Αναζητήσεις, παρατηρήσεις και σκέψεις για το 2019

Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Φεβρουάριος 2019

e-mail: miltos.thethiti@gmail.com

Όσο περισσότερο μεγαλώνω και συνεχίζω να ασχολούμαι με την προπονητική τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το βασικότερο θέμα στην χώρα μας δεν βρίσκεται στις γνώσεις μας, αλλά στην κακή νοοτροπία και φιλοσοφία μας περί αθλητισμού γενικότερα. Οι νοοτροπίες όμως πολύ δύσκολα αλλάζουν και έτσι το γεγονός πως παραμένουμε ακόμα πίσω προπονητικά (θεωρητικά ή πρακτικά) είναι φυσικό επακόλουθο…

Τεσπά…

Ερέθισμα για αναζητήσεις:

Ας παρατηρήσουμε (ή καλύτερα ας ακούσουμε!) τις βασικές διαφορές προσέγγισης της σύγχρονης τεχνικής του Αλπικού σκι, από κάποιες σχολές κρατών που ασχολούνται σοβαρότερα με το αντικείμενο, μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο interski 2019 (κάθε 4 χρόνια) από το Pamporovo:

Interski 2015 https://www.youtube.com/watch?v=9FV7_UcBUPw

Ας ακούσουμε και τι έχει να μας πει και ο Κροάτης, από το 3^ο λεπτό του βίντεο:

2015 CROATIAN INTERSKI WORKSHOP https://www.youtube.com/watch?v=a5WXhWBMt8g&t=0s&index=2&list=LL2M8ZDUh2eup68qO8uYw1JA

Κατόπιν, ας αναλογιστούμε πως στον αιώνα της πληροφόρησης, όπου υποτίθεται πως οι διαφορετικές προσεγγίσεις τείνουν προς σύγκλιση, υπάρχουν ακόμη κάποιοι που μένουν προσκολλημένοι στα παλιά και για τους δικούς τους λόγους ο καθένας ξεχωριστά αρνείται να προσαρμοστεί στα καινούργια δεδομένα. Από αυτές τις σχολές σκι στο εξωτερικό περνάνε οι περισσότεροι αθλητές στα πρώτα τους βήματα όπως και μια μεγάλη μερίδα των προπονητών τους.

Λέτε να μην επηρεάζονται οι αντιλήψεις τους για το άθλημα από τις σχολές που σπουδάζουν; Και είναι δυνατόν όλες αυτές οι σχολές να είναι απολύτως σωστές στις διδασκαλίες τους, από την στιγμή που έχουν τόσο εμφανείς διαφορές στην προσέγγισή τους;

Διέκρινα φέτος στο βουνό πολλά «ταλεντάκια», τα οποία θα  είναι πολύ κρίμα να παραμείνουν απλά ως τέτοια, αφού έχουμε αρκετά παραδείγματα πολύ ικανών παιδιών που απλά πέρασαν από τον χώρο μας χωρίς την ανάλογη υποστήριξη από το περιβάλλον τους και έτσι πολύ σύντομα απογοητεύτηκαν.

Τα περισσότερα από αυτά δείχνουν να έχουν από πίσω τους την κατάλληλη οικονομική υποστήριξη από την οικογένειά τους, αφού (καλώς ή κακώς…) το πεδίο ξεκαθάρισε με την κρίση και έτσι πλέον και πάλι ασχολούνται με το ελιτίστικο άθλημα αυτοί που έχουν την αντίστοιχη οικονομική δυνατότητα και εύχομαι να έχουν και τις ανάλογες απαιτήσεις!

Για να ασχοληθεί κάποιος σήμερα «σοβαρά» με το αγωνιστικό σκι και να διακριθεί έστω στην χώρα μας, φαίνεται πως του χρειάζονται μέχρι και 10-15 χιλιάρικα το χρόνο, ανάλογα με τις απαιτήσεις του και σύμφωνα και με τις αθλητικές δυνατότητές του.

Όποιος τα έχει αλλά και τα «χώνει», έχει σχεδόν σίγουρη την διάκριση στην χώρα μας, στις μικρές κατηγορίες φυσικά. Ιδιαίτερα όταν κάποιος εύπορος κηδεμόνας καταφέρει να ανακαλύψει μέσα στον χαμό και στην προχειρότητα που επικρατεί το κατάλληλο έδαφος για να επενδύσει, το κατάλληλο δηλαδή τεχνικό προσωπικό.

Το να καταφέρεις να γίνεις πρώτος στο χωριό σου, είτε ως αθλητής είτε ως προπονητής, αποδεικνύεται στην πράξη πως είναι σχετικά εύκολο στην χώρα μας. Όλα είναι θέμα της ποιότητας του ανταγωνισμού.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, παίδες, και σε όποιον αρέσει...

Πόσοι άραγε από αυτούς που ασχολούνται «σοβαρά» στην χώρα μας με το άθλημα είναι πραγματικοί αθλητές και προετοιμάζονται εντατικά ολόκληρη την χρονιά για να είναι έτοιμοι στα χιόνια; Και πόσοι από αυτούς συνεχίζουν με την ανάλογη ένταση να προπονούνται και εκτός βουνού την αγωνιστική περίοδο; Και πόσοι από αυτούς που ασχολούνται με το «αγωνιστικό σκι» στην χώρα μας έχουν διακρίσεις ή έστω θα μπορούσαν να διακριθούν και σε κάποιο άλλο πιο ανταγωνιστικό άθλημα;

Πόσοι είναι οι προπονητές μας που ζουν από το άθλημα, ενδιαφέρονται πραγματικά για την πρόοδο του αθλήματος, ενημερώνονται με συνέπεια για τις εξελίξεις, παθιάζονται και «χάνουν τον ύπνο τους» και δεν το έχουν απλά ως οικονομικό συμπλήρωμα ή ως χόμπι του Σαβ/κου; Χμμμμμμ…….

Στον παγετώνα του Hinterux τα τελευταία καλοκαίρια είμαστε ως χώρα ένας από τους καλύτερους και πιο συχνούς πελάτες του. Αφού χαριτολογούμε πως θα έπρεπε να κάνουμε εκεί το Πανελλήνιο πρωτάθλημά μας!

(Όχι, που θα κάτσουμε να σκάσουμε στην Ελλάδα μας, με τα παλιόχιονα, τις κακοπατημένες πίστες και την ελλιπή οργάνωση…)

Οι ελάχιστοι κηδεμόνες που γνωρίζουν από πραγματικό αθλητισμό, έχουν αρχίσει να επενδύουν (να πληρώνουν δηλαδή!) και σε προπονητές που ειδικεύονται στην ειδική φυσική προετοιμασία των αθλητών.

https://www.skiracing.com/premium/coachs-corner-strength-is-the-key-to-speed1

Γνωρίζουμε πλέον πως χρειάζονται πολύ πιο εξειδικευμένες γνώσεις γύρω από την απαραίτητη προετοιμασία του αθλητή εκτός πίστας, στο γυμναστήριο και όχι μόνο. Δυστυχώς, και σε αυτόν τον τομέα στην χώρα μας ελάχιστοι προπονητές είναι ενήμεροι για τις εξελίξεις γύρω από την σύγχρονη προπονητική, την «λειτουργική» προπόνηση και ενδυνάμωση των αθλητών…

Mikaela Shiffrin training:

https://www.youtube.com/watch?v=s2Cg7cTL1EI

Για την εξίσου απαραίτητη διατροφή του αθλητή τι γνωρίζουμε έστω στην θεωρία, αλλά και τι τελικά κάνουμε στην πράξη;

Υπάρχει επίγνωση του πόσο σημαντική είναι η σωστή αθλητική διατροφή στην απόδοση, στην αποκατάσταση του οργανισμού, αλλά ακόμα και στην προστασία από τους τραυματισμούς;

Σύμφωνα πάντοτε με την δική μου αντίληψη, οι προπονητές που έχουν διατροφική γνώση συνήθως «φαίνονται» και πρέπει να αποτελούν ζωντανά πρότυπα για τους αθλητές τους, αφού δεν μπορεί να έχει ισχύ προς τα παιδιά μας, είτε ως προπονητές είτε ως κηδεμόνες τους, το «κάνε αυτό που σου λέω εγώ και όχι αυτό που βλέπεις από εμένα»…

Δεν είναι καθόλου λογικό να έχουμε υπέρβαρους «πρωταθλητές» σε οποιαδήποτε κατηγορία, πόσο μάλλον μέλη της εθνικής μας ομάδας. Τεστ χρειαζόμαστε και αυστηρότερα κριτήρια πέραν των αποτελεσμάτων, ακόμα και ως προς το ποσοστό λιπώδους ιστού, αφού αυτός είναι από τις πιο σημαντικές ενδείξεις της φυσικής κατάστασης. Εάν βέβαια έχουμε τελικά και απαιτήσεις από την εθνική μας ομάδα…

Ακόμα και αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι δεν πάει καλά σε όλο το σύστημα και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τα παιδιά μας για αυτό!

Πόσο προσέχουμε την διατροφή των αθλητών μας στα προπονητικά καμπς και στους αγώνες όπου τα παιδιά βρίσκονται υπό την ευθύνη μας;

Για να τραφούν τα παιδιά μας σωστά, χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Αλλά ποιος ενήμερος κηδεμόνας ή παράγοντας δεν θα διαθέσει λίγα περισσότερα χρήματα, όταν θα γνωρίσει την αξία της διατροφής που απαιτείται για να προοδέψει ο αθλητής πέραν της προπόνησης;

Φτάνει πια να θεωρούμε ως κατόρθωμα απλώς την συμμετοχή μας σε αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ή των Ολυμπιάδων, μόνο με το αριθμητικό δικαίωμα συμμετοχής μας ως χώρα, με πρωταρχικό μας στόχο να συμμετέχουμε στην φιέστα ή να φτάσουμε πάση θυσία μέχρι τον τερματισμό ώστε να καταφέρουμε να χαιρετίσουμε τους δικούς μας μπροστά από την κάμερα! Φτάνει πια να θέλουμε απλά να φοράμε τα ρούχα της Εθνικής μας ομάδας στο χωριό μας ή για να κάνουμε μαγκιά στους φίλους μας!

Είναι πολύ σημαντικό που άρχισαν επιτέλους να υπάρχουν προπονητές Αλπικού σκι, έστω και μετρημένοι ακόμη στα δάκτυλα του ενός χεριού, που επιβιώνουν αποκλειστικά μέσα από το άθλημα.

Ίσως τελικά από αυτούς να μπορέσει να ξεκινήσει κάτι πιο σοβαρό στην χώρα μας, με περισσότερες απαιτήσεις από όλους τους εμπλεκόμενους.

Εάν τελικά και μέσα από επαγγελματίες δεν καταφέρουμε κάτι σωστότερο, εάν και οι επαγγελματίες συνεχίσουν να μην έχουν περισσότερες απαιτήσεις από τον χώρο μας και δεν παλέψουν για αυτές, τότε σίγουρα δεν υπάρχει μέλλον για το άθλημα στην χωρά μας.  

Μαζί σας λοιπόν, παιδιά, για να δούμε όμως πως θα το διαχειριστείτε το θέμα από εδώ και πέρα…

Με ερασιτέχνες προπονητές και προπονητές του Σαββατοκύριακου μπορείς να περιμένεις πάρα πολύ καλά «ερασιτεχνικά» αποτελέσματα και θεωρώ πως σίγουρα δεν μπορείς να απαιτήσεις κάτι περισσότερο από αυτά που έχουμε καταφέρει μέχρι και σήμερα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι συνήθως ανάλογο της προσπάθειας που καταβλήθηκε.

Θα κακοκαρδίσω με τα λόγια αυτά κάποιους πολύ καλούς μου φίλους, το γνωρίζω, αλλά έτσι έχει το πράγμα εάν θέλουμε να κάνουμε κάτι περισσότερο με το αγωνιστικό σκι. Στο σημείο που έχουμε φτάσει μέχρι σήμερα θα πρέπει στην κυριολεξία να δουλέψουμε για να καταφέρουμε να κάνουμε ακόμα ένα βήμα παραπέρα...

Όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος και συνάδελφος, «εμείς στην χώρα μας διεκδικούμε με πάρα πολύ κόπο το δικαίωμά μας στην τεμπελιά!».

Σήμερα, κατανοώ πως εάν κάποιος δεν λειτουργεί καθαρά ως «επαγγελματίας», μόνο με το συμβόλαιο της ομάδας του δεν βγαίνει οικονομικά… Αυτό θα πρέπει όλοι μας να το αποδεχτούμε ως πραγματικότητα.

Εάν δεν βγαίνεις οικονομικά από το άθλημα, θα το κάνεις ως «δεύτερο» και ποτέ σου δεν μπορείς να τα δώσεις όλα σε αυτό, πάντα θα είσαι αναγκαστικά ένα βήμα πιο πίσω, αφού δεν γίνεται να έχεις τον χρόνο να ασχοληθείς εκτενέστερα στο βουνό αλλά και εκτός βουνού, πέραν των αργιών σου.

Θα πρέπει να το κάνεις αναγκαστικά ως χόμπι, απλά για να ανεβαίνεις και να «τσουλάς» στο χιόνι, για να απολαμβάνεις γενικότερα το βουνό και το παιχνίδι στην φύση και στον καθαρό αέρα, άντε να παίρνεις και μια μυρωδιά από τις πόρτες και τα τρυπάνια…

Απολύτως σεβαστά όλα αυτά (που να πάρει η κρίση!), αλλά χωρίς ουσιαστική πρόοδο για το άθλημα...

Κανείς πέραν του επαγγελματία προπονητή δεν μπορεί να αφήνει την βασική του δουλειά και να τρέχει σε προπονήσεις και σε αγώνες ακόμα και τις καθημερινές, αφού όσο περισσότερο προχωράς στον χώρο τόσο περισσότερο αυξάνονται και οι απαιτήσεις του. Και πολύ εύκολα απαξιώνεις με επιχειρήματα τις συμμετοχές σε αγώνες και προπονήσεις στο εξωτερικό, όταν δεν έχεις τον απαραίτητο χρόνο…

Ποιος άραγε από όλους αυτούς που ασχολούνται σήμερα προπονητικά είναι έτοιμος για μια τόσο «επαγγελματική» κατάσταση και ποιος θα έχει τελικά όφελος από την πρόοδο του αθλήματος; Ποιος τραβάει -έστω και ασυνείδητα- πίσω τα χαλινάρια; -«Όπα παιδιά, αρκεί ως εδώ!»…

Πόσοι άραγε θα αποδειχθούν -αναγκαστικά- ανεπαρκείς λόγω του χρόνου τους αλλά και των απαραίτητων γνώσεων εάν το άθλημα προοδεύσει;

Την θέλουμε τελικά την πρόοδο του αθλήματος, ρε παιδιά, ή απλά αρκούμαστε στο μικρό κομματάκι που μας αναλογεί από την «πίτα»;

-Να φάμε, να πιούμε και νηστικοί ας κοιμηθούμε;…

Τα κίνητρα του καθενός καθορίζουν τις πράξεις του και τις ενέργειές του. Βασικός κανόνας!

Το βασικότερο κίνητρο του ερασιτέχνη προπονητή θεωρώ πως είναι πρώτα το να βρει τον τρόπο να ανεβεί ο ίδιος στο βουνό, αφού εάν δεν δουλέψει ως προπονητής/δάσκαλος σκι, δεν τον παίρνει πλέον οικονομικά να κάνει ούτε καν το χόμπι του μέσα από τις δικές του δυνάμεις, δυστυχώς, κρίνοντας και εξ’ ιδίων. I’m sorry…

Τις καλύτερες προθέσεις και γνώσεις να έχει ο part time προπονητής, θα μπορεί να ακολουθήσει το άθλημα όπως του αρμόζει «επαγγελματικά» μέχρι ενός σημείου και μάλλον μέχρι του σημείου που βρισκόμαστε σήμερα…

Αλλά για να είμαι ακριβοδίκαιος, το μεγαλύτερο σφάλμα των επαγγελματιών προπονητών, σε οποιονδήποτε χώρο, είναι πως βάζουν τελικά τόσα πολλά «καρπούζια στις μασχάλες» τους, που μαζί με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις δεν τους μένει τελικά ο χρόνος για να συνεχίσουν να παραμένουν ενήμεροι για τις εξελίξεις! Οξύμωρο, έτσι;…

Παρατηρώντας τους αθλητές μας στο βουνό, ακούγοντας τις οδηγίες των προπονητών τους και σύμφωνα πάντοτε με την δική μου αντίληψη, συμπεραίνω πως υπάρχουν κάποιοι που παλεύουν να εκτελέσουν κάτι που δεν είναι απόλυτα ορθό τεχνικά, αλλά καταφέρνουν κάτι πιο αποτελεσματικό σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους μέσω της καλής τους «αίσθησης» και της αθλητικής τους ικανότητας. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και αυτοί που ενώ έχουν σωστότερη ανατροφοδότηση δεν καταφέρνουν να φέρουν αποτέλεσμα, λόγω ελλείψεως αθλητικής ικανότητας, νοοτροπίας και φυσικής προετοιμασίας…

Αυτός που χρησιμοποιεί σωστότερη τεχνική από τους ανταγωνιστές του έχει πλεονέκτημα μόνο απέναντι σε αυτούς που είναι σχετικά κοντά του αθλητικά...

Διευκρινήσεις περί ορισμού της τεχνικής μπορείτε να βρείτε εδώ: http://skibuster.blogspot.com/2014/07/world-cup-fis.html

Βάλε κάποιον αγύμναστο αλλά με σωστή γενικά τεχνική (όσο σωστή τεχνική μπορεί να κατέχει κάποιος με χαμηλό αθλητικό επίπεδο…) σε απότομη ή πολύ παγωμένη πίστα και το πιθανότερο είναι πως ο πιο αθλητικός, ακόμα και με «χειρότερη» τεχνική, θα επικρατήσει…

Οι πραγματικά καλοί αθλητές δεν γουστάρουν καθόλου να συναγωνίζονται σε εύκολες συνθήκες και προτιμούν αυτές όπου οι πιο αδύνατοι ζορίζονται.

Στα δύσκολα οι κορυφαίοι αθλητές κάνουν την διαφορά. Ακόμα και οι κορυφαίοι αθλητές του world cup συχνά μένουν πίσω από τους ανταγωνιστές τους όταν συμμετέχουν σε πιο εύκολες πίστες που δεν έχουν υποστεί «έγχυση», όπως είναι οι αγώνες FIS ή ακόμα και κάποια European Cups.

Έτσι λοιπόν ο Albert Popov δεν μπορεί να αφήσει πολύ πίσω του τους δικούς μας αθλητές, πόσο μάλλον τους συμπατριώτες του, όταν συμμετέχει στις πολύ εύκολες για αυτόν συνθήκες στα Βαλκάνια…

Ειδικότερα σε επίπεδο όπως το δικό μας, παρατηρώ κάποιους νεαρούς αθλητές που κάνουν σκι με «ξεπερασμένη» τεχνική, και υπερτερούν τελικά από κάποιους άλλους που κάνουν πιο μοντέρνο σκι, αλλά δεν έχουν ανεπτυγμένες αθλητικές ικανότητες. Το άθλημά μας φυσικά και δεν επιβραβεύει την τεχνική εκτέλεση και μας ενδιαφέρει αυτό που κάνουμε να έχει αποτέλεσμα στον τελικό χρόνο.

Το ζήτημα όμως είναι πως όταν μάθεις στραβά κάτι στις «ευαίσθητες φάσεις» της αθλητικής ζωής σου, πολύ δύσκολα καταφέρνεις να το διορθώσεις στην συνέχεια και κάποια τεχνικά λάθη (ή αντιλήψεις!) σε ακολουθούν για μια ολόκληρη ζωή.

Παρατηρώ πως κάποιοι νεαροί αθλητές προσπαθούν πιο «σωστά» να κάνουν τις αλλαγές τους φέρνοντας το κέντρο βάρους τους πίσω από την βάση στήριξης κατά την μετάβαση με «συσπείρωση» των ποδιών προς το στήθος, αλλά τελικά δεν έχουν την ικανότητα να εκμεταλλευτούν αυτή την κίνηση όπως της αρμόζει, ενώ άλλοι που εκτελούν το «πάνω/κάτω» κατά την μετάβαση και «αλλάζουν» τεντώνοντας προς τα επάνω το σώμα τους όπως παλιά, λόγω των καλύτερων αθλητικών ικανοτήτων τους γίνονται πρωταθλητές στην χώρα μας…

Είναι χωρίς αμφιβολία πολύ άξια τα παιδιά αυτά και τους αξίζει ακόμα μεγαλύτερη πρόοδος αφού κατέχουν τα απαραίτητα αθλητικά στοιχεία, αλλά δυστυχώς μέσω των συχνά πρόσκαιρων αποτελεσμάτων τους κάποιοι προπονητές «επιβεβαιώνονται» για τις ξεπερασμένες πεποιθήσεις τους και έτσι το ξεπερασμένο ανά τον κόσμο καταφέρνει και διαιωνίζεται στην χώρα μας…

Βλέπω ακόμα κάποιους νεαρούς αθλητές να προσπαθούν εσφαλμένα να ακουμπήσουν το μέσα χέρι τους στο χιόνι, χωρίς να κατέχουν τα βασικά και απαραίτητα τεχνικά στοιχεία που υποστηρίζουν αυτή την τακτική. Με αυτόν όμως τον λανθασμένο τρόπο που χρησιμοποιούν μια σωστή γενικά τεχνική προσέγγιση, καταλήγουν να βάζουν περισσότερη επιβάρυνση στο μέσα τους πόδι και σε λάθος σημείο της στροφής, με αποτέλεσμα να «καταδικάζεται» τελικά η σωστή προσέγγιση, εφόσον χρησιμοποιείται λανθασμένα…

Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και αυτοί που έχουν πολύ ανεπτυγμένες αθλητικές ικανότητες και καταφέρνουν να δίνουν και την απαραίτητη κλίση στο σώμα τους, μαζί με την ανάλογη επιβάρυνση στο έξω σκι, ενώ προσέχουν να «μην τύχει» και ακουμπήσουν το μέσα χέρι στο χιόνι, αφού σύμφωνα με τις οδηγίες των προπονητών τους πιστεύουν πως αυτό είναι πολύ κακό…

Για ακόμα περισσότερες ιδέες, ερεθίσματα και πληροφορίες για το άθλημα, για όποιους φυσικά έχουν τον χρόνο και την διάθεση:

Federica Brignone GS Killington Analysis 2018 (αγώνας που κέρδισε!)

https://www.reillymcglashan.com/single-post/2018/11/26/Federica-Brignone-Killington-GS-2018-analysis 

Stefan Luitz GS Analysis December 4, 2018| Reilly McGlashan

https://www.reillymcglashan.com/single-post/2018/12/04/Stefan-Luitz-GS-Analysis

Hirscher vs Kristoffersen Slalom Levi analysis 2018:

https://www.reillymcglashan.com/single-post/2018/11/19/Hirscher-vs-Kristoffersen-Levi-Slalom-Analysis---ForeAft-boot-set-up-part-1-%E2%80%93-Forward-lean

Paul Lorenz: Tips to get your hip on the snow

https://www.youtube.com/watch?v=QPycnnJqavg&feature=youtu.be

https://www.paullorenzclinics.com/blog

Deb Armstrong, gold medalist in GS in 1984. Hips and alignment in skiing: https://www.youtube.com/watch?v=ynNRGUaYQkM&t=6s

Bootfitting 

https://www.youtube.com/watch?v=4bCR0AlqRZg&index=36&list=LL2M8ZDUh2eup68qO8uYw1JA&t=155s 

Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Φεβρουάριος 2019

e-mail: miltos.thethiti@gmail.com

Η χρησιμοποίηση του μπαστουνιού στο σύγχρονο σκι

και όπως πάντα, όχι μόνο...

Του Μίλτου Χειμωνίδη προπονητή Αλπικού σκι, Φεβρουάριος 2019

Για ακούστε την παρακάτω ανάλυση που προσπαθεί να ανακαλύψει τις διαφορές στην τεχνική προσέγγιση των κορυφαίων:

Marcel Hirscher vs Henrik Kristoffersen Analysis Slalom Val D'isere

https://www.youtube.com/watch?v=BqTJ1PPlZ9c

Τι πιάνω πολύ περιληπτικά από αυτό το βίντεο σε σχέση με τον τρόπο που οι πρωταθλητές χρησιμοποιούν τα μπαστούνια τους:

Ο Hirscher συνεχίζει ακόμη στα απότομα και δύσκολα σημεία να χρησιμοποιεί τα μπαστούνια του με τον «παλιό κλασικό τρόπο» (blocking pole plant) για να ξεκινήσει την μετάβαση…

Σε αντίθεση με τον Kristoffersen, όπου τα χρησιμοποιεί «κλασικά» πολύ πιο σπάνια και σε διαφορετικό σημείο της μετάβασης των στροφών του, ενώ έχει ήδη ξεκινήσει την μετάβαση…

Με τον κλασικό τρόπο (blocking pole plant) τα μπαστούνια «καρφώνονται» στο χιόνι βοηθώντας την μετάβαση, «μπλοκάροντας» στιγμιαία τον κορμό και σταματώντας την όποια περιστροφή του προς την κατεύθυνση της στροφής που έχει τελειώσει, βοηθώντας τον να στραφεί προς την επόμενη στροφή…

Είναι άραγε και εδώ επιλογή διαφορετικού τρόπου προσέγγισης των αθλητών ή θέμα διαφορετικών ικανοτήτων;

Ο  Reilly εδώ αναφέρει πως είναι πιθανόν να υπάρχει καλύτερη ευκινησία στην περιοχή της λεκάνης του Hirscher…

Σύμφωνα πάντοτε με την δική αντίληψη, ο Reilly εδώ δεν αναφέρει ποιος είναι ο καινούργιος τρόπος που χρησιμοποιούνται τα μπαστούνια, όταν βέβαια χρησιμοποιούνται, αφού οι νεότεροι αθλητές δείχνουν πως δεν τα προτιμούν ή ακόμα και πως αποφεύγουν να «στηρίζονται» σε αυτά!

Θεωρώ ακόμη πως ατυχώς αναφέρει ότι ο Hirscher κρατάει πιο ψηλά το μέσα χέρι του, αφού απεναντίας, στα δύσκολα σημεία το κρατάει πολύ χαμηλά (όπως όλοι πλέον…) και το χρησιμοποιεί ως τρίτο σημείο στήριξης στις στροφές του.  http://skibuster.blogspot.com/2014/06/2014-www.html  

Πιστεύω πως το μπαστούνι δεν παύει να λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο ως «βοηθητική ρόδα». Οι συνήθειες τελικά πολύ δύσκολα αποβάλλονται και όταν κάποιος έχει εκπαιδευτεί από μικρός και για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κάτι, καλώς ή κακώς, ζορίζεται να λειτουργήσει χωρίς αυτό...

Το κάρφωμα του μπαστουνιού πρέπει να βοηθάει περισσότερο όταν τα σκι αναγκάζονται να οδηγηθούν με ντεραπάζ/stibot στα πολύ δύσκολα και απότομα σημεία και χρησιμοποιείται πλέον μόνο εκεί και βέβαια όχι καθολικά.

Το «κλασικό» όμως blocking pole plant τείνει προς εξαφάνιση και έχει αρχίσει να αντικαθίσταται από το pole tap (έτσι το ονομάζω εγώ αφού δεν γνωρίζω εάν υπάρχει άλλη επίσημη ονομασία και σας παρακαλώ ενημερώστε με και εμένα εάν γνωρίζετε κάτι περισσότερο για να γράφω λιγότερες ανακρίβειες).

                                                          Παρατηρήστε: 

Σήμερα, όλοι αυτοί που δεν χρησιμοποιούν «κλασικά» τα μπαστούνια τους, κάνουν ένα στιγμιαίο ακούμπημα/χτύπημα του μπαστουνιού στο χιόνι, ένα «tapping», χωρίς να τα καρφώνουν. Δείχνουν σαν να τα χρησιμοποιούν περισσότερο όπως ο σχοινοβάτης χρησιμοποιεί το ραβδί του ή ακόμα καλύτερα ως «κεραίες» που βοηθούν στην καλύτερη αίσθηση της πίστας. Αυτή η κίνηση φαίνεται πως τους δίνει απλά «ρυθμό»…

Η διαφορά των δυο διαφορετικών τρόπων, σε γρήγορη κίνηση, διακρίνεται πιο εύκολα στον κλασικό, παρατηρώντας τον κραδασμό που μεταφέρεται στην παλάμη του χεριού από την στιγμιαία στήριξη στο μπαστούνι, ενώ με τον καινούργιο τρόπο η παλάμη παραμένει ήσυχη και σχετικά σταθερή, χωρίς ταλάντωση.

  

Αυτό το «tapping» στην επιφάνεια του χιονιού συμβαίνει ακόμα και περισσότερες από μια φορές στην ίδια στροφή, υποθέτω ανάλογα με την διάρκεια της και ιδιαίτερα στο γιγαντιαίο.

Για τσεκάρετε και ψάξτε για αυτή την κίνηση σε οποιοδήποτε σύγχρονο βίντεο και στο γιγαντιαίο μήπως και κάνω κάποια λάθος εκτίμηση, και φυσικά μπορείτε στο τέλος να αφήσετε τα σχόλιά σας…

Παραμένει άραγε απαραίτητο το κάρφωμα του μπαστουνιού με τα σύγχρονα πολύ πιο «γρήγορα» και πιο πολύ πιο ευέλικτα πέδιλα ή το χρησιμοποιούν ακόμα αυτοί που το διδάχτηκαν επίμονα από τους προπονητές τους;

Είναι λέτε εύκολο πλέον να καρφωθεί το μπαστούνι σε πίστα που έχει υποστεί «έγχυση» νερού και έχει γίνει τσιμέντο ή καλύτερα, παγοδρόμιο;

Σήμερα, οι περισσότεροι αθλητές αντισταθμίζουν την υποβοήθηση του μπαστουνιού, χρησιμοποιώντας απλά το δυναμικό «άνοιγμα» του πρώην έξω χεριού προς την κατεύθυνση της επερχόμενης στροφής («μοντέρνα τεχνική»;), εκτελώντας αυτή την κίνηση ως αντιστάθμισμα της παλιάς, που φαίνεται να τους βοηθάει εξίσου καλά στο να σταματήσουν την περιστροφή του σώματος προς την στροφή που τελειώνει.

Αυτή η επιδέξια κίνηση του χεριού απαιτεί έναν πολύ δυνατό «πυρήνα» που θα έχει την ικανότητα να κρατήσει σταθερό τον κορμό και φυσικά και την ανάλογη δύναμη σταθεροποίησης ολόκληρου του επάνω μέρος του σώματος.

Κάποτε οι αθλητές του σκι δίνανε βάση στην εκγύμναση των ποδιών τους, όπως κάνανε και οι ποδοσφαιριστές, ενώ σήμερα γυμνάζουν αρμονικά ολόκληρο το σώμα τους και σε όλη την διάρκεια της σεζόν, με συνέπεια να είναι όλο τους το κορμί super fit, ως ολοκληρωμένοι αθλητές…

Το σώμα του αθλητή θα πρέπει να μπορεί να αντισταθεί στις τεράστιες αναλογικά δυνάμεις που αναπτύσσονται κατά την διάρκεια μικρής ακτίνας στροφών ακόμα και χωρίς την βοήθεια του μπαστουνιού.

Υποθέτω πως το tapping του μπαστουνιού στο χιόνι, το δυναμικό άνοιγμα του χεριού τους ή την κίνηση της μύτης του μπαστουνιού που απλά κινείται από μπρος προς τα πίσω, κάποιοι το αντιλαμβάνονται γενικότερα ως το κλασικό «χτύπημα»…

Παρατηρήστε λοιπόν έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς αθλητές του μοντέρνου τρόπου χρησιμοποίησης (ή μη) του μπαστουνιού, του τρόπου που έκανα την απόπειρα να σας περιγράψω με λόγια (τα οποία είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τέτοιες σύνθετες κινήσεις), και δείτε με «άλλα μάτια» τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα μπαστούνια του ο πιτσιρικάς πρωταθλητής Clement Noel (21 ετών, 1.91 εκ. 83 κιλά) για να διαπιστώσετε και από μόνοι σας προς τα πού βαδίζει το θέμα μας.

                                            Clement Noel Kitzbuhel SL 2019 2nd run:

Ή εδώ, στο Wengen που επίσης το κέρδισε:

https://www.youtube.com/watch?v=i4r7qQF3MEo 

Με μια πολύ γρήγορη ματιά, ο Noel δείχνει πως κρατάει πιο κλειστά τα πέδιλα σε σχέση με τους περισσότερους ανταγωνιστές του, ενώ πολύ πιο σπάνια αναγκάζεται να τα «διαχωρίζει». Καταφέρνει να εκτελεί πολύ «κλειστές γραμμές», ενώ διατηρεί περισσότερο την λεκάνη του προς την κατεύθυνση της στροφής -και όχι αντίθετα («counter»)- ως κλασικός εκπρόσωπος της «γαλλικής σχολής». Κρατάει πάρα πολύ σταθερό (οριζόντιο) τον άξονα των ώμων του χωρίς να του δίνει ιδιαίτερη κλίση. Βέβαια, δεν φαίνεται να χρησιμοποιεί τα μπαστούνια του για υποστήριξη ακόμα και στα πολύ δύσκολα σημεία της πίστας, ούτε καν στα σημεία που κάνει κάποιο λάθος και έχει χαλάσει την γραμμή του… 

Εν αντιθέσει με τον μεγαλύτερο ηλικιακά Hirscher που όπως είδαμε ακόμα υποστηρίζεται από τα μπαστούνια του (αποτελεσματικός!), τον οποίο όμως ο πιτσιρικάς έχει αρχίσει να πλέον να κερδίζει, όταν βέβαια τερματίζει σωστά…

Τροφή για σκέψη:

Φαντάσου πως προσπαθείς να κάνεις μια γρήγορη αλλαγή κατεύθυνσης, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα σε μια κατηφορική πλαγιά ανάμεσα σε δέντρα, και πως αρπάζεις ένα κλαδί με το «μέσα χέρι» σου στην προσπάθειά σου να πάρεις κάποια στροφή… Κάπως έτσι φαίνεται πως λειτουργεί το χτύπημα του μπαστουνιού με τον κλασικό τρόπο…

Εάν όμως δεν υπάρχει κλαδί διαθέσιμο την στιγμή που το χρειάζεσαι, ή όταν δεν προλαβαίνεις να σηκώσεις το χέρι σου για να το γραπώσεις, τι διαφορετικό θα πρέπει να κάνεις με το σώμα σου για να αντισταθείς στις φυγόκεντρες δυνάμεις και να καταφέρεις να αλλάξεις κατεύθυνση χωρίς υποστήριξη; Το ικανό σώμα θα καταφέρει να βρει την λύση, ο «παππούς» μάλλον θα φύγει ευθεία, χε… 

τα μπαστούνια μας είναι απολύτως χρήσιμα!

Extras:

Παρατηρούμε ακόμα στο πρωταρχικό βίντεο πως ο κορμός του Hirscher είναι πιο όρθιος από του Kristoffersen, όπως άλλωστε είναι και η πιο μοντέρνα τάση στο σλάλομ, αλλά αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει άλλο θέμα ανάλυσης…

Θα ήθελα μόνο να παρατηρήσω εδώ πως η μπότα σύμφωνα με το κέντρο ισορροπίας στα αγωνιστικά πέδιλα σλάλομ, μάλλον έχει αλλάξει θέση.

Αυτό συμβαίνει σίγουρα στα Fischer RC4 Worldcup SL 1,65 που προσωπικά γνωρίζω εδώ και χρόνια, στα οποία τελευταία το μοντάρισμα των μποτών μεταφέρθηκε περί τα 3-4 εκατοστά πιο μπροστά, στο Νο μπότας 26,5.

Τι συμβαίνει με τις άλλες εταιρίες σκι; Έχουν άραγε και οι υπόλοιπες αλλάξει την θέση μονταρίσματος της μπότας; Για ψάξτε το λίγο!

Μήπως οι καινούργιοι ταλαντούχοι «testers» αθλητές καθοδήγησαν τις εταιρίες προς μια τέτοια αλλαγή ώστε να βοηθηθούν περισσότερο μέσα από μια τέτοια ρύθμιση;…

Στο σλάλομ, θεωρητικά πάντοτε, έχουν ένα πλεονέκτημα οι ψηλότεροι αθλητές. Λόγω του ύψους τους και του γεγονότος πως όλων τα πέδιλα μπορούν να περάσουν εξίσου κοντά στο καλάμι της πόρτας (τόσο κοντά όσο να μην την «καβαλήσουν»), το κέντρο βάρους τους έχει την δυνατότητα να εκτελεί μικρότερη πορεία/γραμμή στην πίστα. 

Επίσης, το μεγαλύτερο σωματικό βάρος τούς δίνει ακόμα ένα σημαντικό πλεονέκτημα αφού μπορούν να απομακρύνουν ευκολότερα το καλάμι της πόρτας, υπερνικώντας ευκολότερα την αντίστασή της…

                             Ramon Zenhäusern 26 ετών, 2 μέτρα ύψος και 95 κιλά

Στην πράξη βέβαια θα πρέπει καταφέρουν να αποδείξουν το πλεονέκτημά τους, εκτελώντας καλύτερα ή εξίσου καλά με τους λιγότερο εύσωμους όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που απαιτούνται για να εκμεταλλευτούν σωστά την βαρύτητα, προς όφελός τους… https://skibuster.blogspot.com/2019/01/marcel-hirscher-vs-ted-ligety-gs-2019.html

Εν αντιθέσει με το γιγαντιαίο όπου, επίσης θεωρητικά, οι πιο ψηλοί θα πρέπει να περάσουν τα πέδιλα λίγο πιο μακριά από την πόρτα για να μην τσακιστούν επάνω της και έτσι να διανύσουν λίγο μεγαλύτερη απόσταση μέσα στην χάραξη σε σχέση με τους κοντύτερους. Αλλά ακόμα και στην ελεύθερη κατάβαση όπου το βάρος και η βαρύτητα μετράει πολύ περισσότερο, έχουμε παραδείγματα ικανότατων μικρόσωμων αθλητών που ξεπέρασαν τους γίγαντες (Daron Ralves…).  

Ο μικροσκοπικός γίγαντας Albert Popov είναι και αυτός 21 ετών, αλλά μόλις 1.64 εκ. (όσο δηλαδή και τα σκι του σλάλομ!) και 73 κιλά.

Είναι αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνει να διακρίνεται σε αγώνισμα που απαιτεί και σωματικά προσόντα, παλεύοντας απέναντι σε θηρία!

Παρεμπιπτόντως, ο Albert εν αντιθέσει με τους αθλητές της ηλικίας του έχει στιγμές που ακόμα χρησιμοποιεί τα μπαστούνια του και με τον κλασικό τρόπο, ειδικότερα με το αριστερό του χέρι…

Το κατεστημένο σε οποιονδήποτε χώρο καλά κρατεί και φυσικά ο χώρος μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι παλιοί που συνήθως διοικούν και παίρνουν τις τελικές αποφάσεις, ζορίζονται να αντιληφθούν ή να αποδεχτούν τις εξελίξεις.

Οι καλύτερες σχολές σκι του κόσμου επιμένουν να διδάσκουν και να απαιτούν (εκτός φυσικά του μπαστουνιού) ακόμα και σε top level skiers την προς τα επάνω κίνηση στην μετάβαση, το περίφημο ( φτάνει πια ήμαρτον!) πάνω-κάτω! (και μετά εγώ φρικάρω που κάποιοι το διδάσκουν ακόμη στους αθλητές τους στην χώρα μας...) 

Δείτε: https://www.youtube.com/watch?v=r368XpNugxM

Ακόμα και ο εκπληκτικός επαγγελματίας προπονητής J.F. Beaulieu που κάνει τέλειο μοντέρνο σκι https://www.youtube.com/user/jfbeaulieu96548276/videos , όταν συμμετέχει στα interski εκτελεί την μετάβαση με τον «παλιό καλό τρόπο», δηλαδή με κίνηση προς τα επάνω! 

Γιατί βρε αδερφέ;

Γίνομαι κουραστικός, αλλά εάν δεν το διαβάσατε με προσοχή, αξίζει τον κόπο σας: http://skibuster.blogspot.com/2015/01/2015.html

Δείτε και το παρακάτω βίντεο ως ένα ακόμα παράδειγμα για το πώς θα μπορούσαμε να αναλύσουμε τους αθλητές μας, άσχετα με την παλαιότητά του ή εάν τελικά ο τύπος έχει απόλυτο δίκιο σε αυτά που παρατηρεί:

Shiffrin GS Analysis  https://www.youtube.com/watch?v=phchHWwDhdY

Τον καιρό εκείνο η Anna ήταν βέβαια η καλύτερη...

Ενδιαφέρουσα άποψη από έναν ειδικό:

Paul Lorenz HOW TO CARVE | Tips to get your hip on the snow:

https://www.youtube.com/watch?v=QPycnnJqavg

Αφιερωμένο στον πρώην αθλητή μου και πλέον διπλωματούχο προπονητή Alex που βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου του με το πόδι ψηλά, και κατά συνέπεια με πολύ ελεύθερο χρόνο να σκεφτεί το μέλλον!

Επίλογος!

Για όσους κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος, που σημαίνει πως μάλλον ενδιαφέρονται για το αντικείμενο, συνεχίζω:

Δεν είχα σκοπό να γράψω στο παρόν τα παρακάτω, αλλά οφείλω να το κάνω μετά από το τηλεφώνημα που δέχτηκα χτες από ένα φίλο μου από Θεσ/νίκη, ο οποίος ασχολείται χρόνια με το σπορ και μου δήλωσε πως πλέον ζορίζεται να βγάλει νόημα από αυτά που γράφω. 

Σε συνάρτηση και με το άλλο φιλαράκι μου και πρώην αθλητή μου που συνεχίζει τις σπουδές του στην Αμερική και με ρώτησε στα ίσια γιατί τα γράφω όλα αυτά...

Ζορίζομαι πάρα πολλές ημέρες για να καταφέρω να εκφράσω όσο γίνεται πιο κατανοητά αυτά που έχω κατά νου, μπορεί όμως και να μην τα καταφέρνω και πολύ σωστά τελικά…

Αγαπητοί μου φίλοι, όσα περισσότερα κομματάκια από το πολύπλοκο παζλ του Αλπικού σκι καταφέρνουμε να αναγνωρίζουμε, τόσο περισσότερο παρατηρούμε πράγματα που ούτε καν μας περνούσαν πριν από το μυαλό.

Συγχρόνως, γινόμαστε ακόμη πιο σίγουροι για τις τεχνικές μας επιλογές και μπορούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια να κρίνουμε τις αντιφατικές διδασκαλίες που κυκλοφορούν στον χώρο μας, διαπιστώνοντας εάν έχουν τουλάχιστον κάποιο λογικό υπόβαθρο και δεν είναι απλά θεωρίες που έχει βγάλει κάποιος μέσα από το κεφάλι του…

Όλες οι αναζητήσεις, οι παρατηρήσεις και οι σκέψεις μου από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, είχαν στόχο να πάει ακόμη ένα βήμα μπροστά και να αναπτυχθεί περισσότερο το άθλημα στην χώρα μας.

Αναφέρομαι βασικά στο Αλπικό σκι ως άθλημα του και όχι ως χόμπι. Απευθύνομαι βασικά σε αυτούς που ασχολούνται με το αγωνιστικό σκι στην χώρα μας και όχι σε αυτούς που δουλεύουν σε τουριστικές σχολές και απευθύνονται σε ερασιτέχνες, εκτός και εάν κάποιος ερασιτέχνης (ως εραστής της τέχνης) έχει την απαίτηση (που το εύχομαι!) να μάθει να κάνει σκι σαν αθλητής ή γουστάρει να κατανοεί περισσότερα από το άθλημα, ακόμη και ως θεατής του μέσω της τηλεόρασης. Περί ορέξεως!

Απευθύνομαι σίγουρα σε αυτούς που έχουν πιο μεγάλες απαιτήσεις από το άθλημα, αφού θεωρώ πως όσα περισσότερα γνωρίζεις και κατανοείς από το αντικείμενο, τόσο περισσότερες απαιτήσεις θα πρέπει να έχεις από αυτό.

Απευθύνομαι ίσως και στους κηδεμόνες που έχουν την καύλα να ασχοληθούν λίγο περισσότερο και να καταφέρουν να ξεκαθαρίσουν επιτέλους την θολή εικόνα που τους παρουσιάζεται, ώστε να ψάξουν να βρουν πιο κατάλληλους προπονητές για τα παιδιά τους ή στους γονείς/προπονητές που θα βρουν το κουράγιο να ομολογήσουν στον εαυτό τους:

–ρε αδερφέ, προτιμώ να διδάξει σκι στο παιδί μου κάποιος που σπούδασε και μελετάει το αντικείμενο και το γνωρίζει σίγουρα καλύτερα από εμένα, αφού μπούχτισα πια με το να προσπαθούμε με τον ίδιο (περίπου) τρόπο να πετύχουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα…

Δεν προσφέρω σε καμιά περίπτωση fast food και σίγουρα δεν γράφω για κάτι που μπορεί να διαβαστεί εύκολα από κινητό τηλέφωνο, την μοναδική ίσως για κάποιους στιγμή χαλάρωσης, στην τουαλέτα.

Χρειάζεστε σίγουρα υπολογιστή, έρωτα για το αντικείμενο και διαθέσιμο χρόνο. 

Και συχνά πυκνά να ξαναγυρίζετε από την αρχή...

Δεν προτείνω εύκολες λύσεις ούτε φυσικά τυφλοσούρτες για να ακολουθήσετε. Δεν γνωρίζω καμιά μαγική συνταγή, ούτε παρακάμψεις για το τελικό αποτέλεσμα. Προσπαθώ να προσεγγίζω το θέμα τουλάχιστον με επιστημονικό τρόπο σκέψης, αφού δεν είμαι επιστήμονας στην πράξη, αλλά γνωρίζω πως η σπίθα της επιστήμης ήταν πάντοτε η ανασφάλεια ως προς τις πεποιθήσεις και των «κοινώς αποδεκτών» γνώσεων...

Επιζητώ και ενημέρωση για αυτά που δεν γνωρίζω ή που έχω κάνει λάθος εκτίμηση ή ίσως παρερμήνευσα! 

Δεν μου αρέσει καθόλου όταν ακούω από τους φίλους μου: 

-μπράβο Μίλτο, πολύ ωραίο το άρθρο σου!

Αφού ξέρω πως δεν κάνω κάποια τέχνη που μπορεί και να είναι όμορφη...

Στο τέλος, αποδέχομαι τα σχόλια που όλοι μπορούν να γράψουν και όλοι να τα διαβάσουν, χωρίς λογοκρισία και φυσικά και ανώνυμα! Μέχρι στιγμής, τζίφος…

Θα γούσταρα φυσικά τα σχόλια να γίνονται από αυτούς που πραγματικά ασχολούνται με το άθλημα, ιδιαιτέρα τους επαγγελματίες, όπως και το να ήμουν ακόμη νέος, όμορφος, γαμάτος και φυσικά και παγκόσμιος πρωταθλητής του σκι, χε...

Προσπαθώ ακόμη στα δύσκολα να θυμάμαι (αφού στην πορεία μου κάποιες φορές φαίνεται πως το ξέχασα), πως ασχολήθηκα με την προπονητική για να καταφέρω να προσφέρω στα παιδιά μου όλα αυτά που οι δικοί μου προπονητές, κάποιας άλλης εποχής, δεν κατάφεραν να μου μεταφέρουν και πως δεν ξεκίνησα αυτή την δουλειά ούτε για την "δόξα", ούτε και για το χρήμα...

Εάν θέλεις να πας γρήγορα πήγαινε μόνος σου, εάν όμως θέλεις να φτάσεις μακριά, πήγαινε με παρέα!

                                       Παίδες δυστυχώς κάποιος ψηλός μας λείπει!

Η συνέχεια στο επόμενο

Του Μίλτου Χειμωνίδη προπονητή Αλπικού σκι, Φεβρουάριος 2019

miltos.thethiti@gmail.com