Η ΜΕΘΟΔΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΤΕΧΝΙΚΟΥ ΣΛΑΛΟΜ

Μίλτος Χειμωνίδης, προπονητής Αλπικού σκι, Ιούνιος 2014.

(εμπλουτισμένο το άρθρο που έγραψα το 2008 για το περιοδικό white sport luxury)

Πιστεύω ότι κανείς δεν αμφισβητεί πόσο σημαντική είναι η ικανότητα διέλευσης των πορτών στο σύγχρονο σλάλομ.

Εφαρμόζοντας την σημερινή «μοντέρνα» τεχνική, το κέντρο μάζας σώματος των σκιέρ μεταφέρεται πολύ περισσότερο προς το εσωτερικό της πόρτας από ό,τι στο παρελθόν, πράγμα που συνεπάγεται την πρόσκρουσή της με κάποιο σημείο του σώματος. Συνήθως, πρώτα έρχεται σε επαφή το προστατευτικό του μπαστουνιού του εξωτερικού χεριού της στροφής και κατόπιν οι κνήμες. Στην συνέχεια και όταν το σώμα περάσει σωστά, η πόρτα χτυπάει στο χιόνι ( ή και επάνω στο σκι) και μετά ξαναμαστιγώνει τις κνήμες.

Felix Neureuther

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν στους καλούς αθλητές και δίνουν σε εμάς μια υπέροχη αίσθηση όταν τους παρακολουθούμε! Τι συμβαίνει όμως με τους νεαρούς αθλητές μας; Κατέχουν την τεχνική του «μοντέρνου» σλάλομ; Εκτός ίσως από εξαιρέσεις, πολύ αμφιβάλλω…

Το σύνολο των προπονητών παγκοσμίως συμφωνεί πως σε νεαρούς αθλητές που δεν κατέχουν τα βασικά, είναι εσφαλμένο να τους διδάσκουμε (ή απλά να τους επιτρέπουμε) να «κυνηγούν» τις πόρτες με το αντίθετο χέρι…

Όμως εμείς στην Ελλάδα, συνήθως βιαζόμαστε να φτάσουμε τα παιδιά μας σε «φόρμα», είτε επειδή θεωρούμε πως είτε θα τα παρατήσουν νωρίς λόγω των υποχρεώσεών τους, είτε γιατί θεωρούμε πως αν δεν έχουν γρήγορα «αποτελέσματα» θα απογοητευτούν και θα «φύγουν από το βουνό» (ή μήπως ανησυχούμε πως θα μείνουμε χωρίς δουλειά;)…

Και έτσι μας είναι πολύ εύκολο να τους πούμε απλά πώς να «καθαρίζουν» τις πόρτες όπως οι μεγάλοι αθλητές!

Πώς μπορούμε όμως  να τους διδάξουμε τον σωστό τρόπο και όχι απλά να τους πούμε τι να κάνουν;

Εάν θέλουμε να μάθουν να περνούν τις πόρτες στο σλάλομ σωστά και «τεχνικά», υπάρχουν κάποια βασικά βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Το ζήτημα λοιπόν είναι τι βήματα πρέπει να κάνουμε, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τους νεαρούς αθλητές μας να «επιτίθενται» πραγματικά στις πόρτες και όχι να απλώς να «χτυπιούνται» με αυτές…

Γνωρίζουμε πως για να επιτεθεί και να «καθαρίσει» σωστά την πόρτα ο νεαρός αθλητής μας με τις κνήμες του πρέπει, αν μη τι άλλο, να μπορεί να «γωνιάζει» ικανοποιητικά. Πως πρέπει να μπορεί με μεταφέρει το κέντρο βάρους του μακριά από την βάση στήριξης και να καταφέρνει να ρίχνει το σώμα του μπροστά και «μέσα» στην στροφή του…

Πρέπει δηλαδή να γνωρίζει πώς να κάνει σωστό σκι!

Αν δεν υπάρχουν τα παραπάνω στοιχεία, το πιθανότερο είναι πως τα αθλητάκια μας απλώς θα μάχονται «άνισα» με τα καλάμια του σλάλομ και την πίστα, στρέφοντας όλο το σώμα τους προς την στροφή, πράγμα που συνήθως αποσυντονίζει το γώνιασμά τους και έτσι απλώς θα μοιράζουν μπουνιές στις πόρτες.

Πριν ξεκινήσουν να εξασκούνται στις ψηλές πόρτες του σλάλομ το σωστό είναι να κατέχουν τα «θεμελιώδη» της αγωνιστικής τεχνικής του σκι: κλειστά τα πόδια, πίεση μπροστά με όλο το σώμα και τα γόνατα στραμμένα προς την στροφή, «ψηλά» τη λεκάνη τους,  ο κορμός  σχετικά όρθιος και «κρεμασμένος» μπροστά στα πέδιλα, ικανοποιητική κλίση σώματος, τα χέρια χαλαρά μπροστά…

Αν όχι, ίσως θα ήταν  καλύτερα να μην προχωρήσουμε την διδασκαλία μας σε ψηλές πόρτες!

Πολύ βασικό επίσης θέμα για το τεχνικό σλάλομ σε μικρή ηλικία, είναι ο φόβος της πόρτας, συχνά και λόγω του ύψους τους που δεν τους βοηθά να περάσει το σώμα τους αρκετά «μέσα» στην πόρτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουν το καλάμι της μπροστά στα μάτια τους. Συνήθως αυτό τους προκαλεί να κλείνουν τα μάτια κατά την επαφή (παρατηρήστε το!), να σφίγγουν τα δόντια, να τεντώνουν μπροστά το «έξω» χέρι, να κάθονται πίσω (άμυνα!) και πολύ συχνά να μοιάζουν με τουρίστες που απλά τολμούν να περνάνε μέσα από τις πόρτες!

Ένας πιτσιρικάς με χαμηλό ύψος, είναι πολύ δύσκολο να θέσει το σώμα του αρκετά μέσα από το καλάμι, σε αντίθεση με κάποιον ψηλότερο, αφού θεωρητικά τα πέδιλά τους μπορούν να περάσουν από το ίδιο σημείο…

Alexis Pinturault

Σύμφωνα με τις πιο βασικές αρχές της προπονητικής πρέπει να βαδίζουμε από τα εύκολα στα δύσκολα, να αυξάνουμε προοδευτικά τη δυσκολία των ασκήσεων/δεξιοτήτων και να μη βιαζόμαστε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα, εάν δεν έχουμε εμπεδώσει το παρόν.

Η μεθοδική, ο τρόπος που διδάσκουμε μια δεξιότητα, όταν βασίζεται στις βασικές αρχές της προπονητικής, μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφορετικές προσεγγίσεις από  τους διάφορους προπονητές.

Εδώ θα παραθέσω μια δική μου προσέγγιση, η οποία μπορεί να παραλλαχθεί από εσάς με κάποια διαφορετική πιθανόν ακολουθία.

Λαμβάνω ως δεδομένο πως οι πιτσιρικάδες κατέχουν ως ένα βαθμό τα θεμελιώδη της τεχνικής του Αλπικού σκι…

Πάμε λοιπόν «γερά»!

Α. Ξεκινάμε από εύκολη πάντα πίστα με ρυθμική διαδρομή, χαραγμένη με τέτοιον τρόπο που να τους αναγκάζει να συνδέουν τις στροφές τους (διαβάστε το άρθρο μου για την χάραξη) και τόσο «στρογγυλή» που να τους επιτρέπει να αναζητούν ανάπτυξη της ταχύτητάς τους, χωρίς να τους φοβίζει η ταχύτητα. Στήνουμε «μανιτάρια», «φουντάκια» κλπ,  σημάδια που τα παιδιά δεν φοβούνται  ούτε την επαφή μαζί τους, ούτε πως κινδυνεύουν να τα «καβαλήσουν» και να πέσουν.

Στόχος: Σωστές «τεχνικές» στροφές με τα αθλητάκια μας να παρουσιάζουν την ίδια σχετικά εικόνα που έχουν και στο «ελεύθερο», με τα πέδιλα να περνάνε σχετικά κοντά στο φουντάκι και το βλέμμα τους να είναι στραμμένο σε δύο-τρεις στροφές μπροστά. Δεν πρέπει να κοιτάζουν χαμηλά στο σημείο που περνάνε τα σκι τους, ούτε το φουντάκι που περνάνε.

Είναι πολύ σημαντικό τα πέδιλά τους δίπλα από το φουντάκι να ολισθαίνουν στη γωνιά τους (να μη ντεραπάρουν) και να κοιτάζουν προς την γραμμή πτώσης της πίστας. Όταν τα πέδιλα δεν βρίσκονται σε τέτοια θέση στο φουντάκι, ακόμα και αν οι μύτες τους περνάνε κοντά του, στην συνέχεια το σώμα τους απομακρύνεται  από αυτό, λόγω της πλαγιολίσθησης (ντεραπάζ). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην καταφέρνουν στην συνέχεια να βρουν τις πόρτες με τις κνήμες τους!!!

τα πέδιλα προς την γραμμή πτώσης (Μόμος)

ντεραπάζ στην πόρτα...

Και όμως, αν τους ρωτήσετε θα διαπιστώσετε πως αυτοί είναι σίγουροι πως περνάνε «κοντά» στην πόρτα…

(Παρατηρήστε πόσοι τελικά από τους αθλητές μας, πραγματικά χρειάζονται τις επικαλλαμίδες τους; Παρακαλώ, παρατηρήστε…)

Β. Στην ίδια πίστα και κατά το δυνατόν στην ίδια χάραξη τοποθετούμε χαμηλές πόρτες.

Στόχος: Όλα τα παραπάνω, συν την επαφή των πορτών με τις κνήμες τους.

Γ. Αλλάζουμε τρόπο χάραξης, προσθέτοντας συνδυασμούς πορτών, διπλέτες, τριπλέτες και τραβέρσες, ακόμη όμως χρησιμοποιούμε μόνο χαμηλές πόρτες.

Στόχος: Όλα τα παραπάνω, συν την προσαρμογή τους στους συνδυασμούς πορτών.

Δ. Στην ίδια χάραξη με την προηγούμενη (που την έχουν μάθει), προσθέτουμε σταδιακά ανά τρεις-τέσσερις στροφές,  δύο ψηλές πόρτες γερμένες προς τα «έξω», αλλάζοντας μόνο τις οριζόντιες και αφήνοντας ακόμη στους συνδυασμούς τις χαμηλές.

Στόχος: Η σωστή επαφή τους με τις ψηλές πόρτες, που με τον τρόπο αυτό τους «έρχονται» εύκολα στις κνήμες και στο έξω χέρι. Έτσι δεν αναγκάζονται να «βλέπουν» την πόρτα μπροστά στα μάτια τους (και τα κλείνουνε), να σφίγγουν τα δόντια, να τεντώνουν μπροστά το έξω χέρι, να στρέφουν το σώμα τους προς την πόρτα και να δίνουν μπουνιές…

 Γιώργος Στοΐδης, Παμπόροβο Δεκ. 2013

Ε. Σταδιακά, όλες οι πόρτες μας έχουν αντικατασταθεί με ψηλές γερμένες ελαφρά προς τα «έξω», εκτός από τους συνδυασμούς που αφήνουμε τις πόρτες κατακόρυφες, αφού αυτούς θα πρέπει (στην αρχή τουλάχιστον) να διδαχτούν να τους περνάνε με το μέσα χέρι…

Στόχος: Όλα τα προηγούμενα και η τελειοποίηση της τεχνικής της σωστής απώθησης των ψηλών πορτών.

 Μιχάλης Δέλλιος, Παμπόροβο Δεκ. 2013

Με αυτήν την μεθοδική, σταδιακά, σηκώνουμε κατακόρυφα όλες τις πόρτες, ξεκινώντας από εκείνες που θεωρούμε πως τους «έρχονται» ευκολότερα στις κνήμες τους και στο έξω χέρι.

 

                                      

Ted Ligety

 TIPS

Εξυπακούεται πως στους παίδες πρέπει να χρησιμοποιούμε μόνο τις παιδικές, πιο λεπτές πόρτες, αυτές που ορίζει η FIS και η ΕΟΧ…

Καθώς βελτιώνονται οι επιδόσεις των νεαρών αθλητών μας, τότε μόνο μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στον ρυθμό και να βάζουμε πιο απαιτητικές κάθετες, τραβέρσες κλπ  και να περάσουμε σε πιο δύσκολες πίστες.

Αν κάποιος δεν μπορεί να «επιτεθεί» στην χαμηλή πορτούλα με τις κνήμες, δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε στο «καθάρισμα» της ψηλής πόρτας με το αντίθετο χέρι. Όσον αφορά τους μικρόσωμους αθλητές, επικεντρωνόμαστε στη διέλευση της πόρτας με το εσωτερικό χέρι (σαν το GS). Οι πιο μεγαλόσωμοι και δυνατότεροι, που λόγω της μάζας τους η πόρτα έχει μικρότερη αντίσταση και τους είναι ευκολότερο να έρθουν σε επαφή μαζί της, φαίνεται να κάνουν την είσοδό τους στο σλάλομ ευκολότερη.

Δοκιμάζουμε τον χρόνο του με διαδρομή που χρησιμοποιεί μόνο το έξω του χέρι, διαδρομή μόνο με το μέσα σαν να κάνει GS και διαδρομή που επιλέγει ποιο χέρι θα χρησιμοποιήσει, ανάλογα με την περίσταση. Έτσι θα διαπιστώσει και ο ίδιος ο αθλητής, ποιος είναι ο πιο γρήγορος τρόπος και όχι απλά ο πιο «μάγκικος»!

Η στοιχειώδης σχολική φυσική -αλλά και η κοινή λογική- υπαγορεύει ότι όσο ψηλότερα έρθουμε σε επαφή με την πόρτα, τόσο μικρότερη αντίσταση θα αντιμετωπίσουμε και τόσο πιο εύκολα θα την «ρίξουμε». Το να την βρούμε ψηλά, συνήθως δηλώνει και πως ρίχνουμε και το σώμα μας «μέσα» στη στροφή.

Μπορούμε να μαρκάρουμε με διαφορετικού χρώματος tape και σε διάφορα ύψη τις πόρτες, ώστε ανάλογα με το ύψος τους, να στοχεύουν οι αθλητές μας να έρχονται σε επαφή μαζί της ψηλότερα.

Ted Ligety Bormio 2005

Η «προστασία» είναι απαραίτητη στους μικρούς και για ψυχολογικούς λόγους. Πρέπει να νιώθουν «άτρωτοι», πως δεν υπάρχει περίπτωση να τους χτυπήσει άσχημα η πόρτα.

Προτιμούμε τα προστατευτικά μπαστουνιών που κάνουν ολοκληρωμένη κάλυψη, από το στέλεχος του μπαστουνιού μέχρι την άκρη της λαβής. Η μπάρα προστασίας προσώπου είναι υποχρεωτική. Ένα χτύπημα στο πρόσωπο μπορεί να καταστρέψει όχι μόνο ολόκληρη τη σεζόν, αλλά και να στείλει το παιδί επειγόντως στον οδοντίατρο… Δεν ξεχνούμε ποτέ ούτε τις επικαλαμίδες, ακόμη και να μην είναι έτοιμοι να τις χρησιμοποιήσουν! Τέλος, τα προστατευτικά του θώρακα, που ήταν κάποτε δυσεύρετα, τώρα τα βρίσκουμε εύκολα και σε λογικές τιμές στο εξωτερικό και είναι αδιανόητο μια κοπέλα να κάνει σλάλομ χωρίς αυτή την προστασία!

Δεν ξεχνούμε ποτέ ότι τα μπαστούνια δεν είναι διακοσμητικά! Μπορεί να μην προλαβαίνουμε πλέον να τα χρησιμοποιούμε στις πολύ γρήγορες στροφές, αλλά σίγουρα σε κάποιες είναι απαραίτητα! Το διπλό χτύπημα μπαστουνιών (double pole plant) ,ίσως ως κίνηση μας φαίνεται περίεργη στο μάτι, αλλά είναι λειτουργική, από την άποψη ότι βοηθάει τους ώμους να έρθουν κάθετοι και σε σωστή θέση κατά την «αλλαγή» και θεωρώ πως πρέπει να την βάλουμε στο ρεπερτόριό μας για διδασκαλία.

Παρακολουθούμε προσεκτικά τους αθλητές όταν «χτυπούν» την πόρτα για να δούμε αν το σκι τους μετατοπίζεται εξαιτίας του χτυπήματος της πόρτας επάνω του. Αν συμβαίνει αυτό μάλλον πρέπει να δώσουν περισσότερο «χώρο» προς την πόρτα, να περάσουν τα σκι τους λίγο μακρύτερα…

Σε ποιο σημείο της στροφής πετάγεται το περισσότερο χιόνι από τα πέδιλα; Κατά την έναρξη, «επάνω» στην πόρτα ή πριν την «αλλαγή» ;

Όλα αυτά είναι σημάδια που μας βοηθούν στην βελτίωση της τεχνικής τους, της «γραμμής» τους και τελικά της επίδοσης των αθλητών μας. Ποια κίνηση κάνει για να έρθει σε επαφή με την πόρτα ο αθλητής μας, αν όντως κάνει κάποια κίνηση; Μήπως τεντώνει το έξω του χέρι προς την πόρτα ή της δίνει μπουνιά, αντί να την περιμένει να έρθει σε επαφή μαζί του;  Μήπως μαζί με το χέρι του έρχεται μπροστά και ο έξω ώμος του; Μήπως ο βασικός του στόχος είναι απλά να κάνει μαγκιά και να τη «χτυπήσει»; Εάν είναι έτσι, μάλλον πρέπει να του ξαναθυμίσουμε ποιος είναι

ο βασικότερος στόχος του αγωνιστικού σκι:

Απλά, η γρηγορότερη κατάβαση της πίστας…με κάθε τρόπο…

Αναμένω την ανταπόκρισή σας,

Μίλτος Χειμωνίδης

miltos.thethiti@gmail.com

Για φωτογραφίες αγωνιστικού σκι επισκεφτείτε το: http://www.zoom-agence.fr/GB_galerie-ski-alpin.html










τεχνικό σλάλομ
τεχνική σκι
διδασκαλία σλάλομ σκι
πως χτυπάμε τις πόρτες του σκι
συμβουλές για το σκι
αγωνιστική τεχνική σκι
το άνοιγμα των ποδιών στο σκι
πόδια κλειστά στο σκι
σλάλομ σκι

Η ΒΑΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΛΠΙΚΟ ΣΚΙ

Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Απρίλιος 2014

Στο παρελθόν, το «σωστό» σκι γινότανε με τα πόδια ενωμένα, με τους μηρούς να εφάπτονται και με το έξω γόνατο να μπαίνει πίσω από το μπροστά, ακουμπώντας το και πιέζοντάς το. Τότε όποιος κατάφερνε να κάνει σκι με αυτόν τον τρόπο ήτανε ο καλός σκιέρ που όλοι τον θαυμάζαμε και παιδευόμασταν να του μοιάσουμε. 

Σήμερα, μια σημαντική μερίδα του κόσμου, αθλητών και μη, προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει ανοιχτά τα πόδια του και τα πέδιλά του μακριά το ένα από το άλλο …

Μα τι συμβαίνει τελικά, ποιος είναι τελικά ο «σωστός τρόπος»;

Σύμφωνα με την κοινή πεποίθηση, όσο μεγαλύτερο είναι το άνοιγμα των σκι, τόσο μεγαλύτερη βάση στήριξης έχουμε και τόσο καλύτερη σταθερότητα και καλύτερη ισορροπία στην κατάβασή μας.

Σωστό, αλλά εν μέρει…

Σίγουρα η ισορροπία είναι απαραίτητο συστατικό της τεχνικής του Αλπικού σκι.

Τι είδους όμως ισορροπία μας χρειάζεται, ιδιαίτερα αν ο στόχος μας δεν είναι απλά να τερματίσουμε την κατάβασή μας και μας ενδιαφέρει εξίσου ο χρόνος που θα κάνουμε, η συχνότητα των στροφών και η ταχύτητα των «αλλαγών» ανάμεσα στις στροφές μας;

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο ακόμα και στις μέρες μας, να ακούμε από προπονητές και δάσκαλους του σκι να δίνουν οδηγίες στους μαθητές τους να «ανοίξουν τα πόδια τους», γιατί έτσι γίνεται το μοντέρνο σκι (και δεν αναφέρονται σε αρχάριους!)…

-« οι περισσότεροι δάσκαλοι και σχολές σκι, χρόνια τώρα προσπαθούν να μάθουν τους σκιέρ να ανοίξουν τα πόδια τους και τα πέδιλά τους. Και το πετυχαίνουν, θα έλεγα…» Harald Harb 2001(!).

breakthroughonskis.com    Διαβάστε επίσης στο ίδιο σάιτ: The Widetrack Myth

Εδώ και αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα από την στιγμή που βγήκανε τα πέδιλα με μεγάλο «κόψιμο», πολλοί προσπαθούν να μιμηθούν την εικόνα που έχουν στο μυαλό τους από τους πρωταθλητές, με τα πέδιλα τους ορθάνοιχτα και με το μέσα γόνατο να τείνει να ακουμπήσει το κάτω μέρος της μπότας ή ακόμα και την γωνία του μέσα σκι.

Σε πολλούς «προχωρημένους» σκιέρ στην χώρα μας, αθλητές και μη, παρατηρούμε πως κρατούν ανοιχτά τα πόδια τους και τα γόνατά τους, λες και κάτι τους εμποδίζει να τα κλείσουνε, λες και είναι «συγκαμένοι» ανάμεσα στους μηρούς τους. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή η οδηγία προέρχεται από τον προπονητή τους…

Το αν τελικά έχουν οι καλοί σκιέρ και οι πρωταθλητές ανοιχτά τα πόδια τους, θα το διαπιστώσουμε ευθύς αμέσως.

Το σύγχρονο σκι, εκτός από τις μεγαλύτερες ταχύτητες, απαιτεί «αλλαγές» σε συντομότερο χρόνο από ό,τι στο παρελθόν, μεγαλύτερη συχνότητα στροφών και ακόμη μεγαλύτερες κλίσεις σώματος, από το ξεκίνημα των στροφών.

Να λάβουμε υπόψη μας πως το σκι απαιτεί δυναμική ισορροπία (ίσως το σωστότερο είναι δυναμική σταθερότητα...) και πως ερχόμαστε σε ισορροπία από «ανισόρροπη» θέση, πραγματοποιώντας γρήγορη ανατροπή του κέντρου βάρους σώματος και «βουτιά στο κενό» κατά την έναρξη των στροφών. Αυτή η ανατροπή μπορεί να συμβεί τόσο γρηγορότερα, όσο μικρότερη βάση στήριξης υφίσταται…

Ο σκιέρ με μεγάλη βάση στήριξης, λειτουργεί περίπου όπως ένας «τρίποδας», που έχει μεγάλη σταθερότητα αλλά και δυσκολία στην ανατροπή του. Ή αλλιώς, λειτουργεί όπως ένα ποδήλατο για αρχάριους με βοηθητικές ρόδες, το οποίο δεν ανατρέπεται μεν, αλλά δεν μπορεί και να πάρει κλίση στις στροφές του!

Όμως η κλίση σώματος μας ενδιαφέρει απόλυτα στο σκι και είναι πολύ σημαντική για την ακτίνα των στροφών μας.

Όλη η ιστορία είναι όπως όταν ισορροπούμε ένα σκουπόξυλο με το δάκτυλό μας. Όσο μικρότερη είναι η βάση στήριξής του (και όσο πιο λεπτό είναι αυτό), τόσο πιο γρήγορα και «εύκολα» τείνει να ανατραπεί, χωρίς όμως τελικά να τα καταφέρνει, αφού με μικρορυθμίσεις από μέρους μας πάντα καταφέρνουμε να το ισορροπούμε δυναμικά, όπως ακριβώς πρέπει να κάνουμε στις «αλλαγές» και τις ανατροπές μας ανάμεσα στις στροφές στο σκι.

Από την άποψη δε της φυσικής, όσο μεγαλύτερη είναι η φυγόκεντρος δύναμη στις στροφές, τόσο πιο έξω και «μακριά» από το κέντρο βάρους πρέπει να βρίσκεται το σημείο στήριξης, που στην ως επί το πλείστον είναι η έσω γωνία του έξω σκι. Η γωνία του μέσα σκι, δέχεται και αυτή κάποια επιβάρυνση (ανάλογα με την περίσταση…), αλλά συνήθως αυτή είναι μικρότερης σημασίας για την στήριξη και την ισορροπία μας.

Τι θα συμβεί όμως αν από λάθος το έξω σκι βρεθεί στον αέρα και το βάρος μας βρεθεί εξολοκλήρου στο μέσα πέδιλο ή όταν το μέσα πέδιλο δεχθεί αναλογικά περισσότερη επιβάρυνση από το έξω, λάθος που συμβαίνει ακόμα συχνότερα; Η εύκολη απάντηση είναι η πτώση, συνήθως…

Πράγματι, όταν το μέσα πέδιλο επιβαρυνθεί ενώ βρίσκεται «ανοιχτό» και «μακριά» από το έξω σκι και σχετικά κάτω από το σώμα μας ( κάτω από το κέντρο βάρους), δεν θα μπορέσει να μας παρέχει στήριξη και πιθανότατα θα πέσουμε ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα φύγουμε ευθεία και θα αφήσουμε την στροφή (ή την πόρτα!)…

Όταν όμως το μέσα πέδιλο είναι «κλειστό», έξω από το κέντρο βάρους μας (και όχι κάτω) ή σχετικά κοντά στο έξω σκι, τότε μπορεί να λειτουργήσει ως «έξω σκι», να μας επιτρέψει ακόμα και την στήριξη επάνω του και πιθανόν την διατήρηση της ισορροπίας μας. Σε αυτήν την θέση, έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει όπως στους σκιέρ με ένα μόνο πόδι! Σε αυτούς  αναγκαστικά το «μέσα» πόδι παίρνει την θέση του «έξω» ποδιού και καταφέρνουν εξίσου καλά και τις δύο στροφές τους…

Θεωρητικά λοιπόν, όσο πιο έξω από το κέντρο βάρους σώματος βρίσκεται το μέσα πόδι, τόσο περισσότερο μπορεί να επιβαρυνθεί.

Τι γίνεται στην πράξη; Να είστε σίγουροι πως οι «καλλιτέχνες» πρωταθλητές (και όχι μόνο!) συχνά στηρίζουν αρκετό ποσοστό από το βάρος τους επάνω του, ειδικότερα όταν κρατάνε το μέσα πέδιλο σχετικά «κοντά» στο έξω και έχουν σχετικά «κλειστά» τα πόδια τους…

 

Διαβάστε: Stance: Allowing a Functional Base of Support by Greg Rhoads

Η οφθαλμαπάτη που μας αποπροσανατολίζει έγκειται στο γεγονός πως τα πέδιλα χωρίζουν αναμεταξύ τους στο κάθετο επίπεδο, χωρίς όμως να ανοίξουνε στο οριζόντιο.

Χωρίζουν ακριβώς όπως τα πόδια του ποδηλάτη, που απομακρύνονται κατά την ποδηλασία αναμεταξύ τους, το ένα επάνω και το άλλο κάτω, χωρίς όμως ποτέ να αλλάξει η απόστασή τους στο οριζόντιο επίπεδο, του ανοίγματος της λεκάνης...

Συχνά, «τα μάτια μας διακρίνουν αυτό που το μυαλό μας θεωρεί πως γνωρίζει»…

φωτό από «επάνω»…

Το άνοιγμα των ποδιών στις στροφές παραμένει σε μια θέση σχετικά κλειστή (και όχι με τα πόδια κολλητά!) στο άνοιγμα της λεκάνης, μια θέση που επιτρέπει τα πόδια να δουλεύουν ανεξάρτητα μεταξύ τους και με το μέσα πόδι να λυγίζει προς το στήθος, για να βοηθήσει την ελάφρυνσή του.

Με αυτόν τον τρόπο, το μέσα πέδιλο απομακρύνεται από το έξω (στο οριζόντιο επίπεδο), χωρίς όμως να αλλάζει η απόσταση μεταξύ των ποδιών.

Ανάλογα με την ανατομία του καθενός, εκτός αν έχουμε «knock knees» ή «bow legs» (αν και για την επίλυση αυτού του ανατομικού θέματος, υπάρχουν τα «canting» στις μπότες μας), αυτό σημαίνει απόσταση μεταξύ των σκι περίπου ενός πέλματος.

Όπως ακριβώς όταν περπατάμε!

σχετικά κλειστά πόδια, Παπαχατζή  Bansko 2011

                                                                                        

                   μεγαλύτερο άνοιγμα ποδιών
                           

Είναι πολύ διαφορετικό όταν χρειαζόμαστε μεγάλη βάση στήριξης και δεν μας ενδιαφέρει η «ανατροπή» του σώματος , όπως στην περίπτωση των αρχαρίων, ή όταν χιονοδρομούμε στην ευθεία με ταχύτητα και κάνουμε «σους». Εκεί τα πόδια πράγματι ανοίγουν, τα πέλματα απομακρύνονται και το άνοιγμά τους μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και το άνοιγμα των ώμων. Με το που θα ξεκινήσουμε όμως τις στροφές, τα πέδιλα επανέρχονται πιο «κλειστά», στο λειτουργικό άνοιγμα της λεκάνης.

Όσο πιο γρήγορη ανατροπή χρειάζεται να εκτελέσει το σώμα, τόσο πιο «κλειστά» παραμένουν τα πέδιλα.

Τρανταχτό παράδειγμα είναι το πέρασμα τριπλέτας ή τετραπλέτας, όπου τα πόδια σχεδόν «κολλάνε» μεταξύ τους…

σχετικά ανοιχτά πόδια... 

σχετικά κλειστά...

ΥΓ

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, οι φωτογραφίες των ατόμων  και η αναφορά των τεχνικών λαθών τους, πιθανότατα αποτελούν τυχαίο γεγονός και δεν υποδηλώνουν πως τα συγκεκριμένα άτομα δεν κάνουν σωστό σκι, γεγονός άλλωστε που αποτελούν και όλες οι φωτογραφίες!

Η άποψή μου είναι πως ο «ερασιτεχνισμός» και ο «εθελοντισμός» δεν πρέπει να είναι δικαιολογία για να κάνουμε πασάλειμμα στην δουλειά μας. Στο κάτω-κάτω ερασιτέχνης σημαίνει εραστής της τέχνης! Οποιοσδήποτε θέλει να μάθει κάτι και έχει απορίες (ο «γραφικός»!) μπορεί πλέον να ενημερωθεί από το διαδίκτυο!  Όταν συνειδητοποιήσουμε την θέση μας και το βάρος αυτής απέναντι στα παιδιά και στους μαθητευόμενους, που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να μας κρίνουν αντικειμενικά για τις γνώσεις μας, και όταν κατανοήσουμε πως στα άπειρα μάτια τους φαινόμαστε ως «θεοί», τότε πιθανόν να πάρουμε πιο σοβαρά τον ρόλο μας…

Όταν οι παράγοντες του χώρου πάψουν να δίνουν «χαρτζιλίκι» σε πρώην αθλητές τους, κρίνοντάς τους απλά για την «προσφορά» τους στον σύλλογο ή στο άθλημα και αρχίσουν να έχουν πραγματικές απαιτήσεις (-«έλα μωρέ, δικό μας παιδί είναι!»), όταν θα κατανοήσουμε το πόσο σημαντικές είναι οι γνώσεις από μέρους του προπονητή-δασκάλου, όταν θα αρχίσουμε να γινόμαστε πιο υπεύθυνοι, όταν, όταν, όταν…

Για τα παιδιά τελικά, ποιος πραγματικά νοιάζεται; 

Εάν η εμπειρία από μόνη της ήτανε γνώση, όλοι οι «παππούδες» θα ήτανε σοφοί!


                                   Σταμάτης Hintertux 2005

Όσο πιο ικανός και επιδέξιος γίνει κάποιος γύρω από την δεξιότητα, τόσο πιο μεγάλη ευχαρίστηση λαμβάνει από αυτήν και τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να παραμείνει στο χώρο!

Βασικό κίνητρο για την παραμονή στις αθλητικές δραστηριότητες είναι το να νιώθει κάποιος ικανός και αποτελεσματικός…

Χίλιες φορές καλύτερα είναι να διδάξουμε μόνο δύο-τρία πράγματα που γνωρίζουμε πως είναι σωστά και να «παραλείψουμε» να αναφερθούμε σε άλλα δέκα, παρά να διδάξουμε επτά πράγματα σωστά και τρία λάθος.

Δεν είμαστε παντογνώστες και πρέπει να το αποδεχτούμε, όλα εξελίσσονται γύρω μας και συνεχώς πρέπει να κάνουμε update, εγώ προσωπικά έχω ακόμη πολλές απορίες και αμφιβολίες και καταβάλω προσπάθεια για να συνεχίσω να αμφιβάλλω για τις γνώσεις μου…

Αγαπητοί φίλοι, ποστάρετε τις απόψεις σας και τα σχόλιά σας, θετικά ή αρνητικά.

Για φωτογραφίες αγωνιστικού σκι επισκεφτείτε το: http://www.zoom-agence.fr/GB_galerie-ski-alpin.html

 Μίλτος Χειμωνίδης    

 e-mail: miltos.thethiti@gmail.com

Η σημασία του «ελεύθερου σκι»

και λίγες συμβουλές για να το «κατακτήσετε»!

Μίλτος Χειμωνίδης, Μάιος 2014

Προπονητής Αλπικού Σκι

Παραθέτω ανανεωμένο το παρακάτω άρθρο μου, που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό white sport luxury το 2008 και ήταν αφιερωμένο στους νεαρούς αθλητές μου Π1-Κ1 του ΕΟΣ Βόλου, όπου εργαζόμουν τότε ως προπονητής.

Ο καιρός είχε τις κακές του. Ο αέρας σφύριζε μέσα από τα δέντρα, το χιόνι τής μαστίγωνε το πρόσωπο, η μάσκα της θόλωνε…

Η νεαρή αθλήτρια στράφηκε προς το λιφτ, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της, γκρινιάζοντας στον προπονητή για τον παλιόκαιρο, είχαν ξεκινήσει ήδη για το καταφύγιο.

Καθώς έπαιρνε την άγκυρα, έμοιαζε απόλυτα συγκεντρωμένη και αποφασισμένη. Τίποτα δεν ήταν σε θέση να την ταράξει. Κανένας δισταγμός…

Μόνη, στην κορυφή της πίστας, ζωγράφισε νοερά την χάραξη και εστίασε την προσοχή της σε πόρτες φανταστικές.

 Ξεκίνησε την κατάβαση της. Ο άνεμος, μόνος θεατής του αγώνα της, ακολουθεί παρά πόδας, θέλοντας θαρρείς να την προλάβει καθώς ψάχνει για την επόμενη στροφή.

 «Η μεθεπόμενη στροφή είναι κλειστή τραβέρσα. Πρέπει να βγω ψηλά…».

 Τέντωσε τα χέρια της μπροστά, να κόψει το αόρατο νήμα του τερματισμού. Σχεδόν άκουγε πλήθος να χειροκροτεί ενθουσιασμένο…

«Κάποια μέρα…», ψιθύρισε στον άνεμο, «κάποια μέρα…».

(Βασισμένο σε βιβλίο της Ellen Post Foster)

Απεχθάνομαι την έκφραση «ελεύθερο σκι». Είναι ανακριβής και αποπροσανατολιστική. Όταν κάποιος ακούει «ελεύθερο σκι», υποθέτει ότι μπορεί να κάνει ό,τι του καπνίσει…

Το βλέπω αυτό στους περισσότερους «αθλητές». Όταν περνούν τις πόρτες είναι, υποτίθεται, προσεκτικοί και συγκεντρωμένοι σ’ αυτό που κάνουν. Σκέφτονται πώς θα μπουν στην στροφή, πώς θα διατηρήσουν την γραμμή τους. Όταν, ωστόσο, τους ζητηθεί να κάνουν «ελεύθερο σκι», ή έστω, όταν προπονούνται μόνοι δίχως την ομάδα ή τον προπονητή τους, τότε το σκηνικό αλλάζει δραματικά. Λαμβάνει χώρα μια μετάλλαξη αδιανόητη. Από αθλητές… γίνονται κασκαντέρ σε λούνα παρκ! Η ώρα του παιδιού, της επίδειξης και της μαγκιάς. Κατεβαίνουν την πίστα χωρίς τον παραμικρό έλεγχο, κυνηγούν να προλάβουν τα σκι τους καθώς αυτά τους οδηγούν προς το τέλος της πίστας. Κοντολογίς, δεν κάνουν τίποτα προκειμένου να γίνουν καλύτεροι σκιέρ!!!

Στην πραγματικότητα, το «ελεύθερο σκι» κάθε άλλο παρά «ελεύθερο» πρέπει να είναι!

Ίσως θα ήταν προτιμότερο να το αποκαλούσαμε «σκι χωρίς πόρτες» ή «Ά-πορτο σκι».

Το Ά-πορτο σκι, αγαπητέ αθλητή/τρια, ίσως σου «κοστίσει» πολλά, αλλά έχει να σου προσφέρει βέβαια πολλά περισσότερα.  Είναι αυτό που θα κάνει την διαφορά ανάμεσα σε ένα πραγματικό αθλητή και έναν απλώς αθλούμενο, που κατά περίπτωση, τολμά να περνά μέσα από χάραξη με πόρτες. Αποτελεί την ουσιαστική προσπάθεια που καταβάλεις, προκειμένου να θέσεις τις βάσεις της τεχνικής σου. Το Ά-πορτο σκι θα σε βοηθήσει να χτίσεις την τεχνική σου, όπως και την αθλητική σου φόρμα και απόδοση.

 Ο καναδός πρωταθλητής και Ολυμπιονίκης ERIC GUΑY αναφέρει πως εκμεταλλεύεται ακόμα και τις τρεις τελευταίες στροφές από το λιφτ έως το πάρκινγκ!

Στο Ά-πορτο σκι, εκεί που τίποτα δεν σε περιορίζει, κυρίαρχος του παιχνιδιού είσαι εσύ. Εσύ ορίζεις το ξεκίνημα της «τέλειας» στροφής. Εσύ ορίζεις και το τελείωμά της. Μόνο όταν επιτύχεις το σωστό αθλητικό σκι στο Ά-πορτο θα μπορέσεις να μεταφέρεις την άψογη τεχνική σου στο οριοθετημένο και δυσκολότερο περιβάλλον μιας χάραξης!

(Η βασική θέση για το «άπορτο σκι», αντί του «ελεύθερου σκι» βασίζεται σε άρθρο Αμερικανού προπονητή, που δυστυχώς λόγω περάσματος του χρόνου (και της ηλικίας μου!), δεν κατάφερα να το βρω στον υπολογιστή μου, αλλά ούτε και στο διαδίκτυο για να παραθέσω το όνομά του και του ζητώ συγνώμη…)

«Η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως». Φυσικά!

Πρέπει να εκτελέσεις χιλιάδες στροφές  πριν πετύχεις την μία, «τέλεια» στροφή που θα σε ικανοποιήσει και θα σε ανταμείψει πραγματικά.

Ασφαλώς, η επανάληψη από μόνη της δεν αρκεί. Απαιτείται και ποιότητα, η οποία επιτυγχάνεται με επιμονή και συγκέντρωση.

Δεν χρειάζεται να έχει παλιόκαιρο για να συμπεριφέρεσαι σαν να μην σε βλέπει κανείς στο βουνό. Είσαι μόνος και μόνος σου πρέπει να κρίνεις την απόδοσή σου. Εσύ βασικά και όταν είναι παρών και ο προπονητής σου. Δεν υπάρχει όμως, κανείς άλλος. Η σκέψη σου πρέπει να είναι καθαρή από τις κρίσεις των τρίτων. Δεν βρίσκεσαι στο βουνό ούτε για να κριθείς ούτε για να εντυπωσιάσεις! Μοναδικός σου σκοπός είναι να συγκεντρώσεις όλη σου την δύναμη, την ικανότητα και την προσοχή σου στην εκτέλεση της «τέλειας» στροφής. Πρέπει να αισθανθείς την ποιότητα των κινήσεών σου! Θα πρέπει να ξεκινάς την κατάβασή σου, μόνο όταν είσαι πραγματικά έτοιμος και όχι απλά επειδή βρέθηκες στην κορυφή της πίστας!

Άλλωστε, το σκι είναι αισθησιακό από την φύση του, εφόσον οι αισθήσεις σου είναι αυτές που το ορίζουν! Είναι η αίσθηση που σε κάνει να το απολαμβάνεις και να χαίρεσαι, βλέποντας ακόμα και άλλον σκιέρ να κατεβαίνει όμορφα και τεχνικά την πίστα!

Δεν σε έχω δει ποτέ μόνο σου στην πίστα να εκτελείς τις ασκήσεις σου. Μάλλον δεν έχεις κατανοήσει την σημασία τους και πιθανόν να νομίζεις πως κάποιες γίνονται απλά για να σε ταλαιπωρούν και να σε κάνουν να νιώθεις αδέξιος ή γελοίος στους γύρω σου. Ξέχνα επιτέλους τους γύρω σου!

  ΕΟΣ Βόλου  Π1-Κ1 2007-2008

Οι ασκήσεις που δεν καταφέρνεις να κάνεις καλά είναι αυτές που πρέπει να δουλέψεις περισσότερο από μόνος σου. Όπως κάνεις για το σχολείο σου! Αν περιμένεις να μάθεις μόνο από την παράδοση του μαθήματος και δεν ασχοληθείς με το αντικείμενο από μόνος σου, χάθηκες…

Αφού επαναλάβεις, επιμείνεις, συγκεντρωθείς και αισθανθείς, θυμήσου μια αλήθεια που ισχύει γενικότερα στη ζωή μας:

«Η διαφορά ανάμεσα στους σπουδαίους και τους μέτριους βρίσκεται στην αφοσίωση και την πίστη στον σκοπό που έχουν θέσει…».

Αν ο σκοπός σου όμως είναι μόνο η επιβράβευση από τους γονείς σου ή τον προπονητή σου, ίσως μετά από μια καλή θέση στους αγώνες, μάλλον θα το χάσεις το παιχνίδι!!!

Λένε πως τα κίνητρα είναι αυτά που καθορίζουν τις πράξεις μας και τις ενέργειές μας. Εάν αυτό ισχύει, πρέπει ίσως να τα επαναπροσδιορίσεις και να κάτσεις να σκεφτείς τι πραγματικά θέλεις και τι επιζητάς από το άθλημα που ασχολείσαι.

Για να είσαι όμως συγκεντρωμένος σ’ αυτό που κάνεις αυτή την στιγμή, δηλαδή στο παρόν, πρέπει να είσαι χαλαρός και αυτό προϋποθέτει να μην σκέφτεσαι το πριν και το μετά, όπως και να μην επιτρέπεις στους γύρω σου να σε αγχώνουν. Απομάκρυνε λοιπόν ό,τι σε στρεσάρει, γονείς, φίλους, παράγοντες…

Ακόμα και οι επαγγελματίες μερικές φορές δεν αποδίδουν τα μέγιστα κάτω από πίεση!

Άκου ένα κολπάκι που προτείνει η αθλητική ψυχολογία:

«Συγκεντρώσου μόνο στην προσπάθεια και στην απόδοσή σου και προσπάθησε να μη σκέφτεσαι το αποτέλεσμα!»

Να μη σε ενδιαφέρει το αποτέλεσμα;

Σου φαίνεται κουφό, έ;

Όχι, αυτό δεν σημαίνει πως δεν προσπαθείς για το καλύτερο! Απεναντίας...

Ας υποθέσουμε πως σε αγχώνει ο αγώνας ή οι ανταγωνιστές σου. Αυτό που πραγματικά σε αγχώνει είναι το αποτέλεσμά του αγώνα και όχι ο ίδιος ο αγώνας!

Δεν είναι το ίδιο το γεγονός που ευθύνεται για το άγχος που νιώθεις, αλλά οι σκέψεις που κάνεις για το γεγονός…

Σκέψου:

«Το παρελθόν πέρασε, το μέλλον ακόμη δεν έχει συμβεί! Μόνο το παρόν ορίζω!»

Και εσύ συχνά σκέφτεσαι:

-Δεν θα τα καταφέρω!

-Οι άλλοι είναι καλύτεροι!

-Πάλι δεν τα «έδωσα όλα», τι ανόητος και άχρηστος που είμαι!

Προσπάθησε να κάνεις μόνο θετικές σκέψεις. Μόνο όταν σκέφτεσαι θετικά, το σώμα σου είναι έτοιμο να αποδώσει σύμφωνα με τις δυνατότητές του! Οι αρνητικές σκέψεις επιδρούν άσχημα στο σώμα σου, με συνέπεια να νιώθει κουρασμένο, αποσυντονισμένο και αδύναμο…

Σκέψου:

-Θα τα καταφέρω υπέροχα, στο κάτω-κάτω το μόνο που θέλω είναι να αποδώσω σύμφωνα με τις δυνατότητές μου!

-Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και είμαι σίγουρος πως θα αποδώσω σωστά, αυτό είναι κάτι που εξαρτάται από εμένα!

-Όλοι κάνουν λάθη και από αυτά μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι, την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτικός και θα δουλέψω και περισσότερο! Αυτό πάει, πέρασε!

Αν συγκεντρωθείς και στοχεύσεις μόνο στην προσπάθειά και στην προσωπική σου απόδοση, που τελικά μόνο αυτή εξαρτάται καθαρά από εσένα, σίγουρα θα πετύχεις καλό αποτέλεσμα. Άλλωστε, επί της ουσίας, πρωταρχικά τον εαυτό σου συναγωνίζεσαι και αυτόν πρέπει πρώτα να καταφέρεις να «κερδίσεις». Αυτό σίγουρα μπορείς να το καταφέρεις αν προσπαθήσεις αλλά θα πρέπει να προπονηθείς σε αυτό, όπως κάνεις και για τις άλλες σου δεξιότητες.

Αν αποδώσεις σύμφωνα με τις δυνατότητες σου μπορεί να κερδίσεις και τους άλλους. Αν δεν αποδώσεις, είναι λίγο απίθανο να το καταφέρεις.

Κοίτα να μάθεις από αυτούς που αποδίδουν καλύτερα από εσένα, αλλά και από τα ίδια σου τα λάθη…

Αν δεν μάθεις και να χάνεις, στην πρώτη σου «αποτυχία» είναι πολύ πιθανό να τα παρατήσεις!

Υπάρχουν φορές που φοβάσαι ακόμα και να προσπαθήσεις, ώστε, αν «αποτύχεις», να μπορέσεις να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου…

Φτάνουν πια οι δικαιολογίες! Συνεχώς κάτι άλλο ευθύνεται για τα λάθη και τις παραλήψεις σου…

Μπορώ να σου εγγυηθώ πως τελικά, στην ζωή του ο καθένας από εμάς παίρνει αυτό που πραγματικά του αξίζει. Πίστεψέ το!

Δούλεψε όμως σκληρά για να αξίζεις πραγματικά…

Κορίνα Βαρακλιώτη (ΒΟΛ), Κων/να Κατσάνη (ΛΑΡ), Νόρα Βλαμοπούλου (ΒΟΛ) ΠΑΧ 2008 SL

Ένας επιτυχημένος προπονητής είπε κάποτε:

«Αρκετοί αθλητές κάνουν καλό σκι, απλά οι πραγματικά καλοί κάνουν λιγότερα έως καθόλου λάθη!»

Αυτό είναι ίσως κάτι σημαντικό για να πάρεις μπρος. Για να μην κάνεις όμως λάθη, πρέπει να βάλεις γερές βάσεις. Οι ασκήσεις στο Ά-πορτο σκι σου δίνουν τις βάσεις που χρειάζεσαι, ειδικά αν στοχεύεις να πας ψηλά.

Αν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να διακριθείς σύντομα, για να ικανοποιήσεις και το μπαμπάκα σου που «τα χώνει», η προπόνηση αποκλειστικά μέσα σε πόρτες ίσως και να είναι ό,τι σου χρειάζεται!

Με αυτόν τον τρόπο όμως, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να καταφέρεις να βγεις πρωταθλητής στους παίδες. Θεωρείς πως αυτό από μόνο του θα σε κρατήσει στο χώρο;

Έχω κάπως αντίθετη άποψη. Η συνέχειά σου ίσως να είναι απογοητευτική. Όπως δεκάδες άλλοι πριν από εσένα, έτσι και εσύ θα τα παρατήσεις στην πρώτη δυσκολία, αφού χωρίς γερές βάσεις ψηλά ποτέ κανείς δεν έφτασε. Αν δεν με πιστεύεις, ρώτα παλιούς «αθλητές» του χώρου…

Αν συνεχίσεις να συμπεριφέρεσαι έτσι, είναι πιθανόν και εσύ να καταλήξεις με τσιγάρο στο χέρι και ρούχα φαρδιά που κρύβουν τις ατέλειες, προσπαθώντας να εντυπωσιάζεις  με το «ένδοξο» αθλητικό σου παρελθόν, ανθρώπους που αγνοούν την ουσία και την πραγματικότητα του αθλήματος. Σκέψου φίλε μου, πως αυτός που μιλάει πολύ για το παρελθόν του, συνήθως δεν βλέπει και πολύ μέλλον…

Νομίζεις ίσως πως αυτά που σου λέω είναι απλά φιλοσοφίες; Δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις. Μη θεωρήσεις πως απλά στο παίζω ξύπνιος, αφού και εγώ τώρα, μαζί σου, συνεχίζω να μαθαίνω και συνεχώς καταβάλω προσπάθειες να αφήσω πίσω μου τις «κακές συνήθειες» του παρελθόντος, αφού και εγώ τις ίδιες χαζομάρες με εσένα έκανα.

Απλά σε εμένα κανένας δεν μου είπε πως θα έπρεπε να δουλέψω. Οι δικοί μου προπονητές ή δεν γνώριζαν ή «ξεχάσανε» να μου τα πούνε.

Θεωρώ, πως η βασική αιτία που αποφάσισα να γίνω προπονητής, είναι να προσπαθήσω να διδάξω σωστότερα αυτά που εγώ δεν διδάχτηκα ποτέ μου… 

Αν δοκιμάσεις τις προτάσεις μου και δεν δουλεύουν για σένα απόρριψέ τες.

Τουλάχιστον όμως πρέπει να γνωρίζεις τις επιλογές σου.

Λάβε επίσης υπ’ όψιν σου πως δυστυχώς, γενικότερα στη ζωή μας, λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν και προσπαθούν να εμβαθύνουν στα πράγματα. Αρκετοί όμως είναι αυτοί που είναι καλοί «πωλητές», ακόμα και χωρίς να κατέχουν καλή ποιότητα, στο κάτω-κάτω στην εποχή του μάρκετινγκ ζούμε… Αναζήτησε τουλάχιστον αν αυτό που «πουλάνε» σου ταιριάζει να το «αγοράσεις», αν τελικά σου δίνει ευχαρίστηση, είναι λειτουργικό και  σου δίνει και γαλήνη…

«Αν τα χρόνια δίδασκαν από μόνα τους , τότε όλοι οι μεγάλοι θα ήτανε σοφοί…»

  

Αφιερωμένο πρωταρχικά στους νεαρούς αθλητές μου του ΕΟΣ Βόλου και κατόπιν στους γονείς τους και σε κάποιους παράγοντες και προπονητές,  που το πνεύμα τους έχει μείνει στο παρελθόν και απλώς στα δικά τους βιώματα, με την αγάπη μου και με την ελπίδα να τους εμπνεύσει…

"Many racers believe that the only way to win is to have always won;

that winners rarely lose and losers always lose.

The reality is that winners lose more often than losers!

Losers lose a few times and quit.

Winners lose at first, learn from losses, then begin to win because of what they've learned..."

PRIME SKI RACING  by  JIM TAYLOR, Ph.D. "Triumph of the racer's mind"

Νίκος Σταμάτογλου ΕΟΣ Βόλου 2008

ΥΓ

Κρίνοντας το τελικό αποτέλεσμα (και όχι την προσπάθεια), μάλλον τότε το άρθρο μου απέτυχε τον σκοπό του και εγώ τον στόχο μου και λυπάμαι πραγματικά για αυτό. Μπορεί τελικά να μην ήμουν καλός δάσκαλος και θα πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο…

Για διαφορετικούς ο καθένας λόγους που κάποιοι από αυτούς αναφέρονται στο άρθρο μου, οι μικροί μου αθλητές παρατήσανε το άθλημα πολύ σύντομα αφότου έφυγα από την ομάδα του ΕΟΣ Βόλου. Πιθανόν   να βγήκε «προφητικό», αφού κάποιοι από αυτούς πετύχανε «γρήγορα αποτελέσματα» παίρνοντας διακρίσεις και μετάλλια το 2008…

Ίσως όμως δεν κατάφερα να τους μάθω να απολαμβάνουν την ίδια την αίσθηση και όχι μόνο την διάκριση, όπως δεν κατάφερα να τους μάθω και να απομακρύνουν από δίπλα τους τις «παρεμβολές» συγγενών και φίλων… Όμως πρέπει να γνωρίζουν πως μέχρι και σήμερα τους αναπολώ συνεχώς…

Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από την αθλητική ψυχολογία, επισκεφτείτε τον ιστότοπο της ΕΟΧ και δείτε τις παρουσιάσεις της Ανής Χρόνη Ph.D στην ψυχολογία του αθλητισμού.

http://www.eox.gr/wp-content/uploads/2014/04/chroni_sport-psych-presentations_eox_may-2014.pdf

http://www.eox.gr/wp-content/uploads/2014/04/chroni_sport-psych-notes_eox-2014.pdf


Αξίζει επίσης να διαβάσετε:
Η ψυχολογική υπεροχή στον αθλητισμό, εκδ. Χριστοδουλίδη
των Γ. Θεοδωράκη, Μ. Γούδα και Αθ. Παπαϊωάννου

Μίλτος Χειμωνίδης

miltos.thethiti@gmail.com

ελεύθερο σκι
άπορτο σκι
ασκησιολόγιο στο σκι
ΕΟΣ Βόλου
Βολιοτάκια
η ψυχολογία στο σκι
αθλητική ψυχολογία του σκιέρ