Η τεχνική του σύγχρονου Αλπικού σκι

και η πτώση στο «μέσα» σκι που δεν προέρχεται από τεχνικό λάθος!
Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Ιούλιος 2014

Σκέψεις και απόψεις για προβληματισμό και «τροφή» για το μυαλό…

Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, όλα θέλουν ψάξιμο και προσωπική αναζήτηση!

                                

Παρακολουθώντας αγώνες World Cup στην τηλεόραση, αλλά ακόμα και στους αγώνες FIS, συχνά βλέπουμε τους αθλητές να πέφτουν «μέσα» στην στροφή και να γλιστρούν με την λεκάνη τους και τον αγκώνα ή την παλάμη στο χιόνι, έχοντας χάσει οι γωνιές τους την πρόσφυση στο παγωμένο τερέν. Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ως βασική αιτία αυτού του είδους πτώσεων την επιβάρυνση του μέσα σκι και καταλογίζουν αυτές τις πτώσεις ως καθαρά τεχνικό λάθος, ή τις αναφέρουν απλά ως πτώση στο «μέσα» σκι.

Είναι όμως τα πράγματα έτσι απλά ή και πάλι τα μάτια μας βλέπουν αυτό που το μυαλό (θεωρεί πως!) γνωρίζει; 

Δεν είναι όμως σπάνιο, ειδικότερα στους άνδρες αθλητές, να δούμε πως αφού πέσουν «μέσα» στην στροφή να ξαναβρίσκουν άμεσα την στήριξή τους, να σηκώνονται ακαριαία και συνεχίζουν την διαδρομή τους, χάνοντας μόνο μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου!

Πώς άραγε το καταφέρνουν αυτό; Πώς ξαναβρίσκουν στήριξη; Σε ποιο πόδι τους επαναφέρουν την στήριξη και ξανασηκώνονται;…

Ted Ligety

Αν τελικά αποδεχτούμε το γεγονός πως στα τεχνικά αγωνίσματα και ιδιαίτερα στο σλάλομ χρησιμοποιείται μικρή βάση στήριξης (με τα πόδια σχετικά «κλειστά», διαβάστε: http://skibuster.blogspot.com/2014/06/2014_4083.html ), η βασική εικόνα των σκι των καλών αθλητών -όπως οι Kristoffersen, Hirscher, Neureuther, Gross κλπ, άλλα και ο προσαρμοστικός στις εξελίξεις όλα αυτά τα χρόνια Mario Matt- είναι πως τα πέδιλά τους τείνουν πλέον να δουλεύουν ως «μονάδα».

Αναφέρω τον χαρακτηρισμό «μονάδα» διότι:Ναι μεν τα πόδια δουλεύουν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, αλλά το μέσα πόδι δεν προβάλει τόσο μπροστά όσο παλιότερα και κρατιέται σχετικά πίσω/κοντά στο έξω, με πρόθεση να πιεστεί εξίσου μπροστά και να ξεκινήσει νωρίς το πέρασμα του βάρους επάνω του, πριν την έναρξη της καινούργιας στροφής και κατά την μετάβαση (transition), όπως του Ted Ligety στο παρακάτω βίντεο:

Τα σκι όλο και λιγότερο «χωρίζουν» και απομακρύνονται μεταξύ τους στο οριζόντιο επίπεδο. Πιο συγκεκριμένα, όσο καλύτερη τεχνική έχει κάποιος, τόσο λιγότερο απομακρύνονται τα σκι αναμεταξύ τους («ανοίγουν») οριζόντια και τόσο λιγότερο χρειάζεται να προβάλλει μπροστά το μέσα πόδι. Υπό αυτήν τη έννοια, δίνουν την αίσθηση του ενιαίου, του «μονοσκί», του «σνόουμπορντ», της «μονάδας»…

Παρατηρήστε στο παρακάτω βίντεο τα πέδιλα του «τεχνίτη» Felix:

Την πτώση μέσα στην στροφή, την παρατηρούμε και σε αθλητές στην χώρα μας, αλλά «δυστυχώς» όχι τόσο συχνά…

Πιο συχνά στους δικούς μας αθλητές παρατηρούμε πτώσεις λόγω κακής ισορροπίας ή έλλειψης δύναμης και ικανοτήτων, επειδή «κάθονται πίσω» ή ακόμα και λόγω της κακής ποιότητας χιονιού και της κακής προετοιμασίας της πίστας.

Δεν υπονοώ βέβαια σε καμιά περίπτωση πως κατά τ’ άλλα κάνουν «σωστό σκι» και δεν βάζουν βάρος στο μέσα πόδι την στιγμή που δεν χρειάζεται, απεναντίας μάλιστα! Αλλά στους δικούς μας αθλητές το να επιβαρύνουν το μέσα τους πόδι, «δυστυχώς» δεν τους επιφέρει πέσιμο μέσα στην στροφή, παρά μόνο «άτεχνο» σκι!

ΤΕΧΝΙΚΗ:

Ως «τεχνική» ορίζεται ο πιο επιβεβαιωμένος επιστημονικά τρόπος εκτέλεσης μιας ακολουθίας κινήσεων για να φτάσουμε στο καλύτερο δυνατό επιθυμητό αποτέλεσμα, με την μικρότερη απώλεια ενέργειας και με σχετική οικονομία κινήσεων.

Σωστή τεχνική δηλαδή έχει αυτός που καταφέρνει να πετυχαίνει καλύτερα τον στόχο του εκάστοτε αγωνίσματος, χωρίς όμως να χρειάζεται να καταβάλει περιττή προσπάθεια και να κάνει περιττές κινήσεις. Συνήθως η σωστή τεχνική περιλαμβάνει και την καλαισθησία της εκτέλεσης, αφού αυτός που εκτελεί τεχνικά σωστά, δείχνει να το κάνει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και με όμορφο τρόπο. Το ιδανικό όμως τεχνικό μοντέλο του σήμερα, μπορεί να μην είναι λειτουργικό αύριο, ειδικότερα όταν οφείλει να προσαρμοστεί στην πρόοδο της τεχνολογίας. Το σύγχρονο τεχνικό μοντέλο έχει εξεταστεί με βιομηχανικές αναλύσεις, έχει δοκιμαστεί στην πράξη και έχει αποδειχθεί πως είναι αποτελεσματικό.  

Υπάρχουν φυσικά και καινοτόμες τεχνικές που ανακαλύπτονται από τους ταλαντούχους αθλητές, αλλά αυτό το θέμα δεν πρέπει να μας απασχολεί στο παρόν.

Η σωστή τεχνική δηλαδή, δεν είναι θέμα απλώς «άποψης» του καθενός, επειδή απλώς έτσι τη φαντάζεται με το μυαλό του ή θέμα «προσωπικού στυλ»!

Μπορεί κάποιος να είναι αποτελεσματικός, χωρίς όμως να εκτελεί με την σωστή τεχνική. Αυτό όμως απαιτεί να κατέχει τεράστιο ταλέντο (δες Bode Miller!) και να υπερτερεί έναντι των άλλων σε άλλες αθλητικές ικανότητες, αλλά και πάλι αυτό το θέμα θα πρέπει εμάς τους προπονητές να μας απασχολεί μόνο «ακαδημαϊκά».

Αυτό που σίγουρα πρέπει να μας ενδιαφέρει προπονητικά, είναι πως θα πρέπει να γνωρίζουμε και να διδάσκουμε την γενικώς αποδεκτή αθλητική τεχνική και όχι την προσωπική απόκλιση...

Την σωστή τεχνική υπάρχει περίπτωση να μην την γνωρίζει «εξ’ ορισμού» κάποιος που έχει απλά μεγάλη «εμπειρία» στο χώρο ή ήταν απλώς καλός αθλητής! Ο συγκεκριμένος μπορεί να γνωρίζει απλώς τον δικό του τρόπο εκτέλεσης.

(Για παράδειγμα δεν θα πρέπει ο Αλβέρτης να διδάσκει το σουτ στο μπάσκετ με τον τρόπο που αυτός το έκανε όταν έπαιζε, υποθέτω πως δεν το κάνει και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον Bode Miller)!

Μικροδιαφωνίες μεταξύ των προπονητών για την σωστή τεχνική υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αν και πλέον τείνουν να συγκλίνουν οι απόψεις, λόγω της επικοινωνίας και της ενημέρωσης. Θεωρώ όμως πως αυτός που διαφωνεί, οφείλει να είναι σε θέση να αιτιολογήσει την θέση του και να είναι σε θέση να εκθέσει τα επιχειρήματά του, πρώτα στον εαυτό του και στην συνέχεια στους γύρω του. Η απάντηση του στυλ «γιατί έτσι είναι» πρέπει να θεωρείται μη αποδεκτή…

Όταν ασχολούμαστε με νεαρούς αθλητές, τα όρια αποδοχής της απόκλισης από την σωστή τεχνική έως του «προσωπικού στυλ», είναι ακόμη πιο θολά από ό,τι σε μεγάλους αθλητές. Έγκειται κατά πολύ στο σθένος και στην προσωπική φιλοσοφία του εκάστοτε προπονητή, να ξεχωρίσει αυτά τα όρια και να αποδεχτεί πόσο χρόνο μπορεί ή πρέπει να διαθέσει για την σωστή τεχνικά εκτέλεση. Συχνά μας είναι πιο εύκολο να θεωρήσουμε πως δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε την προσπάθεια διδασκαλίας της σωστής τεχνικής και πως κάποιες ελλείψεις τεχνικής, οφείλονται στο «προσωπικό στυλ» του αθλητή μας…

Η άποψή μου είναι πως όταν αναφερόμαστε σε νεαρούς αθλητές, είναι λίγα τα πράγματα που δικαιούμαστε να παραβλέψουμε, αφού είναι ακόμη πολύ άπειροι για να τους δώσουμε περιθώρια επιλογής της τεχνικής τους. Αυτά τα περιθώρια μπορούμε να τα αφήσουμε για το μέλλον. Τα νεαρά παιδιά λειτουργούν σαν «σφουγγάρια», που έχουν την ικανότητα να απορροφούν με ευκολία τα ερεθίσματα, σωστά ή λάθος και εδώ είναι που χρειάζεται να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή, εδώ είναι που δεν μας παίρνει να κάνουμε «τραγικά» λάθη. Ό,τι μάθουν σε αυτή την ηλικία συνήθως τους ακολουθούν μια ζωή! Αυτά τα παιδιά είναι που χρειάζονται περισσότερο τους σωστά εκπαιδευμένους προπονητές και όχι απλά τους «εμπειρικούς» ή άτομα που απλώς επιζητούν κάποιο χαρτζιλίκι…

Για μπορέσω να επιχειρηματολογήσω επάνω στο θέμα του άρθρου μου, θα προσπαθήσω να περιγράψω τα πιο συνηθισμένα τεχνικά λάθη των αθλητών μας, όπως τα αντιλαμβάνεται το δικό μου μάτι και από την δική μου οπτική γωνία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μόνο αυτά υφίστανται. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο για κάποιον προπονητή, να καταφέρει να περιγράψει με λόγια και χωρίς πολλές ανακρίβειες, έστω και ένα μέρος της τεχνικής του Αλπικού σκι. Οι κινήσεις στο άθλημα αυτό είναι τόσο σύνθετες και τόσο πολύπλοκες, που υπάρχουν σίγουρα μικρές αποκλίσεις λόγω «προσωπικού στυλ» και το περιβάλλον είναι τόσο εναλλασσόμενο που καμιά στροφή δεν είναι ολόιδια με την επόμενη!

Κατά συνέπεια δεν μπορούν να υπάρξουν «απόλυτοι» κανόνες. Ακόμα και ο σωματότυπος επηρεάζει την κατανομή του βάρους, το άνοιγμα των σκι και την τοποθέτηση της λεκάνης στις στροφές, ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, πόσο μάλλον μεταξύ άνδρα και γυναίκας…

Αναφέρω παρακάτω τα λάθη των αθλητών μας, για τα οποία θεωρώ πως είτε δεν τους δίνεται η πρέπουσα σημασία από κάποιους προπονητές είτε πως μπορεί ακόμα και οι ίδιοι τους να τα προκαλούν, με τις οδηγίες που δίνουνε στους αθλητές τους:
(ζητώ συγνώμη για τυχόν παρεξηγήσεις από φωτό που αναφέρονται σε στιγμιαία τεχνικά λάθη των αθλητών μας και ανέφερα το όνομά τους, δεν θα το ξαναγράψω. Έχουν δίκιο να μη τους αρέσει να αναφέρεται το όνομά τους στις φωτό, χωρίς να ερωτηθούν. Θέλω να ελπίζω πως δεν θα υπάρξει παρεξήγηση από την αναφορά ονομάτων τους, όταν τους αναφέρω ως πρότυπα σωστής τεχνικής. Επεξηγώ όμως για μια ακόμη φορά, πως ακόμα και οι καλύτεροι αθλητές του κόσμου, έχουν στιγμές που εκτελούν στροφές με "λάθος" θέση σώματος! Μια φωτογραφία είναι απλά μια στιγμή, "καλή" ή "κακή"... )

Τα πόδια τους είναι πολύ ανοιχτά, οπότε αναγκάζονται να οδηγήσουν και με το μέσα σκι, αφού συχνά τους ανοίγει το έξω σκι και «χάνουν» την επιβάρυνση από πάνω του. Αυτό συνήθως δεν τους οδηγεί σε πτώση «μέσα» στην στροφή…

                                                                 

Ξεκινούν τις στροφές τους με αντίθετη στρέψη της λεκάνης από την κατεύθυνση της στροφής και χωρίς να είναι τα γόνατά τους στραμμένα προς αυτήν. Και αυτό συχνά επιφέρει άνοιγμα και αποφόρτιση του έξω σκι κατά την οδήγηση και περιττή επιβάρυνση του μέσα, λάθος όμως που από μόνο του και πάλι δεν προκαλεί αυτού του είδους τις πτώσεις …

                                                                   

Δεν φέρνουν το κέντρο βάρους τους (την λεκάνη) «επάνω» από τα πέδιλα κατά το ξεκίνημα των στροφών (σύμφωνα με τον διαμήκη άξονα του σώματος) διαβάστε: http://www.modernskiracing.com/HipsForward.php .

      Ο Jean-Baptiste Grange γνωρίζει πολύ καλά πώς να έρχεται "επάνω" από τα πέδιλα!

Έτσι, ξεκινούν τις στροφές χωρίς την κατάλληλη πίεση ενώ βιάζονται να θέσουν τα σκι τους στις γωνίες τους και μακριά από το κέντρο βάρους σώματος. Και αυτή η παράλειψή, προκαλεί την απομάκρυνση του βάρους τους από το κυρίαρχο έξω σκι και έτσι συνήθως ξεκινούν τις στροφές με περιττό βάρος στο μέσα ή αναγκάζονται να ανοίξουν την μύτη του μέσα σκι και να κάνουν «ψαλίδι».Τελικά, τα σκι τους γίνονται οι «οδηγοί» και αυτοί απλώς τα ακολουθούν, κυνηγώντας τα «από πίσω», χωρίς όμως και αυτό απαραίτητα να προκαλεί «μέσα» πτώση…

Οι καλύτεροι αθλητές του κόσμου, με την καλύτερη τεχνική κατάρτιση, κάνουν στιγμιαία λάθη και "ψαλίδι" στα σκι τους, όπως ο Mario Matt στην παρακάτω φωτό:  

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, όποιος βρίσκεται σε τέτοιο τεχνικό και αθλητικό επίπεδο, γνωρίζει να πιέζει σωστά στο έξω σκι, όπως γνωρίζει και πότε και πόσο να επιβαρύνει το μέσα. Το σώμα του το γνωρίζει, το έχει μάθει, έχει την εμπειρία! Δεν χρειάζεται ούτε καν να το σκεφτεί, δεν χρειάζεται να κάνει υπολογισμούς για το πώς να κατανείμει το βάρος του στα πέδιλα! Λειτουργεί αντανακλαστικά σύμφωνα με το ερέθισμα...

Κάθονται πίσω αλλά όχι πάντα λόγω «τεχνικού» λάθους ή λόγω έλλειψης δύναμης.

Η αίσθησή μου είναι πως αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή παίρνουν «αμυντική θέση» λόγω φόβου της ταχύτητας ή της πιθανής πτώσης…

Άραγε, όταν κάποιος μπορεί να πιέσει μπροστά σε εύκολες συνθήκες, τι τον εμποδίζει να πιέσει εξίσου σωστά σε πιο δύσκολες;

Είναι πιθανό να ευθύνεται και η χάραξη ( http://skibuster.blogspot.com/2014/05/2008.html ) , όταν δεν ανταποκρίνεται στο επίπεδό του. 

Θεωρώ πάντως πως σε τέτοιες περιπτώσεις, το σκι μοιάζει με το ποδήλατο.

Στο ποδήλατο όλοι μπορούν να αναπτύξουν μια σχετική ταχύτητα σε φαρδύ και ευθύ δρόμο, αλλά όταν μπουν σε μεγάλη κατηφόρα, ο πιο φοβητσιάρης πατάει πρώτος φρένο και τελικά την κατεβαίνει με μικρότερη ταχύτητα από τους πιο ατρόμητους. Εκεί σίγουρα δεν τίθεται θέμα τεχνικής και ισορροπίας. Το ίδιο περίπου νομίζω πως συμβαίνει και στο σκι, μόνο που εκεί το πρώτο φρένο είναι το βάρος πίσω και το δεύτερο «χειρόφρενο» είναι το ντεραπάζ ή και αντίστροφα…

Η αντίδραση αυτή είναι πολλές φορές ενστικτώδης, όπως κλείνουμε τα μάτια μας όταν ξαφνικά περάσει από μπροστά τους κάποιο αντικείμενο…

Και στα δύο παραδείγματα όμως είναι σημαντικό το θέμα της σιγουριάς που προσφέρει ο εξοπλισμός. Όσο πιο καλής ποιότητας και όσο πιο «σταθερό» νιώθει ο αναβάτης πως είναι το ποδήλατο, τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια νιώθει για να αναπτύξει ταχύτητα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο σκι…

Εδώ το πέσιμο γίνεται συνήθως προς τα πίσω και αυτή είναι από τις πιο επικίνδυνες πτώσεις για τα γόνατα αφού όταν δεν υπάρχει πίεση μπροστά, πολύ δύσκολα ανοίγουν οι δέστρες!

Κατεβάζουν την λεκάνη τους κατά την οδήγηση των στροφών, χωρίς όμως να έρχεται το βάρος τους εντελώς πίσω, απλά δεν μεταφέρεται η πίεση πολύ μπροστά. Αυτό θα μπορούσε και να είναι καθαρά «τεχνικό» λάθος. Υπάρχει πιθανότητα να ευθύνονται και οι μπότες τους, όταν είναι δυσανάλογης ελαστικότητας ως προς τις ικανότητές τους.

Συνήθως, οι πολύ μαλακές μπότες που δεν προσφέρουν αρκετή στήριξη μπροστά, αναγκάζουν την λεκάνη να κατέβει προς τα πίσω, ώστε να μπορέσουν να φέρουν το σώμα τους σε θέση προσθοπίσθιας ισορροπίας. Αν δεν το κάνουν αυτό, θα βρεθούν υπερβολικά μπροστά, λόγω της μεγάλης κάμψης της ποδοκνημικής άρθρωσης…

Διαβάστε:

http://harbskisysems.blogspot.gr/2013/07/addressing-boot-flex-for-ski-racing-and.html

Θεωρώ όμως πως στους δικούς μας αθλητές αυτό γίνεται συχνά λόγω και της κακής αντίληψης που έχουν για το άθλημα. Αρκετοί συνεχίζουν να θεωρούν πως το «αγωνιστικό» σκι γίνεται με το σώμα μαζεμένο/ συσπειρωμένο, με τα γόνατα πολύ λυγισμένα και με την λεκάνη «χαμηλά»…

Ακόμα και σήμερα ηχούν στις πίστες μας οι φωνές –«έέέ, χαμήλωσεεεεεεεε…»

                                   Ο Θάνος Παπαδημητρίου κρατάει ψηλά την λεκάνη του...

                                                      Εξίσου ψηλά την κρατάει και η Βούλη!                                                

Κάποιοι ακόμη νομίζουν πως όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα, τόσο περισσότερο συσπειρώνεται το σώμα. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!

Προφανώς εξαπατώνται από την γενική εικόνα του σώματος σε «χαμηλή» θέση και βλέποντας το «σπάσιμο» της λεκάνης στο μέσα μέρος της στροφής («hip angulation») και την κάμψη του μέσα ποδιού, νομίζουν πως το σώμα «μαζεύεται»…

                                                                Μιχάλης Δέλλιος

Μπερδεύονται ίσως και από την «εικόνα» που έχουν κατά την φάση της ελάφρυνσης των σκι, που γίνεται με συσπείρωση των ποδιών προς το στήθος (cross under/virtual bump)…

            Ο Μιχάλης Δέλλιος, πραγματοποιεί "μάζεμα" των ποδιών κατά την μετάβαση

 

                                                                    Marsel Hirscher

Αυτή η συσπείρωση όμως συμβαίνει, αφού έχει προηγηθεί το τέντωμα του σώματος (με πρωτεργάτη το έξω πόδι) και η μεταφορά της λεκάνης «ψηλά» και μπροστά, πιο μπροστά τουλάχιστον από το έξω πέλμα!

                            Παρατηρήστε την υψηλή θέση της λεκάνης του Βασίλη Δημητριάδη!

Όσο μεγαλύτερες είναι οι δυνάμεις που συμμετέχουν στην στροφή, τόσο πιο  «τεντωμένο» είναι το σώμα και το έξω πόδι, ώστε να καταφέρουν να τοποθετήσουν την στήριξη ακόμη μακρύτερα από το κέντρο βάρους και να αντισταθούν στις δυνάμεις …

Το κατέβασμα της λεκάνης κατά την οδήγηση, έχει ως συνέπεια να μην μεταφέρεται η πίεση μπροστά, την στιγμή που θα έπρεπε να ασκείται περισσότερη και έτσι όσοι την κατεβάζουν δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν τις πραγματικές δυνατότητες των σκι τους, όπως μεγάλη επιμήκη ελαστικότητα (reverse camber) http://skibuster.blogspot.gr/2014/05/carve-2012.html και κατόπιν το ισχυρό «rebound»…

Κατά συνέπεια, αφενός δεν καταφέρνουν κάνουν «καθαρές» κλειστές στροφές χωρίς πλαγιολίσθηση και αφετέρου δεν μπορούν ούτε να ξεκινούν από «ψηλά» αυτού του είδους τις στροφές!

Και με αυτό το τεχνικό λάθος μόνο, σπάνια πέφτουν «μέσα» στις στροφές…

Τι πραγματικά συμβαίνει και μπορεί να επιφέρει  πτώση «μέσα» στην στροφή!

Για να υπάρξει πτώση «μέσα» στην στροφή, δεν αρκεί απλά να επιβαρύνουμε το μέσα πόδι σε λάθος στιγμή και μάλιστα εκεί που δεν χρειάζεται! Τα παραδείγματα τεχνικών λαθών των δικών μας αθλητών, όπως αυτά που ανέφερα και η προσωπική μας εμπειρία από αυτούς το αποδεικνύουν. Για να πέσεις «φέτα» στην στροφή χρειάζεται μια σχετικά μεγάλη κλίση σώματος, που περιλαμβάνει μια σχετικά μεγάλη ταχύτητα και μια σχετικά μικρής ακτίνας στροφή, οπότε και μια σχετικά μεγάλη πίεση στα πέδιλα. Αυτό που απαιτείται όμως στην τελική είναι, να έχεις το σθένος για να πάρεις αυτό το ρίσκο…

Για να κατορθώσουν οι αθλητές να εκτελέσουν κάποια στροφή με συγκεκριμένη ακτίνα (λαμβάνοντας υπόψη μας πως βρίσκονται μέσα σε χάραξη και πως θα προσπαθήσουν να κάνουν την ίδια σχετικά «γραμμή» και όχι βολτάροντας στην πίστα «από γύρω»), χρειάζονται την ανάλογη κλίση σώματος, τόση όση αυτή που τους επιτρέπουν οι δυνάμεις που επιδρούν στο «παιχνίδι».

Γενικά ισχύει πως η μεγάλη κλίση σώματος ó μικρής ακτίνας στροφές…

Όσο μεγαλύτερη ταχύτητα αναπτύξουν και όσο μικρότερης ακτίνας στροφή επιδιώξουν να πραγματοποιήσουν, τόσο μεγαλύτερη κλίση σώματος τους επιβάλλεται/επιτρέπεται  από τις δυνάμεις να δώσουν στο σώμα. Από ένα σημείο και μετά, αν δώσουν μεγαλύτερη κλίση σώματος από την επιτρεπόμενη, θα χάσουν την στήριξη και θα πέσουν «μέσα». Αν δώσουν λιγότερη από αυτήν που επιβάλλεται και ορίζεται, θα φύγουν πιο «ευθεία» και δεν θα κατορθώσουν να κάνουν την επιθυμητή ακτίνα/στροφή, αφού οι δυνάμεις  θα τους διώξουν προς τα έξω και θα αναγκαστούν να χαλάσουν την «γραμμή» τους.

Στην κλίση του σώματος όμως αντιδρούμε ενστικτωδώς, όπως ακριβώς αντιδρούμε και σε πολλές άλλες ενέργειες, αθλητικές και μη, και δεν την σχεδιάζουμε προκαταβολικά με το μυαλό μας, παρά το σώμα μας το γνωρίζει από την εμπειρία του, λαμβάνοντας υποσυνείδητα υπόψη του τις δυνάμεις που συμμετέχουν.

Το σώμα λειτουργεί ακριβώς όπως όταν σημαδεύουμε το καλάθι του μπάσκετ και πρέπει να δώσουμε συγκεκριμένη δύναμη και τροχιά στην μπάλα και φυσικά δεν χρειάζεται να τις σκεφτούμε, παρά το κάνουμε ασυναίσθητα, «εμπειρικά» και χωρίς συνειδητή αναλυτική σκέψη…

                         Παρατηρήστε την μπότα του έξω σκι του ανεπανάληπτου Bode!

Όταν για οποιοδήποτε λόγο χαλάσουμε την «γραμμή» μας και ξεκινήσουμε την στροφή πιο κοντά στην πόρτα, από πιο «χαμηλά» ή πιο «μέσα» και ξαφνικά διαπιστώσουμε πως πρέπει πλέον να πραγματοποιήσουμε μικρότερης ακτίνας στροφή από αυτή που ξεκινήσαμε και να δώσουμε στο σώμα μας πέρα από την επιτρεπόμενη λόγω δυνάμεων κλίση, τότε λοιπόν, για να κατορθώσουμε να κάνουμε την στροφή, αντανακλαστικά δίνουμε στο σώμα μας περισσότερη κλίση. Οι δύσκολες στροφές απαιτούν ιδανική και συχνά «μέγιστη» κλίση σώματος, κλίση που συχνά είναι στο όριο του να ακουμπήσει ακόμα και η λεκάνη ή η μπότα στο χιόνι με κίνδυνο να χάσουμε την πρόσφυση και την στήριξη!
Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα και όταν επιλέξουμε πολύ ευθεία γραμμή, τόση όση δεν μας επιτρέπεται από τις συνθήκες.

                                                     Η λεκάνη του Ted στο χιόνι...

Η ΠΤΩΣΗ  "ΜΕΣΑ" ΣΤΗΝ ΣΤΡΟΦΗ:  ΝΤΡΟΠΗ Ή  ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ;

Η πτώση στο μέσα σκι, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, ΔΕΝ είναι μόνο τεχνικό λάθος, αφού δεν την προκαλεί απαραίτητα η λάθος τεχνική. Μπορεί να είναι λάθος τακτικής, να προέρχεται από λάθος γιατί δεν κοιτάξαμε τρεις πόρτες μπροστά ώστε να κανονίσουμε την «γραμμή» μας, επειδή δεν προσέξαμε στην αναγνώριση κάποια «τυφλή» πόρτα ή επειδή δεν ήμασταν συγκεντρωμένοι στο παρόν…

Θα μπορούσε βέβαια να είναι επακόλουθο στιγμιαίου «τεχνικού» λάθους, επειδή μας έφυγε το βάρος πίσω σε λάθος στιγμή, επειδή καθυστερήσαμε εκατοστά του δευτερολέπτου να κάνουμε την «αλλαγή» και πλησιάσαμε πολύ κοντά στην επόμενη πόρτα…

Υπάρχουν πολλά σφάλματα που πρέπει να αναζητήσουμε, να ανακαλύψουμε και στην συνέχεια να βρούμε και τον τρόπο να τα διορθώσουμε, όπως επίσης πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες που προκαλούν την πτώση «μέσα» στην στροφή, αλλά υπό του πρίσματος αυτού, η πτώση στο «μέσα σκι» δεν μπορεί να αναφέρεται ως τεχνικό λάθος!

Εντελώς «ακαδημαϊκά», στο σνόουμπορντ που πέφτουν με τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει «μέσα» πόδι… (Για διαφώτισέ μας Μήτσο’μ τι συμβαίνει εκεί;)

με κόκκινο η ιδανική θεωρητικά γραμμή και με μπλε η πιο ευθεία, που μπορεί να επιφέρει πτώση, πράγμα που μπορεί να συμβεί και λόγω επιλογής γραμμής (λάθος τακτικής)...

Όποιος πραγματικά κάνει αγωνιστικό σκι και «τολμάει» να πέσει με αυτόν τον τρόπο, είναι σε πολύ καλό δρόμο και μπορούμε να τον υπολογίζουμε ως αθλητή και όχι απλά ως «αθλούμενο που τολμάει να περνάει μέσα από πόρτες».

Χρειάζεται τέτοιου είδους πτώσεις για να ανακαλύψει και να βρει τα όριά του…

Πρέπει να είναι σε θέση να πάρει τα ρίσκα…

Την επόμενη φορά να είμαστε σίγουροι πως θα τα καταφέρει καλύτερα!

Το σώμα του μαθαίνει από τέτοιες καταστάσεις, αποκτά την εμπειρία!

Η πτώση των αθλητών μας στο λεγόμενο «μέσα σκι» όπως και η πτώση τους μπροστά (και όχι πίσω!) είναι οι μόνες πτώσεις που επιβάλλεται να «επιβραβεύουμε» και να «ενθαρρύνουμε»!...

Το παιδάκι που θα πέσει με αυτόν τον τρόπο και θα ακούσει και τον εξάψαλμο, είναι πιθανόν να μην ξαναπροσπαθήσει να τα «καταφέρει» ξανά, δεν του φτάνει το πιθανό σοκ της πτώσης και η «ντροπή» του, από τα σχόλια/γέλια των γύρω του…

Και εμείς, με το που θα δούμε κάποιον να κάνει αυτό το «λάθος», συχνά του ουρλιάζουμε με θυμό, σίγουροι για την προπονητική μας ικανότητα:

-Έ, έξω σκι! μην πατάς μέσα πόδι σου λέω…

Αντί να κραυγάζουμε με περηφάνια:

-Ζήτωωωω, μπράβο σου για την προσπάθεια αθληταρά μου!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

Επειδή υπάρχει η περίπτωση να σας έμεινε ως αίσθηση από τα προηγούμενα άρθρα μου, πως είμαι φαν του «μέσα σκι», οφείλω να διευκρινίσω πως εδώ στην ουσία περιγράφω το πόσο σημαντικό είναι οι νεαροί αθλητές να μπορούν να οδηγήσουν τα πέδιλα με το βάρος τους στο έξω σκι, αφού αυτό είναι η βάση που θα τους οδηγήσει με σχετική «ασφάλεια» στο να καταφέρουν στο μέλλον να επιβαρύνουν και το μέσα τους πέδιλο, ΟΤΑΝ και ΟΠΟΤΕ αυτό τους ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ…

Θαυμάζω όμως τους πρωταθλητές που μπορούν να επιβαρύνουν και το μέσα σκι, αλλά όχι μέσα από την προπονητική μου ιδιότητα! Αυτό το κάνω με αυτήν του φίλαθλου που πραγματικά γουστάρει να παρατηρεί, να μελετά και να απολαμβάνει την πραγματική τέχνη και την υπερφυσική για τα δικά μου δεδομένα «τεχνική» ικανότητα.

Πιστεύω πως δεν πρόκειται ποτέ φτάσουμε σε επίπεδο να μπορέσει δικός μας αθλητής να συναγωνιστεί τους αθλητές  που βλέπουμε στην τηλεόραση και να φτάσει στο δικό τους επίπεδο εκτέλεσης. Θεωρώ όμως πως αν το κάνουμε πιο σωστά, ακόμα και με τα δικά μας μέσα, αλλάζοντας απλώς τον τρόπο που λειτουργούμε πρώτα ως άνθρωποι και στην συνέχεια ως προπονητές, θα μπορούσε κάποιο ταλεντάκι μας να καταφέρει να αγωνίζεται μαζί τους με πραγματικό στόχο την καλύτερη δυνατή απόδοση και όχι απλά να καταφέρει να τερματίσει για να χαιρετίσει στην κάμερα, εμάς και τους δικούς του…. 
Λυπάμαι αν ακούγομαι πολύ αυστηρός, αλλά σε εμένα αυτό δηλώνει η «γλώσσα του σώματος» παρακολουθώντας τους αθλητές μας από την τηλεόραση, με μόνη εξαίρεση κάποιες διαδρομές του Βασίλη Δημητριάδη. Αυτός μόνο μου έδινε την αίσθηση πως πραγματικά είχε το σθένος και την διάθεση να προσπαθήσει για την καλύτερη δυνατή εκτέλεση και να λειτουργήσει ως αθλητής, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν κατάφερνε να τερματίσει την διαδρομή του...

ΥΓ

1.Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι!

Χωρίς διάλογο και αντίλογο καταντούμε σχεδόν «αυτιστικοί».

Αυτό επεκτείνεται σε όλες μας τις δραστηριότητες και σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Όλοι μας έχουμε ανάγκη από αντίλογο, όταν όμως έχουμε το θάρρος να αναθεωρούμε τις απόψεις μας και να μην ταμπουρωνόμαστε πίσω από αυτές, θεωρώντας δογματικά πως τα «πιστεύω» μας είναι τα μόνα αληθινά και αυθεντικά…

Το μόνο στατικό και χωρίς εξέλιξη, είναι ο θάνατος. Ίσως το μόνο που είναι πιθανό να μας κρατήσει «νέους», τουλάχιστον στην ψυχή, είναι η αποδοχή του ότι όσο ζούμε μαθαίνουμε και χωρίς διάλογο και αντίλογο αυτό είναι μάλλον ανέφικτο.

Δεν βλέπω όμως κανένα να θέλει να μιλήσει για τα κακώς κείμενα!

Μα ακόμα όλοι πολιτική συνεχίζουν να κάνουν;

Πολλά από τα προπονητικά λάθη που περιγράφω, τα ακούμε όλοι μας στο βουνό, ακόμα και από άτομα που τους θεωρούμε σχετικούς με το άθλημα…

Ο στόχος μου είναι να τους προβληματίσω, να σηκωθούν επιτέλους από τις καρέκλες τους και να αρχίσουν να ενημερώνονται για τις εξελίξεις. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν το παίζω παντογνώστης και όσοι πραγματικά με γνωρίζουν μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Κατάφερα να σηκωθώ από την καρέκλα μου πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια, καταρρακωμένος και με πληγωμένο εγωισμό λόγω της υπεροψίας μου, όταν έφαγα την πρώτη σκουντιά από τον αθλητή μου τον Σταμάτη, πρωταθλητή στους παίδες αλλά χωρίς την αναμενόμενη από μέρους μου συνέχεια, που ξεπέρασε τις «γνώσεις» μου και με έπεισε πως είμαι «ελλιπής»…

Ξεκίνησα ξανά από το μηδέν, tabula rasa σε πολλά τεχνικά θέματα και (ευτυχώς!) έφαγα την δεύτερη σκουντιά από τον κουμπάρο μου "Άτσο" Μίσκοβιτς…

Τους ευχαριστώ και τους δύο!

Από τότε συμβιβάστηκα με την ιδέα πως επιβάλλεται να έχω απορίες και να βρίσκω το θάρρος να ρωτώ, να ακούω, να ψάχνω, να μελετώ και να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο…

Μπορεί ο λόγος μου να φαίνεται σε κάποιους σαρκαστικός και υπεροπτικός, αλλά είναι πιθανόν ακόμη και αυτό να χρειάζεται για να ενεργοποιηθούν…

2. Βλέπουμε μια «πραγματικότητα» που συχνά δείχνει να εκτυλίσσεται σε μια ξένη γλώσσα και στα χέρια μας κρατάμε όλοι, λάθος λιμπρέτο από άλλο έργο. Μας δίνουν σχολικά βιβλία, σεμινάρια και δημοφιλείς ιστορίες! Μας δίνουν συμβουλές, κηρύγματα, διαλέξεις και δογματικές εξαγγελίες από σοφούς, νομοθέτες και πνευματικούς ηγέτες… Εμείς προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα περίπλοκα κλιμακούμενα νοήματα μιας απερίγραπτα πολυσύνθετης ιλαροτραγωδίας, με λιμπρέτα που αναφέρονται σε μελοδράματα της κακιάς ώρας ή σκετσάκια νηπιαγωγείου! Και πότε ήταν τελευταία φορά που άκουσες κάποιον να διαμαρτύρεται στην διεύθυνση…

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Tom Robbins

«Half asleep in frog pajamas»)