Αναζητήσεις, παρατηρήσεις και σκέψεις για το 2019

Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Φεβρουάριος 2019

e-mail: miltos.thethiti@gmail.com

Όσο περισσότερο μεγαλώνω και συνεχίζω να ασχολούμαι με την προπονητική τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το βασικότερο θέμα στην χώρα μας δεν βρίσκεται στις γνώσεις μας, αλλά στην κακή νοοτροπία και φιλοσοφία μας περί αθλητισμού γενικότερα. Οι νοοτροπίες όμως πολύ δύσκολα αλλάζουν και έτσι το γεγονός πως παραμένουμε ακόμα πίσω προπονητικά (θεωρητικά ή πρακτικά) είναι φυσικό επακόλουθο…

Τεσπά…

Ερέθισμα για αναζητήσεις:

Ας παρατηρήσουμε (ή καλύτερα ας ακούσουμε!) τις βασικές διαφορές προσέγγισης της σύγχρονης τεχνικής του Αλπικού σκι, από κάποιες σχολές κρατών που ασχολούνται σοβαρότερα με το αντικείμενο, μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο interski 2019 (κάθε 4 χρόνια) από το Pamporovo:

Interski 2015 https://www.youtube.com/watch?v=9FV7_UcBUPw

Ας ακούσουμε και τι έχει να μας πει και ο Κροάτης, από το 3^ο λεπτό του βίντεο:

2015 CROATIAN INTERSKI WORKSHOP https://www.youtube.com/watch?v=a5WXhWBMt8g&t=0s&index=2&list=LL2M8ZDUh2eup68qO8uYw1JA

Κατόπιν, ας αναλογιστούμε πως στον αιώνα της πληροφόρησης, όπου υποτίθεται πως οι διαφορετικές προσεγγίσεις τείνουν προς σύγκλιση, υπάρχουν ακόμη κάποιοι που μένουν προσκολλημένοι στα παλιά και για τους δικούς τους λόγους ο καθένας ξεχωριστά αρνείται να προσαρμοστεί στα καινούργια δεδομένα. Από αυτές τις σχολές σκι στο εξωτερικό περνάνε οι περισσότεροι αθλητές στα πρώτα τους βήματα όπως και μια μεγάλη μερίδα των προπονητών τους.

Λέτε να μην επηρεάζονται οι αντιλήψεις τους για το άθλημα από τις σχολές που σπουδάζουν; Και είναι δυνατόν όλες αυτές οι σχολές να είναι απολύτως σωστές στις διδασκαλίες τους, από την στιγμή που έχουν τόσο εμφανείς διαφορές στην προσέγγισή τους;

Διέκρινα φέτος στο βουνό πολλά «ταλεντάκια», τα οποία θα είναι πολύ κρίμα να παραμείνουν απλά ως τέτοια, αφού έχουμε αρκετά παραδείγματα πολύ ικανών παιδιών που απλά πέρασαν από τον χώρο μας χωρίς την ανάλογη υποστήριξη από το περιβάλλον τους και έτσι πολύ σύντομα απογοητεύτηκαν.

Τα περισσότερα από αυτά δείχνουν να έχουν από πίσω τους την κατάλληλη οικονομική υποστήριξη από την οικογένειά τους, αφού (καλώς ή κακώς…) το πεδίο ξεκαθάρισε με την κρίση και έτσι πλέον και πάλι ασχολούνται με το ελιτίστικο άθλημα αυτοί που έχουν την αντίστοιχη οικονομική δυνατότητα και εύχομαι να έχουν και τις ανάλογες απαιτήσεις!

Για να ασχοληθεί κάποιος σήμερα «σοβαρά» με το αγωνιστικό σκι και να διακριθεί έστω στην χώρα μας, φαίνεται πως του χρειάζονται μέχρι και 10-15 χιλιάρικα το χρόνο, ανάλογα με τις απαιτήσεις του και σύμφωνα και με τις αθλητικές δυνατότητές του.

Όποιος τα έχει αλλά και τα «χώνει», έχει σχεδόν σίγουρη την διάκριση στην χώρα μας, στις μικρές κατηγορίες φυσικά. Ιδιαίτερα όταν κάποιος εύπορος κηδεμόνας καταφέρει να ανακαλύψει μέσα στον χαμό και στην προχειρότητα που επικρατεί το κατάλληλο έδαφος για να επενδύσει, το κατάλληλο δηλαδή τεχνικό προσωπικό.

Το να καταφέρεις να γίνεις πρώτος στο χωριό σου, είτε ως αθλητής είτε ως προπονητής, αποδεικνύεται στην πράξη πως είναι σχετικά εύκολο στην χώρα μας. Όλα είναι θέμα της ποιότητας του ανταγωνισμού.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, παίδες, και σε όποιον αρέσει...

Πόσοι άραγε από αυτούς που ασχολούνται «σοβαρά» στην χώρα μας με το άθλημα είναι πραγματικοί αθλητές και προετοιμάζονται εντατικά ολόκληρη την χρονιά για να είναι έτοιμοι στα χιόνια; Και πόσοι από αυτούς συνεχίζουν με την ανάλογη ένταση να προπονούνται και εκτός βουνού την αγωνιστική περίοδο; Και πόσοι από αυτούς που ασχολούνται με το «αγωνιστικό σκι» στην χώρα μας έχουν διακρίσεις ή έστω θα μπορούσαν να διακριθούν και σε κάποιο άλλο πιο ανταγωνιστικό άθλημα;

Πόσοι είναι οι προπονητές μας που ζουν από το άθλημα, ενδιαφέρονται πραγματικά για την πρόοδο του αθλήματος, ενημερώνονται με συνέπεια για τις εξελίξεις, παθιάζονται και «χάνουν τον ύπνο τους» και δεν το έχουν απλά ως οικονομικό συμπλήρωμα ή ως χόμπι του Σαβ/κου; Χμμμμμμ…….

Στον παγετώνα του Hinterux τα τελευταία καλοκαίρια είμαστε ως χώρα ένας από τους καλύτερους και πιο συχνούς πελάτες του. Αφού χαριτολογούμε πως θα έπρεπε να κάνουμε εκεί το Πανελλήνιο πρωτάθλημά μας!

(Όχι, που θα κάτσουμε να σκάσουμε στην Ελλάδα μας, με τα παλιόχιονα, τις κακοπατημένες πίστες και την ελλιπή οργάνωση…)

Οι ελάχιστοι κηδεμόνες που γνωρίζουν από πραγματικό αθλητισμό, έχουν αρχίσει να επενδύουν (να πληρώνουν δηλαδή!) και σε προπονητές που ειδικεύονται στην ειδική φυσική προετοιμασία των αθλητών.

https://www.skiracing.com/premium/coachs-corner-strength-is-the-key-to-speed1

Γνωρίζουμε πλέον πως χρειάζονται πολύ πιο εξειδικευμένες γνώσεις γύρω από την απαραίτητη προετοιμασία του αθλητή εκτός πίστας, στο γυμναστήριο και όχι μόνο. Δυστυχώς, και σε αυτόν τον τομέα στην χώρα μας ελάχιστοι προπονητές είναι ενήμεροι για τις εξελίξεις γύρω από την σύγχρονη προπονητική, την «λειτουργική» προπόνηση και ενδυνάμωση των αθλητών…

Mikaela Shiffrin training:

https://www.youtube.com/watch?v=s2Cg7cTL1EI

Για την εξίσου απαραίτητη διατροφή του αθλητή τι γνωρίζουμε έστω στην θεωρία, αλλά και τι τελικά κάνουμε στην πράξη;

Υπάρχει επίγνωση του πόσο σημαντική είναι η σωστή αθλητική διατροφή στην απόδοση, στην αποκατάσταση του οργανισμού, αλλά ακόμα και στην προστασία από τους τραυματισμούς;

Σύμφωνα πάντοτε με την δική μου αντίληψη, οι προπονητές που έχουν διατροφική γνώση συνήθως «φαίνονται» και πρέπει να αποτελούν ζωντανά πρότυπα για τους αθλητές τους, αφού δεν μπορεί να έχει ισχύ προς τα παιδιά μας, είτε ως προπονητές είτε ως κηδεμόνες τους, το «κάνε αυτό που σου λέω εγώ και όχι αυτό που βλέπεις από εμένα»…

Δεν είναι καθόλου λογικό να έχουμε υπέρβαρους «πρωταθλητές» σε οποιαδήποτε κατηγορία, πόσο μάλλον μέλη της εθνικής μας ομάδας. Τεστ χρειαζόμαστε και αυστηρότερα κριτήρια πέραν των αποτελεσμάτων, ακόμα και ως προς το ποσοστό λιπώδους ιστού, αφού αυτός είναι από τις πιο σημαντικές ενδείξεις της φυσικής κατάστασης. Εάν βέβαια έχουμε τελικά και απαιτήσεις από την εθνική μας ομάδα…

Ακόμα και αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι δεν πάει καλά σε όλο το σύστημα και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τα παιδιά μας για αυτό!

Πόσο προσέχουμε την διατροφή των αθλητών μας στα προπονητικά καμπς και στους αγώνες όπου τα παιδιά βρίσκονται υπό την ευθύνη μας;

Για να τραφούν τα παιδιά μας σωστά, χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Αλλά ποιος ενήμερος κηδεμόνας ή παράγοντας δεν θα διαθέσει λίγα περισσότερα χρήματα, όταν θα γνωρίσει την αξία της διατροφής που απαιτείται για να προοδέψει ο αθλητής πέραν της προπόνησης;

Φτάνει πια να θεωρούμε ως κατόρθωμα απλώς την συμμετοχή μας σε αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ή των Ολυμπιάδων, μόνο με το αριθμητικό δικαίωμα συμμετοχής μας ως χώρα, με πρωταρχικό μας στόχο να συμμετέχουμε στην φιέστα ή να φτάσουμε πάση θυσία μέχρι τον τερματισμό ώστε να καταφέρουμε να χαιρετίσουμε τους δικούς μας μπροστά από την κάμερα! Φτάνει πια να θέλουμε απλά να φοράμε τα ρούχα της Εθνικής μας ομάδας στο χωριό μας ή για να κάνουμε μαγκιά στους φίλους μας!

Είναι πολύ σημαντικό που άρχισαν επιτέλους να υπάρχουν προπονητές Αλπικού σκι, έστω και μετρημένοι ακόμη στα δάκτυλα του ενός χεριού, που επιβιώνουν αποκλειστικά μέσα από το άθλημα.

Ίσως τελικά από αυτούς να μπορέσει να ξεκινήσει κάτι πιο σοβαρό στην χώρα μας, με περισσότερες απαιτήσεις από όλους τους εμπλεκόμενους.

Εάν τελικά και μέσα από επαγγελματίες δεν καταφέρουμε κάτι σωστότερο, εάν και οι επαγγελματίες συνεχίσουν να μην έχουν περισσότερες απαιτήσεις από τον χώρο μας και δεν παλέψουν για αυτές, τότε σίγουρα δεν υπάρχει μέλλον για το άθλημα στην χωρά μας.

Μαζί σας λοιπόν, παιδιά, για να δούμε όμως πως θα το διαχειριστείτε το θέμα από εδώ και πέρα…

Με ερασιτέχνες προπονητές και προπονητές του Σαββατοκύριακου μπορείς να περιμένεις πάρα πολύ καλά «ερασιτεχνικά» αποτελέσματα και θεωρώ πως σίγουρα δεν μπορείς να απαιτήσεις κάτι περισσότερο από αυτά που έχουμε καταφέρει μέχρι και σήμερα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι συνήθως ανάλογο της προσπάθειας που καταβλήθηκε.

Θα κακοκαρδίσω με τα λόγια αυτά κάποιους πολύ καλούς μου φίλους, το γνωρίζω, αλλά έτσι έχει το πράγμα εάν θέλουμε να κάνουμε κάτι περισσότερο με το αγωνιστικό σκι. Στο σημείο που έχουμε φτάσει μέχρι σήμερα θα πρέπει στην κυριολεξία να δουλέψουμε για να καταφέρουμε να κάνουμε ακόμα ένα βήμα παραπέρα...

Όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος και συνάδελφος, «εμείς στην χώρα μας διεκδικούμε με πάρα πολύ κόπο το δικαίωμά μας στην τεμπελιά!».

Σήμερα, κατανοώ πως εάν κάποιος δεν λειτουργεί καθαρά ως «επαγγελματίας», μόνο με το συμβόλαιο της ομάδας του δεν βγαίνει οικονομικά… Αυτό θα πρέπει όλοι μας να το αποδεχτούμε ως πραγματικότητα.

Εάν δεν βγαίνεις οικονομικά από το άθλημα, θα το κάνεις ως «δεύτερο» και ποτέ σου δεν μπορείς να τα δώσεις όλα σε αυτό, πάντα θα είσαι αναγκαστικά ένα βήμα πιο πίσω, αφού δεν γίνεται να έχεις τον χρόνο να ασχοληθείς εκτενέστερα στο βουνό αλλά και εκτός βουνού, πέραν των αργιών σου.

Θα πρέπει να το κάνεις αναγκαστικά ως χόμπι, απλά για να ανεβαίνεις και να «τσουλάς» στο χιόνι, για να απολαμβάνεις γενικότερα το βουνό και το παιχνίδι στην φύση και στον καθαρό αέρα, άντε να παίρνεις και μια μυρωδιά από τις πόρτες και τα τρυπάνια…

Απολύτως σεβαστά όλα αυτά (που να πάρει η κρίση!), αλλά χωρίς ουσιαστική πρόοδο για το άθλημα...

Κανείς πέραν του επαγγελματία προπονητή δεν μπορεί να αφήνει την βασική του δουλειά και να τρέχει σε προπονήσεις και σε αγώνες ακόμα και τις καθημερινές, αφού όσο περισσότερο προχωράς στον χώρο τόσο περισσότερο αυξάνονται και οι απαιτήσεις του. Και πολύ εύκολα απαξιώνεις με επιχειρήματα τις συμμετοχές σε αγώνες και προπονήσεις στο εξωτερικό, όταν δεν έχεις τον απαραίτητο χρόνο…

Ποιος άραγε από όλους αυτούς που ασχολούνται σήμερα προπονητικά είναι έτοιμος για μια τόσο «επαγγελματική» κατάσταση και ποιος θα έχει τελικά όφελος από την πρόοδο του αθλήματος; Ποιος τραβάει -έστω και ασυνείδητα- πίσω τα χαλινάρια; -«Όπα παιδιά, αρκεί ως εδώ!»…

Πόσοι άραγε θα αποδειχθούν -αναγκαστικά- ανεπαρκείς λόγω του χρόνου τους αλλά και των απαραίτητων γνώσεων εάν το άθλημα προοδεύσει;

Την θέλουμε τελικά την πρόοδο του αθλήματος, ρε παιδιά, ή απλά αρκούμαστε στο μικρό κομματάκι που μας αναλογεί από την «πίτα»;

-Να φάμε, να πιούμε και νηστικοί ας κοιμηθούμε;…

Τα κίνητρα του καθενός καθορίζουν τις πράξεις του και τις ενέργειές του. Βασικός κανόνας!

Το βασικότερο κίνητρο του ερασιτέχνη προπονητή θεωρώ πως είναι πρώτα το να βρει τον τρόπο να ανεβεί ο ίδιος στο βουνό, αφού εάν δεν δουλέψει ως προπονητής/δάσκαλος σκι, δεν τον παίρνει πλέον οικονομικά να κάνει ούτε καν το χόμπι του μέσα από τις δικές του δυνάμεις, δυστυχώς, κρίνοντας και εξ’ ιδίων. I’m sorry…

Τις καλύτερες προθέσεις και γνώσεις να έχει ο part time προπονητής, θα μπορεί να ακολουθήσει το άθλημα όπως του αρμόζει «επαγγελματικά» μέχρι ενός σημείου και μάλλον μέχρι του σημείου που βρισκόμαστε σήμερα…

Αλλά για να είμαι ακριβοδίκαιος, το μεγαλύτερο σφάλμα των επαγγελματιών προπονητών, σε οποιονδήποτε χώρο, είναι πως βάζουν τελικά τόσα πολλά «καρπούζια στις μασχάλες» τους, που μαζί με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις δεν τους μένει τελικά ο χρόνος για να συνεχίσουν να παραμένουν ενήμεροι για τις εξελίξεις! Οξύμωρο, έτσι;…

Παρατηρώντας τους αθλητές μας στο βουνό, ακούγοντας τις οδηγίες των προπονητών τους και σύμφωνα πάντοτε με την δική μου αντίληψη, συμπεραίνω πως υπάρχουν κάποιοι που παλεύουν να εκτελέσουν κάτι που δεν είναι απόλυτα ορθό τεχνικά, αλλά καταφέρνουν κάτι πιο αποτελεσματικό σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους μέσω της καλής τους «αίσθησης» και της αθλητικής τους ικανότητας. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και αυτοί που ενώ έχουν σωστότερη ανατροφοδότηση δεν καταφέρνουν να φέρουν αποτέλεσμα, λόγω ελλείψεως αθλητικής ικανότητας, νοοτροπίας και φυσικής προετοιμασίας…

Αυτός που χρησιμοποιεί σωστότερη τεχνική από τους ανταγωνιστές του έχει πλεονέκτημα μόνο απέναντι σε αυτούς που είναι σχετικά κοντά του αθλητικά...

Διευκρινήσεις περί ορισμού της τεχνικής μπορείτε να βρείτε εδώ: http://skibuster.blogspot.com/2014/07/world-cup-fis.html

Βάλε κάποιον αγύμναστο αλλά με σωστή γενικά τεχνική (όσο σωστή τεχνική μπορεί να κατέχει κάποιος με χαμηλό αθλητικό επίπεδο…) σε απότομη ή πολύ παγωμένη πίστα και το πιθανότερο είναι πως ο πιο αθλητικός, ακόμα και με «χειρότερη» τεχνική, θα επικρατήσει…

Οι πραγματικά καλοί αθλητές δεν γουστάρουν καθόλου να συναγωνίζονται σε εύκολες συνθήκες και προτιμούν αυτές όπου οι πιο αδύνατοι ζορίζονται.

Στα δύσκολα οι κορυφαίοι αθλητές κάνουν την διαφορά. Ακόμα και οι κορυφαίοι αθλητές του world cup συχνά μένουν πίσω από τους ανταγωνιστές τους όταν συμμετέχουν σε πιο εύκολες πίστες που δεν έχουν υποστεί «έγχυση», όπως είναι οι αγώνες FIS ή ακόμα και κάποια European Cups.

Έτσι λοιπόν ο Albert Popov δεν μπορεί να αφήσει πολύ πίσω του τους δικούς μας αθλητές, πόσο μάλλον τους συμπατριώτες του, όταν συμμετέχει στις πολύ εύκολες για αυτόν συνθήκες στα Βαλκάνια…

Ειδικότερα σε επίπεδο όπως το δικό μας, παρατηρώ κάποιους νεαρούς αθλητές που κάνουν σκι με «ξεπερασμένη» τεχνική, και υπερτερούν τελικά από κάποιους άλλους που κάνουν πιο μοντέρνο σκι, αλλά δεν έχουν ανεπτυγμένες αθλητικές ικανότητες. Το άθλημά μας φυσικά και δεν επιβραβεύει την τεχνική εκτέλεση και μας ενδιαφέρει αυτό που κάνουμε να έχει αποτέλεσμα στον τελικό χρόνο.

Το ζήτημα όμως είναι πως όταν μάθεις στραβά κάτι στις «ευαίσθητες φάσεις» της αθλητικής ζωής σου, πολύ δύσκολα καταφέρνεις να το διορθώσεις στην συνέχεια και κάποια τεχνικά λάθη (ή αντιλήψεις!) σε ακολουθούν για μια ολόκληρη ζωή.

Παρατηρώ πως κάποιοι νεαροί αθλητές προσπαθούν πιο «σωστά» να κάνουν τις αλλαγές τους φέρνοντας το κέντρο βάρους τους πίσω από την βάση στήριξης κατά την μετάβαση με «συσπείρωση» των ποδιών προς το στήθος, αλλά τελικά δεν έχουν την ικανότητα να εκμεταλλευτούν αυτή την κίνηση όπως της αρμόζει, ενώ άλλοι που εκτελούν το «πάνω/κάτω» κατά την μετάβαση και «αλλάζουν» τεντώνοντας προς τα επάνω το σώμα τους όπως παλιά, λόγω των καλύτερων αθλητικών ικανοτήτων τους γίνονται πρωταθλητές στην χώρα μας…

Είναι χωρίς αμφιβολία πολύ άξια τα παιδιά αυτά και τους αξίζει ακόμα μεγαλύτερη πρόοδος αφού κατέχουν τα απαραίτητα αθλητικά στοιχεία, αλλά δυστυχώς μέσω των συχνά πρόσκαιρων αποτελεσμάτων τους κάποιοι προπονητές «επιβεβαιώνονται» για τις ξεπερασμένες πεποιθήσεις τους και έτσι το ξεπερασμένο ανά τον κόσμο καταφέρνει και διαιωνίζεται στην χώρα μας…

Βλέπω ακόμα κάποιους νεαρούς αθλητές να προσπαθούν εσφαλμένα να ακουμπήσουν το μέσα χέρι τους στο χιόνι, χωρίς να κατέχουν τα βασικά και απαραίτητα τεχνικά στοιχεία που υποστηρίζουν αυτή την τακτική. Με αυτόν όμως τον λανθασμένο τρόπο που χρησιμοποιούν μια σωστή γενικά τεχνική προσέγγιση, καταλήγουν να βάζουν περισσότερη επιβάρυνση στο μέσα τους πόδι και σε λάθος σημείο της στροφής, με αποτέλεσμα να «καταδικάζεται» τελικά η σωστή προσέγγιση, εφόσον χρησιμοποιείται λανθασμένα…

Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και αυτοί που έχουν πολύ ανεπτυγμένες αθλητικές ικανότητες και καταφέρνουν να δίνουν και την απαραίτητη κλίση στο σώμα τους, μαζί με την ανάλογη επιβάρυνση στο έξω σκι, ενώ προσέχουν να «μην τύχει» και ακουμπήσουν το μέσα χέρι στο χιόνι, αφού σύμφωνα με τις οδηγίες των προπονητών τους πιστεύουν πως αυτό είναι πολύ κακό…