Ο τρόπος υπολογισμού βαθμολογίας και αξιολόγησης των παίδων.
Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Αύγουστος
2014
miltos.thethiti@gmail.com
Αγαπητοί προπονητές, τεχνικοί και παράγοντες!
Σας εκθέτω τους προβληματισμούς μου ως προς τον τρόπο
βαθμολόγησης και αξιολόγησης των παίδων.
Οι προβληματισμοί αυτοί δεν είναι καθόλου εύκολο να δοθούν
προφορικά, γιατί απαιτείται πολύς χρόνος επεξηγήσεων των δεδομένων (των
εγκύκλιων, των αποτελεσμάτων, των αγώνων και των ενδιάμεσων βαθμολογιών) που
πρέπει να τα έχετε μπροστά σας και απαιτείται αρκετή υπομονή από κάποιον που πραγματικά
επιθυμεί να τους κατανοήσει…
Η αναφορά στα ονόματα κάποιων αθλητών παρακάτω, γίνεται για να βοηθήσει στην κατανόηση των
προβληματισμών που θέτω και δεν υπάρχει καμιά πρόθεση από μέρους μου να μειωθεί η
αθλητική τους αξία, ούτε να προσβάλω προσωπικά κανέναν από αυτούς. Δίνονται
απλώς ως παραδείγματα.
Όσες περισσότερες απόψεις συμμετέχουν στο ζήτημα, τόσο
καλύτερες επιλογές μπορούν να ανακαλυφθούν, ώστε να καταφέρουμε τελικά να συντάξουμε
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις εγκύκλιους που αφορούν στις βαθμολογίες και στις
αξιολογήσεις των παίδων.
Ας αναλογιστούμε πως στην επόμενη σεζόν, εάν η αξιολόγηση
συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να συμβεί ακριβώς το ίδιο πράγμα με τα
ονόματα αντεστραμμένα και αυτό που συνέβη φέτος στην βαθμολογία των αθλητών που
αναφέρω ως παραδείγματα, να συμβεί σε άλλους αθλητές…
Την σεζόν που μας πέρασε, η τεχνική επιτροπή της ΕΟΧ
άλλαξε την εγκύκλιο που αφορά τον τρόπο βαθμολογίας/αξιολόγησης των παίδων.
Σε εμένα, εξ αρχής δεν έγινε κατανοητό τι ακριβώς εννοούσε
αυτή η εγκύκλιος και συμπεραίνω πως το ίδιο συνέβη και σε κάποιους προπονητές, όπως
και σε κάποιους συλλόγους. Συνειδητοποιήσαμε τι περίπου εννοεί η εγκύκλιος,
μετά το πέρας των δύο αγώνων κυπέλλου που πραγματοποιήθηκαν πριν τους ΠΑΧ και
μετά την δημοσιοποίηση των ενδιάμεσων βαθμολογιών.
Παραθέτω την φετινή εγκύκλιο της ΕΟΧ, ώστε να ξαναπροσπαθήσουμε να την αποκωδικοποιήσουμε και καταφέρουμε να την διευκρινίσουμε, όπως και να κατανοήσουμε τι αποτελέσματα προκύπτουν από την εφαρμογή της :
Η εγκύκλιος αυτή, είναι απόλυτα ξεκάθαρη ως προς τον μέσο
όρο των δύο αποτελεσμάτων που παράγουν όλες τις βαθμολογίες των αθλητών/τριων και αυτό δεν σηκώνει παρερμηνεία από
κανέναν.
Στην περίπτωση όμως του μοναδικού αποτελέσματος αθλητή/τριας ανά αγώνισμα, η εγκύκλιος
όριζε πως αυτό:
«θα αυξάνεται κατά τον μέσο όρο της βαθμολογίας των έξι
(6) πρώτων αθλητών του προηγούμενου αγώνα με ελάχιστο τους τέσσερις (4)
βαθμούς».
Στο σημείο αυτό, δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο τι ακριβώς
εννοεί η εγκύκλιος, ως προς την αναφορά του «προηγούμενου» αγώνα…
Την στιγμή που αναγνώστηκε η συγκεκριμένη εγκύκλιος, μπορούσαμε
να υποθέσουμε πως ως «προηγούμενο» αγώνα, εννοούσε:
Τον προηγούμενο αγώνα του μοναδικού αποτελέσματος;…
Τον προηγούμενου αγώνα που δεν τερμάτισε ο αθλητής;…
Τον προηγούμενου αγώνα πριν την έκδοση της ενδιάμεσης
βαθμολογίας;…
Τον προηγούμενο αγώνα πριν τους ΠΑΧ;…
Ως «προηγούμενος» αγώνας, λήφθηκε τελικά υπόψη για όλους τους
αθλητές/τριες με το μοναδικό αποτέλεσμα, ο πρώτος αγώνας κυπέλλου που πραγματοποιήθηκε,
που ήταν στον Παρνασσό και για τους Π1 και για τους Π2…
Η βαθμολογία αυτού με το μοναδικό αποτέλεσμα, προέκυψε τελικά από τον μέσο όρο
βαθμολογίας των 6 πρώτων τερματιζόντων του κυπέλλου στον Παρνασσό, στον οποίο
είτε τερμάτισε, είτε δεν τερμάτισε ο αθλητής/τρια με το μοναδικό αποτέλεσμα, ο
αριθμός αυτός προστέθηκε ως «ποινή» στο μοναδικό του αποτέλεσμα και η ενδιάμεση
βαθμολογία/αξιολόγηση βγήκε από το αριθμητικό σύνολο των δυο βαθμολογιών…
Αυτός ο τρόπος, δείχνει εξ αρχής και χωρίς πολύ ανάλυση,
πως η ποινή του μέσου όρου των πρώτων 6 τερματιζόντων, «ευνοεί» τους αθλητές με
μεγάλους βαθμούς (τους «κακούς») και «αδικεί» αυτούς με τους λίγους βαθμούς
(τους «καλούς»), αφού τους ίδιους βαθμούς ποινής στο μοναδικό αποτέλεσμα πήρε,
σύμφωνα με την εφαρμογή της εγκυκλίου, και αυτός που νίκησε στον «προηγούμενο»
αγώνα και είχε 0 βαθμούς στο συγκεκριμένο αγώνισμα και κάποιος που βγήκε
τελευταίος και πήρε πχ 999.99 βαθμούς…
Εξάλλου, η εγκύκλιος δήλωνε καθαρά πως «όλοι οι αγώνες
του πρωταθλήματος θα χρεώνονται με ποινή αγώνα μηδέν» (0) βαθμούς…
Ποινή αγώνα βέβαια, μπορεί κάποιος να σκεφτεί, υφίσταται
και στους αγώνες FIS, όπου και εκεί βγαίνει με κάποιο «σχετικό» τρόπο, σε σχέση με τους
τερματίζοντες στον αγώνα…
Ναι μεν, αλλά εκεί την
ποινή την επιβαρύνονται όλοι
όσοι τερματίζουν τον αγώνα και η
ποινή αυτή προστίθεται από τους βαθμούς του νικητή, μέχρι και τον τελευταίο
τερματίζοντα του αγώνα. Την λαμβάνουν δηλαδή όλοι οι τερματίζοντες και
αναφέρεται ως «ποινή αγώνα». Σε καμιά περίπτωση όμως, σύμφωνα με τους κανονισμούς
της FIS, δεν λαμβάνει αυτήν την ποινή κάποιος, ως ποινή του μοναδικού του
αποτελέσματος …
Παραθέτω παραδείγματα, για να κατανοήσουμε επακριβώς τι
συνέβη στις ενδιάμεσες βαθμολογίες/αξιολογήσεις των αθλητών μας που είχαν
μοναδικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον τρόπο εφαρμογής των ποινών που ορίζει η
φετινή εγκύκλιος:
(οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας, πως γίνανε τελικά μόνο δύο αγώνες κυπέλλου)
1. στο GS των Π2, ο Μάντζιος της Νάουσας φορτώθηκε
την ποινή των 32,01 βαθμών από τον
αγώνα που τερμάτισε και κέρδισε (!) , καταφέρνοντας να δημιουργήσει μεγάλες
διαφορές χρόνου από την υπόλοιπη πεντάδα, ενώ οι υπόλοιποι τερματίζοντες του
αγώνα δεν την έλαβαν ως ποινή…
Έλαβε δηλαδή την
ποινή που ο ίδιος βασικά «δημιούργησε», ενώ στον άλλο αγώνα στο Βελούχι που δεν
τερμάτισε, η ποινή βγήκε σαφώς μικρότερη (9,84 βαθμοί). Θα μπορούσε τελικά
κάποιος να υποθέσει πως αυτές οι ποινές είναι σχετικά «τυχαίες», αλλά αυτό θα
το εξετάσουμε στην συνέχεια…
Με αυτόν τον
τρόπο βαθμολογίας ο Μάντζιος, έμεινε πίσω στην βαθμολογία του GS, από τους Παπαπαναγιώτου του Βόλου και από τον Αργυρόπουλο του Εσπέρου, τους
οποίους κέρδισε στον αγώνα που τερμάτισε μαζί τους και εάν είχε την «ατυχία»
και έπεφτε στον ένα από τους δύο αγώνες του σλάλομ, θα βρισκότανε εκτός της
αποστολής του Πινόκιο…
2. με τον ίδιο ακριβώς τρόπο βαθμολόγησης, στο GS των Π1 ο Βασιλείου της Καστοριάς φορτώθηκε
την ποινή των 75,35 βαθμών από τον
αγώνα που κέρδισε (!), καταφέρνοντας και αυτός να δημιουργήσει τεράστιες
διαφορές χρόνου από την υπόλοιπη πεντάδα, και με αυτόν τον τρόπο «αυτοτιμωρήθηκε»
(αυτό-ποινώθηκε), ενώ οι υπόλοιποι τερματίζοντες του αγώνα δεν την έλαβαν ως
ποινή…
Με τον τρόπο αυτό
αξιολόγησης, βρέθηκε πίσω στην βαθμολογία από τους Καράντζια των Γρεβενών και
Σαρίδη των ΑΛΠΙΣ, όταν στον Σαρίδη είχε ρίξει στην διαδρομή του GS του Παρνασσού (που τερμάτισαν και οι δυο τους), σχεδόν πέντε
δευτερόλεπτα και του φόρτωσε ποινή 98,14
βαθμούς…!!! (ανατρέξτε στα αποτελέσματα…)
3. στο SL των Κ2, οι Μάντζιου της Νάουσας και η Τζιούφα των Γρεβενών, βρέθηκαν πίσω
από την Ευαγγελοπούλου του Βόλου με την ποινή των 22,63 βαθμών, που επί της
ουσίας την «δημιούργησε» η Μάνζιου, η οποία κέρδισε τον αγώνα του Παρνασσού,
που έδωσε την ποινή του «τελευταίου» αγώνα…
Με αυτόν τον
τρόπο αξιολόγησης, «αυτοτιμωρήθηκαν» και οι δύο για το μοναδικό τους νικηφόρο αποτέλεσμα και μείνανε πίσω στην βαθμολογία
από την Ευαγγελοπούλου, ενώ και οι δυο τους την είχαν κερδίσει στον αγώνα που
τερμάτισαν μαζί της...
Η δε Τζιούφα,
είχε κερδίσει καθαρά την Εαγγελοπούλου στον αγώνα που τερμάτισαν μαζί στο
Βελούχι, με διαφορά παραπάνω από πέντε δευτερόλεπτα, την φόρτωσε εκεί με 32
βαθμούς ποινή και τελικά αξιολογήθηκε ως «κατώτερή» της…
Η ποινή του άλλου
αγώνα στο Βελούχι, βγήκε τελικά διπλάσια του Παρνασσού (44,035 βαθμοί), την
οποία χρεώθηκαν αυτοί που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στο αγώνισμα του SL …
4. Στο GS των Κ2 στο Βελούχι, η Κυρίτση του Εσπέρου έριξε 2.30
δευτερόλεπτα στην Μάνζιου της Νάουσας, την φόρτωσε εκεί με 20,73 βαθμούς ποινή…
Τελικά με την
ποινή που φορτώθηκε επάνω στο μοναδικό
αλλά νικηφόρο αποτέλεσμά της, από τον αγώνα του Παρνασσού που δεν τερμάτισε
(!), πήρε τους 32,26 βαθμούς ποινής που προέκυψαν σχετικά «τυχαία» εκεί, και
αξιολογήθηκε τελικά ως «κατώτερη» της Μάντζιου στο GS, όταν στον αγώνα που τερμάτισαν μαζί την κέρδισε καθαρά και με διαφορά…
Αναλογιστείτε αγαπητοί φίλοι του αθλήματος και συνάδελφοι
προπονητές, πώς γίνεται κάποιος να λάβει μια σχετική ή «τυχαία» ποινή στο
μοναδικό του αποτέλεσμα, την στιγμή που είτε δεν τερμάτισε (ή δεν συμμετείχε…)
στον συγκεκριμένο αγώνα, είτε τερμάτισε και μπορεί ακόμα και να τον κέρδισε…
Αν κάποιος κέρδισε τον αγώνα, ήταν ουσιαστικά αυτός που
συντέλεσε στην δημιουργία αυτής της ποινής, ειδικότερα αν κέρδισε με μεγάλες
διαφορές τους άλλους…
Αν κάποιος δεν τερματίσει έναν αγώνα, πως είναι δυνατόν
να λάβει ποινή από αποτέλεσμα που δεν έφερε;…
Αν λάβει ο νικητής την ποινή του αγώνα, δεν θα έπρεπε
αυτή η ποινή να προστεθεί και στους υπόλοιπους τερματίζοντες, τους οποίους
κέρδισε;
Με ποιόν τρόπο δηλαδή (με ποια «τακτική»;) πρέπει να
λειτουργήσει ο αθλητής που αγωνίζεται για να κερδίσει έναν αγώνα;
Πρέπει να «προσπαθήσει» να τον κερδίσει με μικρές
διαφορές από τους άλλους, ώστε να μην κινδυνέψει να φορτωθεί και ο ίδιος μια
μεγάλη ποινή, σε περίπτωση που η νίκη του αυτή γίνει το μοναδικό του
αποτέλεσμα, ή να προσπαθήσει να πάρει τη μεγαλύτερη διαφορά που μπορεί και να
φορτώσει με πολλούς βαθμούς αυτούς που βρίσκονται από κάτω του στην κατάταξη; (ρητορική
ερώτηση!)
Μου δίνει την αίσθηση, πως με αυτόν τον τρόπο
βαθμολόγησης και τιμωρίας (ποινής) στο μοναδικό αποτέλεσμα, καταλήγουμε να
συγκρίνουμε εντελώς ανόμοια πράγματα και πως μέσω αυτού του τρόπου, βασιζόμαστε
καθαρά στην «τύχη»…
Διότι, οι ποινές των αγώνων είναι θέμα συνδυασμού συμβάντων και σχετικά
«τυχαίες», αφού βγαίνουν σύμφωνα με τον παρακάτω συνδυασμό:
·
της ιδιομορφίας της
χάραξης ( συνήθως, όσο πιο «κοφτή» είναι αυτή, τόσο μεγαλύτερες βγαίνουν οι
διαφορές των χρόνων του πρώτου από τους επόμενους. Στην ίδια ακριβώς πίστα, η
«κοφτή» χάραξη θα δώσει συνήθως περισσότερους βαθμούς ποινής από την πιο
«ευθεία»…)
·
του μήκους/χρόνου
διαδρομής (όσο πιο μεγάλη σε μήκος / χρόνο είναι η διαδρομή, τόσο μεγαλώνουν οι
βαθμοί ποινής…)
·
των συνθηκών της πίστας
(πχ όσο πιο μαλακή είναι η πίστα, τόσο ευνοούνται στον χρόνο τους τα πρώτα
νούμερα και έτσι τα επόμενα νούμερα τερματίζουν με μεγάλες διαφορές χρόνου,
αυξάνοντας συνήθως την ποινή του αγώνα και το αντίστροφο…)
·
και το σημαντικότερο: της
γενικής αθλητικής επίδοσης των αθλητών και της πιθανής (συνήθης) πτώσης κάποιων
εκ των καλών αθλητών, με συνέπεια την εισαγωγή στην «εξάδα» των πιο αργών
αθλητών, δηλαδή αυτών που θα έχουν ακόμα μεγαλύτερες διαφορές από τον νικητή του
συγκεκριμένου αγώνα και έτσι θα δημιουργηθεί μεγάλη ποινή.
Ή φυσικά και το
αντίθετο, ελάχιστες διαφορές από τον πρώτο της «εξάδας» και ελάχιστη ποινή
αγώνα…
Η «ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ»
προέβλεπε πως:
« αν ένας αθλητής δεν βαθμολογηθεί (δηλαδή δεν έχει τερματίσει ή δεν είχε συμμετάσχει;) σε κανένα αγώνα κυπέλλου τότε η προσαύξηση της βαθμολογίας του γίνεται
κατά το μέσο όρο της βαθμολογίας των έξι
(6) πρώτων αθλητών του τελευταίου αγώνα πριν τους ΠΑΧ επί της βαθμολογίας της
προηγούμενης χρονιάς με ελάχιστο τους τέσσερις (4) βαθμούς.
Επί της ουσίας, και πάλι κάποιος που ήταν πχ πρώτος στην
βαθμολογία της προηγούμενης χρονιάς και είχε 0 βαθμούς, υπέστη τελικά την ίδια
ακριβώς ποινή με τον τελευταίο της λίστας που είχε πχ 999.99 βαθμούς, χωρίς
αναλογική ποινή επί της βαθμολογίας του, όπως ας πούμε προτείνει η FIS(παρ.4.2.2.3. θα το δούμε παρακάτω…) …
Γιατί η αυτή προσαύξηση (η ποινή) να δίνεται από τον
τελευταίο αγώνα πριν τους ΠΑΧ και όχι κάποιου άλλου αγώνα; Στον αγώνα αυτόν
μπορεί η ποινή να είναι από τεράστια έως ελάχιστη και να είναι απλώς θέμα
συνθηκών, «τύχης» ή «ατυχίας»…
Αν σε εκείνο τον αγώνα δεν τερμάτισε ή δεν συμμετείχε καν
ο αθλητής, λόγω τραυματισμού ή αρρώστιας, θα πρέπει να λάβει την ποινή αγώνα,
του οποίου το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται καθόλου από τον ίδιο; Αφού δεν τερμάτισε…
Γιατί κάποιος που δεν είχε κανένα τερματισμό μέσα στην χρονιά, όπως πχ στο Σλάλομ των Π2 ο
Τσιόβολος του Βόλου, να πάρει τελικά
μικρότερη ποινή, (την ποινή του τελευταίου κυπέλλου πριν του ΠΑΧ που έτυχε
να είναι μικρότερη του προηγούμενου κυπέλλου) από κάποιον που τερμάτισε έστω στον πρώτο αγώνα της χρονιάς, όπως
πχ συνέβη στον Καβελίδη της Καστοριάς;
Έτσι ο Καβελίδης, χρεώθηκε περισσότερους «τυχαίους» βαθμούς
ποινής και έμεινε πίσω στην βαθμολογία από τον Τσιόβολο, που δεν είχε κανένα
τερματισμό μες στην χρονιά, ενώ τον είχε κερδίσει στον μεταξύ τους αγώνα …
Και γιατί αντίστοιχα, όπως συνέβη στο Γιγαντιαίο των Π2, θα πρέπει
κάποιος που έτυχε να μην τερματίσει
στον αγώνα του τελευταίου κυπέλλου πριν του ΠΑΧ στο Βελούχι, αλλά κέρδισε στον πρώτο αγώνα , όπως πχ συνέβη
στον Μάντζιο της Νάουσας, να λάβει περισσότερους
βαθμούς ποινής (32,01) από αυτούς που δεν τερμάτισαν σε κανένα αγώνα κυπέλλου; (και πήρανε μόνο 9,84)…
Για την περίπτωση τέλεσης μόνο ενός αγώνα κυπέλλου (όπως και σε περίπτωση μόνο ενός αποτελέσματος ή χωρίς κανένα αποτέλεσμα),
γιατί θα πρέπει και πάλι η ενδιάμεση βαθμολογία να βγει από τον
μέσο όρο του ενός αγώνα και την τελική βαθμολογία της προηγούμενης χρονιάς;
Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα, εύλογα δημιουργούνται οι
παρακάτω προβληματισμοί:
Τι πρέπει τελικά να συμβεί, όταν κάποιος έχει μόνο δύο
ευκαιρίες για να πάρει βαθμολογία στον μέσο όρο των δύο «καλύτερων» (εκ των
μοναδικών δύο!!!) αποτελεσμάτων;
Πόσο μεγάλη ποινή πρέπει τελικά να λαμβάνει κάποιος, που
τερματίζει μόνο στον ένα αγώνα εκ των δύο;
Τι πρέπει να συμβεί, όταν κάποιος χάσει τον ένα από τους
δύο αγώνες, ακόμα και λόγω αρρώστιας ή τραυματισμού;
Πως θα μπορέσει κάποιος να εκτελέσει στην πράξη το
«δικαίωμα» του (σύμφωνα και με τη FIS…), να μη ληφθεί
υπόψη της βαθμολογίας του κάποιο «κακό» αποτέλεσμα;
Τι θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα παιδί που τους κέρδισε
όλους στον ένα εκ των δύο αγώνων (πιθανόν με διαφορά…), άλλα δεν κατάφερε να
τερματίσει στον άλλον και βρίσκεται τελικά πίσω στην βαθμολογία (με ποινή που «δημιούργησε»
ο ίδιος!) από κάποιους που δεν τον κέρδισαν ποτέ τους;
-«ας πρόσεχες παλικάρι μου, λυπόμαστε, άλλα έπρεπε να τερμάτιζες και στον άλλον
αγώνα…»;
Και όλες αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να κριθούν από όλους
μας, λαμβάνοντας υπόψη μια συγκεκριμένη ηλικία, την παιδική ηλικία, που αφενός δεν υπάρχει αθλητική εμπειρία και
αφετέρου από αυτήν την ηλικία αρχίζει να δημιουργείται η αθλητική τους παιδεία
και το αθλητικό τους πνεύμα…!!!
Ας δούμε πως λειτουργούν τα πράγματα σε σχέση τους
κανονισμούς/εγκυκλίους και σε σχέση με την «φιλοσοφία» της Διεθνούς Ομοσπονδίας
Σκι και ας προσθέσουμε ακόμα μια προοπτική στις σκέψεις μας, πριν καταλήξει ο
καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Σύμφωνα με τον τρόπο βαθμολογίας και αξιολόγησης της FIS για την περίοδο 3013-2014, η FIS ορίζει:
Είναι προφανές πως η
FIS προσπαθεί γενικά να «επιβραβεύσει» και να
«προωθήσει» τους πιο γρήγορους αθλητές, παρά τους πιο σταθερούς (ή τον «μέσο όρο»…).
Ο τρόπος αξιολόγησης της FIS δείχνει
να προτρέπει τους αθλητές να στρέφουν όλες τους τις δυνάμεις τους προς την
καλύτερη δυνατή απόδοση, βοηθώντας τους να αποβάλλουν από το μυαλό τους τον
φόβο της πιθανής «αποτυχίας» κάποιων αποτελεσμάτων, αγωνιζόμενοι για το «όλα ή
τίποτα» σε κάθε αγώνα…
Και αυτό συμβαίνει, διότι οι αθλητές μπορούν να συμμετέχουν
σε «απεριόριστο» αριθμό αγώνων, να πετάξουν εκτός βαθμολογίας τα κακά
αποτελέσματα και να κρατήσουν μόνο τα
δύο καλύτερα, εκ των πολλών…
Με τέτοιο τρόπο αξιολόγησης, οι συμμετέχοντες έχουν το
«δικαίωμα» ακόμα και να τερματίσουν την μια διαδρομή μετά από πτώση και
ανέβασμα της πίστας για να πάρουν σωστά την πόρτα (πολύ δύσκολη απόφαση στην
χώρα μας, με τον τρόπο που βγαίνουν οι ποινές), ώστε να μη χάσουν το δικαίωμά
τους να συμμετέχουν στην επόμενη διαδρομή, έστω και για «προπόνηση»… Έστω και
για να μην χάσουν το προπονητικό κέρδος της συμμετοχής τους, από την σύγκριση
του αποτελέσματος που θα φέρουν σε αυτήν την μοναδική διαδρομή, χωρίς να
νοιάζονται για το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα…
Εμείς σήμερα, επί της ουσίας, τους αφαιρούμε αυτό τους το
«δικαίωμα»…
Επίσης, η FIS επιβραβεύει
τους καλούς αθλητές ακόμα και της προηγούμενης χρονιάς, αφού τους δίνει το
«δικαίωμα» να μην τερματίσουν σε κανένα αγώνα της τρέχουσας σεζόν και να πάρουν
την αναλογική ποινή του 50% στους
βαθμούς που κέρδισαν την προηγούμενη χρονιά…
Έτσι πχ κάποιος που είχε 10 βαθμούς την χρονιά που
πέρασε, θα λάβει μόνο 5 βαθμούς ποινής για την επόμενη… κ.ο.κ…
Κάποιοι βεβαίως θα σκεφτούν πως με αυτόν τον τρόπο η FIS αξιολογεί μόνο τους μεγάλους ηλικιακά αθλητές (τους ΑΓΕΝ) και πως αυτά δεν
ισχύουν για τους παίδες…
Ναι, πράγματι, η FIS δεν έχει λάβει καμία επίσημη θέση για τον τρόπο αξιολόγησης των παίδων,
αφού άλλωστε δεν τους αξιολογεί με καμιά διεθνή βαθμολογία. Για τα εθνικά
παιδικά πρωταθλήματα επαφίεται στις εθνικές ομοσπονδίες να θεσπίσουν τρόπο
αξιολόγησης…
- Ωραία τα ΄ψαλες παλιο-skibuster, έχεις καμιά καλύτερη πρόταση ή έχεις βγει από το χορό και πολλά τραγούδια λες;
Δεν γνωρίζω φυσικά τους απόλυτα «σωστούς» κανονισμούς και
υποθέτω πως δεν μπορούν να υπάρχουν τέτοιοι …
Δύσκολα τα πράγματα έτσι όπως είναι η πραγματικότητα στην
χώρα μας και αυτή κάνει ακόμη πιο δύσκολο το έργο του νομοθέτη!
Αν υπήρχαν τέλειες λύσεις για τους παίδες, σίγουρα θα μας
τις είχε κοινοποιήσει η FIS.
Υποθέτω πως και η FIS είναι
ενήμερη για τον μικρό αριθμό αγώνων παίδων που πραγματοποιούνται στις
περισσότερες χώρες και την δυσκολία της αξιολόγησης που προκύπτει από αυτόν τον
αριθμό αγώνων…
Είναι φανερό πως δεν νιώθω ικανοποιημένος από τις φετινές
εγκύκλιους, αφού τις δοκιμάσαμε και στην πράξη και είδαμε τα αποτελέσματά
τους...
Θεωρώ πως με αυτόν τον τρόπο αξιολόγησης και επιλογής
αποτελεσμάτων, είναι πολύ πιθανό, τελικά, αυτά να μην αντιπροσωπεύουν το
πραγματικό επίπεδο των αθλητών μας, ειδικότερα με τον αριθμό των αγώνων που
συνήθως πραγματοποιούνται στην χώρα μας.
Θεωρώ γενικά (άλλα όχι αόριστα), πως η θέσπιση «σωστών» και
«αντικειμενικών» κανονισμών (πάντοτε μέσα σε εισαγωγικά!), προϋποθέτει το να
γνωρίζουμε εξ αρχής τι ζητάμε να ξεχωρίσουμε από το σύνολο των συμμετεχόντων,
να έχουμε ξεκαθαρίσει τι ακριβώς μας ενδιαφέρει να επιλέξουμε, ποια ποιοτικά
χαρακτηριστικά επιθυμούμε να προωθήσουμε και σε ποια από αυτά θέλουμε να
δώσουμε την μεγαλύτερη σημασία.
Με ξενίζει το γεγονός πως λαμβάνουμε υπόψη μας ως ποινή στο
μοναδικό αποτέλεσμα, τον «τυχαίο» μέσο όρο των 6 πρώτων αθλητών κάποιου
«τυχαίου» αγώνα, ειδικότερα όταν κάποιος τερμάτισε σε αυτόν και κέρδισε ή δεν
κατάφερε να τον τερματίσει.
Και ακόμα περισσότερο, όταν αυτήν την ποινή την φορτώνεται μόνο αυτός
ο κάποιος και όχι και όλοι οι υπόλοιποι…
Γνωρίζω πως το να κερδίσει κάποιος ένα αγώνα είναι
κατόρθωμα και πολλούς αθλητές, για να το πετύχουν αυτό, απαιτείται προσπάθεια
«μιας ζωής». Μπορεί σε ένα «καλό» αποτέλεσμα, όπως είναι μια δεύτερη-τρίτη θέση
να εμπεριέχει και μια δόση «τύχης» (όλο και κάποιοι καλοί θα πέσουν…), αλλά
στην νίκη, αυτή η «τύχη» παίζει συνήθως ασήμαντο ρόλο…
Πρέπει τους νικητές να τους επιβραβεύουμε και να τους δίνουμε
«πλεονέκτημα» έναντι των σχετικά «καλών» αποτελεσμάτων, ακόμη και μέσω των εγκυκλίων
που θα θεσπίζουμε…
Πιστεύω ακράδαντα, πως σε κάθε νεαρό αθλητή της
κατηγορίας παίδων (όπως πχ κάνουμε στα κριτήρια των πανπαίδων!), θα πρέπει βάσει
των κανονισμών να του δίνουμε το «δικαίωμα»:
·
Να χάσει τουλάχιστον
έναν αγώνα μετά από πτώση/ακύρωση…
·
Να έχει το «δικαίωμα» να
επιλέξει να τερματίσει έστω και σε έναν αγώνα μετά από πτώση και ανέβασμα για
να πάρει σωστά μια πόρτα…
·
Να μπορεί τελικά να
«πετάξει» εκτός βαθμολογίας του έστω και ένα «κακό» αποτέλεσμα που πιθανόν να
προέρχεται από πτώση του και συνέχιση του αγώνα ή μετά από αναγκαστική
εγκατάλειψη (του άνοιξε η δέστρα!) ή μετά από ακύρωση ή επειδή είχε απλώς μια
«κακή ημέρα»! …
Και πως για όλα τα παραπάνω συμβάντα, θα του δώσουμε το
περιθώριο να του συμβούν, χωρίς να είναι γεγονότα που θα τον οδηγήσουν σε
αποκλεισμό του από πρόκριση σε αγώνες ή από τη συμμετοχή σε εθνικά κλιμάκια και
διεθνείς αγώνες, ειδικότερα εάν έχει αποδείξει έστω μια φορά (εκ των δύο…) πως είναι καλύτερος (ή έχει
κερδίσει…) ή έστω όταν είναι συγκριτικά
καλύτερος από κάποιον άλλον που έχει
απλώς τερματίσει σε έναν παραπάνω αγώνα…
Πιστεύω πως πρέπει να δίνουμε περιθώριο λάθους στους
«γρήγορους» αθλητές, αφού αυτοί είναι που όλοι αναζητούμε και τέτοιους
προσπαθούμε να δημιουργήσουμε και αυτούς δεν πρέπει με τον τρόπο μας να τους
«κόβουμε τα φτερά». Οι κανονισμοί μας πρέπει
να είναι με τέτοιο τρόπο δομημένοι, που να στρέφουν την προσοχή όλων των
συμμετεχόντων, προς την καλύτερη δυνατή απόδοση, απομακρύνοντας την σκέψη τους,
από το:
– «πρέπει οπωσδήποτε να τερματίσω, οπωσδήποτε να
τερματίσω!»,
μια σκέψη που μπορεί να ριζωθεί στο παιδικό μυαλό και να το
«τριβελίζει» μια ζωή…
– όχι ρε φίλε, δεν
«πρέπει οπωσδήποτε» να τερματίζεις, σε κάθε σου αγώνα, δώσε τον καλύτερο εαυτό
σου και μη φοβάσαι για το αποτέλεσμα!
Πιστεύω πλέον στην μέγιστη προσπάθεια για την καλύτερη
δυνατή απόδοση στους αγώνες, σύμφωνα πάντοτε με τις δυνατότητες του καθενός και
όχι απλώς στην συμμετοχή χωρίς προσπάθεια και γνωρίζω πως ειδικότερα στο άθλημά
μας, όποιος πραγματικά προσπαθεί, συχνά «αποτυγχάνει» και δεν επιθυμώ να
«τιμωρείται», πολύ δε περισσότερο να «αυτοτιμωρείται» για αυτό…
Θεωρώ ακόμα, πως πολύ σημαντικό κριτήριο για την σωστή διαδικασία
αξιολόγησης, είναι η έγκαιρη κοινοποίηση των κανονισμών/κριτηρίων και γιατί
όχι, η αιτιολόγηση της επιλογής τους από την μεριά του νομοθέτη.
Προτού ξεκινήσει κάποιος την προσπάθειά του θα πρέπει να
γνωρίζει και να έχει απόλυτα ξεκαθαρισμένο στο μυαλό του, τον τρόπο που θα
αξιολογηθεί.
Σε καμιά περίπτωση επίσης, δεν θα πρέπει να δίνεται λαβή,
κάποιος να μπορεί να πιαστεί και να θεωρήσει πως η «κόκκινη γραμμή» επιλογής
τραβιέται σε σημείο που κάποιος άλλος μπορεί να επωφελείται από την
διαδικασία...
Θεωρώ τελικά, πως οι παλαιότερες εγκύκλιοι της ΕΟΧ
«λειτουργούν» καλύτερα προς την κατεύθυνση που επιχειρηματολογώ, ειδικότερα
όταν έχουν να συγκρίνουν αποτελέσματα δύο μόνο αγώνων, όπως συνήθως συμβαίνει
στην χώρα μας.
Εάν γίνουν παραπάνω αγώνες, οι επιλογές που δίνονται από
αυτές, μπορούν να τροποποιηθούν. Έπρεπε όμως να επεξηγήσω την «φιλοσοφία» τους,
για να γίνουν κατανοητές και κατόπιν να τις κρίνετε από την σκοπιά σας…
Σας τις παραθέτω ώστε να τις ξαναθυμηθείτε:
(Διευκρινίζω πως έχω βάλει ποινή 20%, αφού αυτήν ορίζει
σήμερα η FIS, ενώ παλιότερα ήταν 22%. Επίσης, ότι η FIS κάποτε όριζε
ελάχιστη ποινή τους 4 βαθμούς και υπήρχε μέγιστη ποινή των 20 βαθμοί. Στην
περίπτωση δηλαδή που το μοναδικό αποτέλεσμα ήταν 0 βαθμοί (του νικητή κάποιου
αγωνίσματος), αυτό έπαιρνε προσαύξηση 4 βαθμούς και γινότανε 0+4=4 βαθμοί
τελική βαθμολογία, ενώ σήμερα δεν κατάφερα να βρω τι ακριβώς ορίζει η FIS ως προς τις ελάχιστες και μέγιστες ποινές και εάν ορίζει κάτι.
Άρα υποθέτω, πως αυτές οι τιμές είναι συζητήσιμες και θα
μπορούσαν να αναθεωρηθούν και να
τροποποιηθούν…)
Η
βαθμολογία ανά αγώνισμα, υπολογίζεται από το μικρότερο αριθμητικά αποτέλεσμα
(προς το συμφέρον του αθλητή!) σε σχέση με:
1.Τον
Μέσο Όρο (Μ.Ο.) των δύο (2) καλύτερων αποτελεσμάτων, ή
2.Το
καλύτερο αποτέλεσμα με απλή ποινή 20% (Ελάχιστη ποινή τέσσερις (4) βαθμοί και μέγιστη ποινή είκοσι
(20) βαθμοί) ή
3.Το
μοναδικό αποτέλεσμα με απλή ποινή 20% (Ελάχιστη ποινή τέσσερις (4) βαθμοί και
μέγιστη ποινή είκοσι (20) βαθμοί).
Η εφαρμογή αυτής της εγκυκλίου:
·
Επιβάλει σίγουρα περισσότερη δουλειά από αυτόν που
επεξεργάζεται τα αποτελέσματα…
·
Δίνει όμως πλεονέκτημα στα καλά αποτελέσματα των
αθλητών και επιτρέπει την επιλογή «υπέρ του αθλητή», να κρατήσει
ως βάση βαθμολόγησης το καλό του αποτέλεσμα και να μη ληφθεί υπόψη κάποιο
«κακό» αποτέλεσμα. Όπως ακριβώς είναι και η «γραμμή» που περνάει η εγκύκλιος
της FIS και όπως θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση που ο αθλητής θα είχε
περισσότερες ευκαιρίες για τερματισμούς, αν είχε την δυνατότητα να συμμετέχει
σε περισσότερους από δύο-τρεις αγώνες.
·
Με τον τρόπο αυτό, κάθε επόμενο αποτέλεσμα συμβάλει μόνο σε βελτίωση της
βαθμολογίας και ποτέ σε χειροτέρευση! Μετά τον πρώτο τερματισμό, οι υπόλοιποι αγώνες είναι «εύκολη» υπόθεση, για ΟΛΟΥΣ τους συμμετέχοντες!
·
Το τελικό αποτέλεσμα της
βαθμολογίας/αξιολόγησης είναι τελικά προς το συμφέρον όχι μόνο του
καλού/γρήγορου αθλητή, άλλα και οποιουδήποτε αθλητικού επιπέδου, αφού ο τρόπος
αυτός δίνει σε όλους το δικαίωμα να επιλέξουν ποιο αποτέλεσμα τους συμφέρει: το
καλύτερο ή και μοναδικό εκ των
αποτελεσμάτων και μια αναλογική ποινή προς αυτό, επιλογή που συμφέρει τον
«γρήγορο» ή τον μέσο όρο των δύο
καλύτερων αποτελεσμάτων που σίγουρα συμφέρει και τον «σταθερό», χωρίς όμως αυτό
να αποβαίνει «εις βάρος» του γρήγορου.
·
Βοηθάει πολύ και στην άμεση σύγκριση μεταξύ δύο αθλητών αφού συνήθως δίνει το πλεονέκτημα στον
αθλητή που ήταν πιο μπροστά στην κατάταξη του αγώνα που τερμάτισαν και οι δύο τους,
αφού από αυτό το αποτέλεσμα (που είναι σίγουρα «συγκρίσιμο»!) μπορεί να βγει η
ενδιάμεση, αλλά και η τελική του βαθμολογία. Στο άλλο αποτέλεσμα, μπορεί να μην
τερμάτισαν και οι δυο, οπότε να μην είναι «απόλυτο» μέτρο σύγκρισης. Εάν όμως
και στο άλλο τερμάτισαν και οι δύο, πάλι δίνεται το πλεονέκτημα σε αυτόν που
είχε την μεγαλύτερη διαφορά χρόνου μεταξύ τους…
·
Με την εφαρμογή τους, ο
νικητής και ενός μόνο αγώνα θα πάρει μόνο πχ 4 βαθμούς ποινής και θα παραμένει πολύ
κοντά στην κορυφή της κατάταξης, αφού μπορεί να τον προσπεράσει μόνο αυτός που
θα φέρει δύο ακόμη καλύτερα
αποτελέσματα, όπως δύο νίκες ή μια νίκη και μια πολύ μικρή βαθμολογία ή δύο
πολύ μικρές βαθμολογίες, των 3-4 βαθμών (πχ 3,5+4=7,5/2=3,25 βαθμοί)…
Αγαπητοί φίλοι του αθλήματος και συνάδελφοι προπονητές!
Οι κανόνες και τα κριτήρια που θα θέσουμε, είναι βέβαια απόρροια της
γενικής οπτικής και φιλοσοφίας μας γύρω από το άθλημα του Αλπικού σκι, αλλά
επηρεάζουν αναλόγως και την γενική οπτική και φιλοσοφία αυτών που υπόκεινται σε
αυτούς τους κανόνες…
Τους χαιρετισμούς μου από την Κρήτη και καλό υπόλοιπο
καλοκαίρι σε όλους!
Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Αύγουστος
2014
miltos.thethiti@gmail.com
βαθμοί αγώνα χιονοδρομίας
ενδιάμεσες βαθμολογίες Π1-Κ1 Π2-Κ2
Βαθμολογίες αποτελέσματα παίδων 2014 ΕΟΧ
εγκύκλιοι αλπικών eox
