Τετάρτη 20 Απριλίου 2016



Η λειτουργικότητα και η χρησιμότητα των ασκήσεων
στο Αλπικό σκι

του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Απρίλιος 2016
e-mail: miltos.thethiti@gmail.com

Οι ασκήσεις στο «ελεύθερο» σκι ή μέσα σε χάραξη έχουν ένα βασικό στόχο:
να βελτιώσουν την τεχνική ικανότητα ώστε να μεγιστοποιήσουν την αθλητική απόδοση. Με την εκτέλεσή τους απομονώνονται δεξιότητες και τεμαχίζονται μέρη του «παζλ» της τεχνικής. Αυτές οι ασκήσεις είναι απαραίτητες, είτε είναι εύκολες στην εκτέλεση (εφόσον στοχεύουμε στην απόκτηση βασικών στοιχείων της τεχνικής) είτε είναι δύσκολες (εφόσον στόχος μας είναι η τελειοποίηση της τεχνικής).



Οι ασκήσεις βοηθούν στην καταγραφή των κινητικών προγραμμάτων στον εγκέφαλο, προσαρμόζοντας τις δεξιότητες και εκλεπτίζοντάς τες. Χρησιμοποιώντας κατάλληλες ασκήσεις-στόχους στην προπόνηση, βοηθούμε τους συμμετέχοντες να κατακτήσουν τον στόχο τους και όταν αυτός κατανοηθεί, εκτελεστεί σωστά, επαναληφθεί, καταγραφεί και τελικά αυτοματοποιηθεί, τότε και μόνο τότε επέρχεται η μάθηση.

Για να έχουν οι αθλητές μας τα επιθυμητά αυτά αποτελέσματα πρέπει να εμπλακούν, να δεσμευτούν και να πιστέψουν στη μαθησιακή διαδικασία. Στην χώρα μας, με την γενική έλλειψη αθλητικής παιδείας, καθίσταται αναγκαίο για τον προπονητή πρώτα να κατορθώσει να πείσει τους νεαρούς αθλητές του, αλλά και τους κηδεμόνες/παράγοντες, για την αναγκαιότητα των κατάλληλων ασκήσεων. Ναι, δυστυχώς ο προπονητής οφείλει να βρει τον τρόπο και τα κατάλληλα επιχειρήματα να πείσει τους βιαστικούς αθλητές, αλλά ακόμα περισσότερο τους «χορηγούς» κηδεμόνες και τους συχνά αδαείς παράγοντες, πως η σωστή τεχνική  κατάρτιση σίγουρα δεν φτιάχνεται μέσα σε αγωνιστικές χαράξεις! Απεναντίας μάλιστα, όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες για το αθλητικό επίπεδο η τεχνική καταστρέφεται, αγωνιζόμενη να επιβιώσει μέσα σε αυτές τις συνθήκες…

Η ουσία όμως δεν πρέπει να είναι απλά οι ασκήσεις! Αυτό που πραγματικά χρειάζονται οι αθλητές μας είναι να διδαχτούν και να μάθουν τον τρόπο να τις εκτελούν σωστά: να τις εκτελούν δηλαδή με τρόπο που δεν θα τους δημιουργήσει «κακή μεταφορά μάθησης» (που σημαίνει ότι η λάθος εξάσκηση/εκμάθηση μιας κίνησης/τεχνικής δυσχεραίνει την εξάσκηση/εκμάθηση της επόμενης κίνησης/τεχνικής), με τρόπο που ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα και στον σύγχρονο τρόπο του σκι, για την σύγχρονη τεχνική τους κατάρτιση!
Η ουσία δηλαδή δεν είναι μόνο ποιες ασκήσεις χρησιμοποιούμε, αλλά ο τρόπος με τον οποίον τις εκτελούν οι αθλητές μας. Θα έχετε παρατηρήσει πως στην πίστα όλοι οι αθλητές συνήθως εκτελούν τις ίδιες περίπου ασκήσεις. Όχι όμως με τον ίδιο τρόπο. Όλοι εκτελούν ασκήσεις, συχνά «για μια ζωή», χωρίς όμως όλοι να καταφέρνουν να βελτιώσουν ή να τελειοποιήσουν την τεχνική τους. Ακόμα και στους πιο σχολαστικούς προπονητές που ψάχνουν για νέες ασκήσεις και γεμίζουν τα «τεφτέρια τους» με ασκησιολόγια, μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να παραμένει το ίδιο…

Οι προπονητές συχνά «πιθηκίζουμε»! Βάζουμε στο ρεπερτόριό μας ασκήσεις που βλέπουμε να κάνουν οι άλλες ομάδες στο βουνό. Είναι συχνό το φαινόμενο να δούμε κάποια ομάδα να εκτελεί μια άσκηση και αμέσως να την «κολλάει» σαν γρίπη όλο το βουνό, αλλά χωρίς προηγουμένως να έχουμε εξετάσει εάν η αυτή άσκηση ταιριάζει στο επίπεδο των δικών μας αθλητών, στην κλίση της πίστας όπου προπονούμαστε, στις συνθήκες του χιονιού…

Ειδικότερα στην χώρα μας, όπου δεν έχουμε γερές προπονητικές βάσεις, το πράγμα συχνά «χάνεται στην μετάφραση» ή λειτουργεί ως «σπασμένο τηλέφωνο».
Ο καθένας μας έχει στο μυαλό του μια υποκειμενική εικόνα περί τεχνικής, συνήθως όπως την αντιλαμβάνεται από τα βίντεο ή από την προσωπική του εμπειρία. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα που λαμβάνουμε είναι και αυτό συνήθως υποκειμενικό.

Η λειτουργικότητα των ασκήσεων θα μπορούσε να χωριστεί θεωρητικά σε:
  • Ασκήσεις εισαγωγικές και εξοικείωσης, γενικά εύκολες στην εκτέλεσή τους
  • Ασκήσεις εκμάθησης βασικών χαρακτηριστικών της τεχνικής σε εύκολο γενικά περιβάλλον/πίστα και στις κατάλληλες/ανάλογες συνθήκες χιονιού
  • Ασκήσεις τελειοποίησης της τεχνικής, που είναι σχετικά δύσκολες στην εκτέλεση, και συνήθως εκτελούνται σε δυσκολότερες συνθήκες

Ανάλογα με τις συνθήκες πίστας/χιονιού αλλά και του επιπέδου του αθλητή μας, η ίδια ακριβώς άσκηση μπορεί να λειτουργήσει από άσκηση εξοικείωσης μέχρι και άσκηση τελειοποίησης. Για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πότε, πού και πώς θα χρησιμοποιήσουμε την κάθε άσκηση και αυτή η επιλογή προϋποθέτει γνώσεις, εμπειρία άλλα και κριτική σκέψη.   

Ας λάβουμε σοβαρά υπόψη μας πως από τις ασκήσεις ουσιαστικά προσδοκούμε να αυξηθεί η κιναισθητική μας ικανότητα, δηλαδή η γνώση να μην είναι μόνο θεωρητική, αλλά να αποτυπωθεί επίσης στη σωματική μνήμη. Πρέπει να θεωρούμε ότι ο στόχος μιας άσκησης επετεύχθη μόνο όταν καταφέρουμε να εκτελέσουμε την άσκηση όχι μόνο σωστά αλλά και «αβίαστα», χωρίς πολλή σκέψη, και όχι όταν απλά καταφέρνουμε να την κάνουμε ζορισμένοι, δουλεύοντας με το μυαλό μας «στα κόκκινα». Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται αρκετός χρόνος εξάσκησης! Συνεπώς, οι βασικές ασκήσεις (όπως πχ η άσκηση με το βάρος εξ’ ολοκλήρου στο έξω σκι) πρέπει να επαναλαμβάνονται συνεχώς και σε καθημερινή βάση: να εκτελούνται τόσο συχνά, ώστε να μας γίνουν βίωμα και να είμαστε σε θέση να τις εκτελούμε σωστά, χωρίς την συμμετοχή έντονης σκέψης (αυτό φυσικά σημαίνει μάθηση…)! Πρέπει να τις κάνουμε αναπόσπαστο μέρος της προθέρμανσης. Η κάθε μέρα έχει συχνά διαφορετικές συνθήκες και πρέπει να καταφέρουμε να προσαρμοζόμαστε και να τις εκτελούμε σωστά σε όλες. Ο κανόνας δυστυχώς είναι οι αθλητές μας να εκτελούν την προθέρμανσή τους «ελεύθερα», κάνοντας στροφές χωρίς έλεγχο ή στόχο…

Ας δούμε κάποια σχόλια για ασκήσεις που παρατηρώ πως χρησιμοποιούνται στο βουνό, σχετικά με τον τρόπο εκτέλεσης ή τον στόχο τους:

  • Ασκήσεις σε παιδάκια (κυρίως) με τα χέρια πολύ ψηλά μπροστά:
Η επιμονή κάποιων δασκάλων/προπονητών να κρατούν συνεχώς τα παιδάκια πολύ ψηλά τα χέρια τους, φέρνει συχνά το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από τον επιθυμητό στόχο των ασκήσεων!
Αντί δηλαδή αυτή η θέση των χεριών να τους βοηθήσει να έρθουν μπροστά, να «ρίξουν» πιο μπροστά το σώμα τους, τους φέρνει ακόμα πιο πίσω. 



Αυτό συμβαίνει διότι όταν το αντίβαρο των χεριών είναι υπερβολικά μπροστά, οδηγεί το σώμα σε ακόμα πιο όρθια θέση. Οπότε, συνέπεια αυτής της θέσης των χεριών είναι συχνά η όρθια (ή ακόμα και πίσω…) θέση σώματος, ενώ τα χέρια κρατούνται ψηλά και μπροστά, σαν «αγκυλωμένα»!
Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση που επικρατεί στην χώρα μας, όταν κάποιος δεν μπορεί να έρθει μπροστά (ή έχει υπερβολικά όρθιο το σώμα του), η άσκηση που θα τον αναγκάσει/βοηθήσει να φέρει πιο μπροστά το σώμα του είναι αυτή με τα χέρια του ΠΙΣΩ από την πλάτη (δηλαδή το «αντίβαρο» πίσω).


                                                 Νικόλας Π1, ΕΟΣ Βόλου 2007

Τα χέρια, εκτός από ρυθμιστές της πλάγιας ισορροπίας (όσο μεγαλύτερες είναι οι δυνάμεις στην στροφή, τόσο πιο ανοιχτά κρατιούνται τα χέρια), λειτουργούν ως βασικοί ρυθμιστές της εμπροσθοπίσθιας ισορροπίας και ως αντίβαρο αυτής.
Παρατηρήστε τους σκιέρ: συνήθως όσο πιο όρθια είναι η στάση τους τόσο λιγότερο μπροστά χρειάζεται να κρατούν τα χέρια τους (και τα παιδάκια κάνουν συνήθως σκι σε πολύ όρθια θέση). 

Dr. K. Malamas

Αντιθέτως, όσο πιο χαμηλά κάθονται και όσο πιο χαμηλά βρίσκεται το κέντρο βάρους σώματος (ΚΒΣ) τόσο πιο ψηλά και μπροστά χρειάζεται να βρίσκονται τα χέρια για να εξισορροπήσουν την κατανομή του βάρους στα πέδιλα!
Πιο συγκεκριμένα (και για να δημιουργήσετε καλύτερη εικόνα), κατά την προετοιμασία για την φάση της μετάβασης και κατά την ελάφρυνση του βάρους από τα πέδιλα με «μάζεμα» των γονάτων προς το στήθος και την λεκάνη πίσω/χαμηλά, τα χέρια έρχονται πολύ πιο μπροστά.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «στάση ελευθέρας», όπου η λεκάνη (το ΚΒΣ) βρίσκεται πολύ πιο χαμηλά/πίσω, με τα χέρια να βρίσκονται πολύ πιο μπροστά, για να εξισορροπήσουν την κατανομή του βάρους στα πέδιλα.



  • Η άσκηση «αεροπλανάκι»  (με τα χέρια ανοιχτά στα πλάγια…):
Αυτή η άσκηση έχει ως στόχο να βοηθήσει τον «διαχωρισμό», το «σπάσιμο» του επάνω μέρους σώματος σε σχέση με το κάτω (angulation), όπως και να έρθει περισσότερο το βάρος στο έξω σκι.
Πολύ χρήσιμη άσκηση σε αρχικά στάδια μάθησης (και πιθανόν μόνο εκεί…).
Είναι πολύ χρήσιμη όταν όμως εκτελεστεί σωστά, δηλαδή όταν η κίνηση ξεκινήσει με την πίεση προς τα μέσα από το έξω γόνατο και με τον άξονα των ώμων σχετικά οριζόντιο και όχι με κλίση του προς το έξω σκι.



Όταν δοθεί υπερβολική κλίση του άξονα προς το έξω σκι, μπορεί μεν να φέρνει «τεχνητά» περισσότερο βάρος επάνω του, αλλά δημιουργεί την λάθος αντίληψη πως ο άξονας των ώμων πρέπει να γέρνει προς το έξω σκι, ενώ αυτός επιβάλλεται να βρίσκεται σχετικά «μέσα» κατά την έναρξη των στροφών και να κρατιέται τουλάχιστον οριζόντιος κατά την οδήγηση.
Στις περιπτώσεις λοιπόν που θα αποφασίσουμε να συνεχίσουμε την άσκηση αυτή και σε υψηλότερο επίπεδο, πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί ως προς την σωστή της εκτέλεση.
Με την επαναλαμβανόμενη λάθος εκτέλεση, το αποτέλεσμά της μπορεί να γίνει ακόμα και «καταστροφικό» για την εξέλιξη, αφού έτσι το σώμα ΔΕΝ μαθαίνει πώς να αντιστέκεται στην φυγόκεντρο…

  • Οι ασκήσεις χωρίς μπαστούνια σε απαιτητική πίστα ή χάραξη:


Με εξαίρεση τα πρώτα μαθήματα σε αρχάρια παιδάκια, αυτές είναι σε γενικές γραμμές ασκήσεις τελειοποίησης. Ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούνται σε μεγάλες κλίσεις ή σε παγετώνες και δύσκολα τεχνητά χιόνια.
Είναι κρίμα να τις χρησιμοποιούμε σε τέτοιες συνθήκες σε αθλητάκια που δεν έχουν καλή βασική τεχνική, πιθανόν επηρεαζόμενοι από τον περίγυρο… Τους δυσκολεύουμε αφάνταστα, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται σε σημείο που έχουν αρχίσει να πιάνουν τα βασικά. Ας μην βιαζόμαστε και ας μην «πιθηκίζουμε»!
Θεωρούμε πως πρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε; Ας το κάνουμε επιλεκτικά σε αυτούς που έχουν το ανάλογο επίπεδο και όχι σε όλη μας την ομάδα!

  • Οι στροφές μόνο με το έξω σκι ή «Ελβετικός σταυρός»:

Ίσως η πιο σημαντική άσκηση για τις περισσότερες κατηγορίες.
Όποιος δεν μπορεί να εκτελέσει σωστά αυτήν την άσκηση, σίγουρα δεν γνωρίζει πώς γίνεται το σωστό σκι!
Όταν αυτή η άσκηση δεν εκτελεστεί σωστά, φέρνει συνήθως το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα, όπως η άσκηση «αεροπλανάκι».  Εάν δηλαδή δεν προσέξουμε να οδηγήσουμε με το έξω γόνατο προς την κατεύθυνση της στροφής και το πέδιλο να ολισθαίνει στην γωνιά του και επιτρέψουμε τον άξονα των ώμων να γείρει υπερβολικά προς το έξω σκι, οι στροφές εκτελούνται με «ντεραπάζ». Όταν συμβαίνει αυτό, δίνει την λάθος αίσθηση πως το επάνω μέρος του σώματος (ο άξονας των ώμων) πρέπει να γέρνει προς τα «έξω». Όταν όμως εκτελεστεί σωστά, με το σώμα «μπροστά και μέσα» και με καθαρό γλίστρημα στην γωνία («κάρβινγκ»), φέρνει όλα τα μέρη του σώματος στην σωστή θέση!
Όποιος από την ομάδα δεν μπορεί να την εκτελέσει σωστά, τουλάχιστον σε εύκολες συνθήκες, δεν πρέπει να έχει το προνόμιο να μπει στις πόρτες μας! Ακραίο;…

  • Οι ασκήσεις με σήκωμα/τέντωμα του σώματος ή ακόμα και άλμα κατά την μετάβαση (hop turns):
«Μάλλον» χρήσιμες στους αρχάριους και πιθανόν μόνο ως εκεί…
Το άθλημα έχει προοδεύσει και συνεχώς προσαρμόζεται στα σύγχρονα υλικά και συνθήκες! Ας αρχίσουμε και εμείς να προσαρμοζόμαστε στα «καινούργια» δεδομένα.
Είναι κρίμα να χρησιμοποιούμε τέτοιες ασκήσεις σε σχετικά προχωρημένο επίπεδο, όπως όταν πχ μπορεί κάποιος να εκτελεί στροφές με εντελώς παράλληλα πέδιλα. Η μετάβαση («ελάφρυνση») με σήκωμα/τέντωμα του πάνω μέρους σώματος ανήκει στην ιστορία, πάει και τέλειωσε!
Η μετάβαση στους αθλητές, αλλά και στους καλούς free skiers γίνεται εδώ και χρόνια μόνο με «μάζεμα» των γονάτων προς το στήθος (cross under).




Αναφέρομαι σε αυτή την φάση της στροφής, όπου επιτρέπουμε στα πέδιλα να έρθουν μπροστά το κέντρο βάρους μας, εκεί όπου αφήνουμε τα πέδιλα να μας «προσπεράσουν». Ξαναδείτε τον «μύθο του μπροστά»…
Είναι τουλάχιστον λυπηρό να ακούμε ακόμα στις μέρες μας τον προπονητή να φωνάζει «σήκω!» στους αθλητές του μέσα σε χάραξη, εννοώντας να σηκώσουν το σώμα τους κατά την «αλλαγή»...

  • Οι ασκήσεις με «χτύπημα»/στήριξη στο μπαστούνι:
Η υπερβολική επιμονή (και όχι απλώς η διδασκαλία) κάποιων σε τέτοιες ασκήσεις, χρειάζεται περαιτέρω εξερεύνηση…
Πιθανόν χρήσιμες ακόμα και ίσως απαραίτητες, για τους αρχάριους. Για τους προχωρημένους όμως; Για τους αθλητές κάποιου σχετικά καλού επιπέδου;
Για πόσο χρονικό διάστημα πρέπει να επιμένουμε σε αυτή την κίνηση;
Αφού δεν είμαστε ουσιαστικά ενήμεροι για το θέμα, ας το προσεγγίσουμε τουλάχιστον «φιλοσοφικά».
Είναι τελικά σωστό να συνεχίσουμε να διδάσκουμε ή να απαιτούμε από τους προχωρημένους μας αθλητές μια κίνηση που πλέον δεν πολυχρησιμοποιείται; Ας το ξανασκεφτούμε, ας ψαχτούμε περισσότερο και τελικά ας αποφασίσουμε.
Η δική μου αίσθηση είναι πως τα μπαστούνια στο σλάλομ πλέον χρησιμοποιούνται κατά βάση μόνο ως συμπληρωματική "αίσθηση" της πίστας, ως "κεραίες" που απλώς ακουμπούν αποσπασματικά στο χιόνι...  
Σας προκαλώ λοιπόν να ψάξτε σε οποιοδήποτε σύγχρονο βιντεάκι και ειδικότερα στο σλάλομ όπου θεωρούνταν κάποτε απαραίτητο το «χτύπημα» του μπαστουνιού, κοιτώντας από τους παίδες (πχ βίντεο από Topollino ) μέχρι τους νεαρούς πρωταθλητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ώστε να διαπιστώσετε εάν και πόσο πλέον το χρησιμοποιούν, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες (όπως πχ τον Krisoffersen κλπ).



Προσέξτε όμως, ψάχνουμε για το κλασικό «χτύπημα» του μπαστουνιού και την στιγμιαία στήριξη σε αυτό και όχι απλώς το σύνηθες ακούμπημα της μύτης του στο χιόνι, όπως συχνά συμβαίνει μετά την πρόσκρουσή του με το καλάμι του σλάλομ.

https://www.youtube.com/watch?v=rTkVV42kbMQ

Ο τρομερός Hirscher παραμένει μια από τις εξαιρέσεις…


Σχόλια για ασκήσεις που δεν πολυχρησιμοποιείτε:

  • Οι ασκήσεις με το μέσα χέρι να ακουμπά στο χιόνι:
Αυτές οι ασκήσεις μάλλον ανήκουν στο 666 της Ελληνικής χιονοδρομίας: όποιος τις χρησιμοποιεί είναι αυτομάτως αιρετικός και πολλοί σκέφτονται να τον ρίξουν στην πυρά…
Ξεκινάω γράφοντας να ακουμπά και όχι να «στηρίζεται», για να μην ερεθίσω τους καλούς μου φίλους και με αφορίσουν πριν καν διαβάσουν τα παρακάτω. Σας παρακαλώ λοιπόν δώστε μου μια μικρή άφεση μέχρι να διαβάσετε τα παρακάτω και καθίσετε να τα σκεφτείτε.
Στην χώρα της μικροπολιτικής και του ρουσφετιού, όπου ελάχιστοι τολμούν να θέσουν επί τάπητος καυτά θέματα (όπως τις φετινές διοργανώσεις των πάντοτε «επιτυχημένων» αγώνων της ΕΟΧΑ) με τον φόβο (;!) μην μπουν στις μαύρες λίστες των διοικούντων, κανένας (σχεδόν…) δεν τολμάει ακόμα και να πειραματιστεί με την εξάσκηση του αντικειμένου.
Έχω αναφερθεί σε αυτό το θέμα πριν δυο χρόνια και ακόμα τίποτα νεότερο από το δυτικό μέτωπο! Δείτε πάλι:
Και εδώ το θέμα καταντά «φιλοσοφικό», αφού και είναι σχετικά «καινούργιο» και δεν έχουμε καμιά επίσημη ενημέρωση, οπότε πρέπει απλώς να στηριχτούμε στις αισθήσεις μας (όραση, παρατηρητικότητα, διαίσθηση και οπενμαϊντοσιά)…



Το «κακό» εδώ είναι πως το μέσα χέρι που ακουμπάει στο χιόνι, δεν χρησιμοποιείται πλέον μόνο από την πλειονότητα των καλών αθλητών σε οποιαδήποτε κατηγορία ανά την υφήλιο, αλλά ξεκίνησε και αυτό ως «επιδημία» να εξαπλώνεται ακόμα και στην χώρα μας.
Με έκπληξη διαπιστώνω πως οι άνδρες της Εθνικής μας ομάδας (που όπως δείχνουν τα φετινά αποτελέσματά τους έχουν πολύ μεγάλη πρόοδο, μπράβο σας παιδιά!) άρχισαν όλοι τους να χρησιμοποιούν αυτήν την κίνηση στα «δύσκολα» σημεία της πίστας!

ΠΑΧ ΑΓΕΝ ΒΟΡΡΑΣ 2016

Το ίδιο όμως κάνουν ακόμα και κάποιοι άλλοι αθλητές μας που δεν έχουν το επίπεδο της Εθνικής μας ομάδας, δυστυχώς όμως όχι πάντοτε με τον καλύτερο και ορθότερο τρόπο…

ΠΑΧ ΑΓΕΝ ΒΟΡΡΑΣ 2016

Προσοχή παιδιά, για να χρησιμοποιήσεις συνετά την κίνηση αυτή, χρειάζονται καλές βάσεις και η σωστή βασική τεχνική είναι απαραίτητη προϋπόθεση!
Είναι σωστό τελικά να συνεχίζουμε να μην διδάσκουμε μια κίνηση που χρησιμοποιείτε σχεδόν καθολικά;…
Τουλάχιστον, κάποιος που την χρησιμοποιεί και αφού πρώτα την έχει διδαχτεί, είναι πιο πιθανό να καταφέρει να την χρησιμοποιεί και με τον σωστό τρόπο…

  • Ασκήσεις με στροφές στο μέσα πόδι:
Οι ασκήσεις αυτές μπορούν να βοηθήσουν στην «κατανόηση» της έναρξης των στροφών με προήγηση του σώματος και με το σώμα «μπροστά και μέσα».
Διορθώνουν επίσης την κακή αντίληψη ή την κακή μεταφορά μάθησης από ασκήσεις που δεν χρησιμοποιήσαμε σωστά και βοηθούν κάποιους που δεν καταφέρνουν (ή φοβούνται!) να «ρίξουν μέσα» το σώμα τους κατά την έναρξη των στροφών.
Μπορούν ακόμα να βοηθήσουν στην εξάσκηση της ισορροπίας μας όταν χρειαστεί ή εάν αναγκαστούμε να ξεκινήσουμε τις στροφές ή ακόμα και να οδηγήσουμε στιγμιαία με το μέσα σκι.






Μη φοβάστε να πειραματιστείτε με αυτές τις ασκήσεις. Όταν τις χρησιμοποιήσουμε συνετά και στον σωστό χρόνο και τόπο, μπορεί να προκαλέσουν «αποκάλυψη» των δυνατοτήτων των αθλητών μας!


ΥΓ
Το άρθρο αυτό, όπως και τα προηγούμενά μου, δεν ευελπιστεί να διδάξει τους νεαρούς στο σώμα και ψυχή προπονητές/δασκάλους. Στόχο έχει να δημιουργήσει ερωτήματα και «ανασφάλειες» για τον τρόπο που λειτουργούμε ως προπονητές και εάν κατορθώσει στο ελάχιστο να πετύχει κάτι τέτοιο, ευελπιστώ τουλάχιστον να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να μελετήσουμε και να ψαχτούμε περισσότερο για την τελειοποίηση της δουλειάς μας, αλλά και της τέχνης μας.
Αρχή του επιστημονικού τρόπου σκέψης είναι άλλωστε η συνεχής αμφιβολία!
Χωρίς αυτήν και χωρίς την «ανασφάλεια» ως προς το σύγχρονο των γνώσεων και απόψεών μας (αλλά και χωρίς διάλογο/αντίλογο), δεν βρίσκουμε λόγο να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε και να τελειοποιούμαστε…
Καλό καλοκαίρι!!!