Η ΜΕΘΟΔΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΤΕΧΝΙΚΟΥ ΣΛΑΛΟΜ

Μίλτος Χειμωνίδης, προπονητής Αλπικού σκι, Ιούνιος 2014.

(εμπλουτισμένο το άρθρο που έγραψα το 2008 για το περιοδικό white sport luxury)

Πιστεύω ότι κανείς δεν αμφισβητεί πόσο σημαντική είναι η ικανότητα διέλευσης των πορτών στο σύγχρονο σλάλομ.

Εφαρμόζοντας την σημερινή «μοντέρνα» τεχνική, το κέντρο μάζας σώματος των σκιέρ μεταφέρεται πολύ περισσότερο προς το εσωτερικό της πόρτας από ό,τι στο παρελθόν, πράγμα που συνεπάγεται την πρόσκρουσή της με κάποιο σημείο του σώματος. Συνήθως, πρώτα έρχεται σε επαφή το προστατευτικό του μπαστουνιού του εξωτερικού χεριού της στροφής και κατόπιν οι κνήμες. Στην συνέχεια και όταν το σώμα περάσει σωστά, η πόρτα χτυπάει στο χιόνι ( ή και επάνω στο σκι) και μετά ξαναμαστιγώνει τις κνήμες.

Felix Neureuther

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν στους καλούς αθλητές και δίνουν σε εμάς μια υπέροχη αίσθηση όταν τους παρακολουθούμε! Τι συμβαίνει όμως με τους νεαρούς αθλητές μας; Κατέχουν την τεχνική του «μοντέρνου» σλάλομ; Εκτός ίσως από εξαιρέσεις, πολύ αμφιβάλλω…

Το σύνολο των προπονητών παγκοσμίως συμφωνεί πως σε νεαρούς αθλητές που δεν κατέχουν τα βασικά, είναι εσφαλμένο να τους διδάσκουμε (ή απλά να τους επιτρέπουμε) να «κυνηγούν» τις πόρτες με το αντίθετο χέρι…

Όμως εμείς στην Ελλάδα, συνήθως βιαζόμαστε να φτάσουμε τα παιδιά μας σε «φόρμα», είτε επειδή θεωρούμε πως είτε θα τα παρατήσουν νωρίς λόγω των υποχρεώσεών τους, είτε γιατί θεωρούμε πως αν δεν έχουν γρήγορα «αποτελέσματα» θα απογοητευτούν και θα «φύγουν από το βουνό» (ή μήπως ανησυχούμε πως θα μείνουμε χωρίς δουλειά;)…

Και έτσι μας είναι πολύ εύκολο να τους πούμε απλά πώς να «καθαρίζουν» τις πόρτες όπως οι μεγάλοι αθλητές!

Πώς μπορούμε όμως  να τους διδάξουμε τον σωστό τρόπο και όχι απλά να τους πούμε τι να κάνουν;

Εάν θέλουμε να μάθουν να περνούν τις πόρτες στο σλάλομ σωστά και «τεχνικά», υπάρχουν κάποια βασικά βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Το ζήτημα λοιπόν είναι τι βήματα πρέπει να κάνουμε, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τους νεαρούς αθλητές μας να «επιτίθενται» πραγματικά στις πόρτες και όχι να απλώς να «χτυπιούνται» με αυτές…

Γνωρίζουμε πως για να επιτεθεί και να «καθαρίσει» σωστά την πόρτα ο νεαρός αθλητής μας με τις κνήμες του πρέπει, αν μη τι άλλο, να μπορεί να «γωνιάζει» ικανοποιητικά. Πως πρέπει να μπορεί με μεταφέρει το κέντρο βάρους του μακριά από την βάση στήριξης και να καταφέρνει να ρίχνει το σώμα του μπροστά και «μέσα» στην στροφή του…

Πρέπει δηλαδή να γνωρίζει πώς να κάνει σωστό σκι!

Αν δεν υπάρχουν τα παραπάνω στοιχεία, το πιθανότερο είναι πως τα αθλητάκια μας απλώς θα μάχονται «άνισα» με τα καλάμια του σλάλομ και την πίστα, στρέφοντας όλο το σώμα τους προς την στροφή, πράγμα που συνήθως αποσυντονίζει το γώνιασμά τους και έτσι απλώς θα μοιράζουν μπουνιές στις πόρτες.

Πριν ξεκινήσουν να εξασκούνται στις ψηλές πόρτες του σλάλομ το σωστό είναι να κατέχουν τα «θεμελιώδη» της αγωνιστικής τεχνικής του σκι: κλειστά τα πόδια, πίεση μπροστά με όλο το σώμα και τα γόνατα στραμμένα προς την στροφή, «ψηλά» τη λεκάνη τους,  ο κορμός  σχετικά όρθιος και «κρεμασμένος» μπροστά στα πέδιλα, ικανοποιητική κλίση σώματος, τα χέρια χαλαρά μπροστά…

Αν όχι, ίσως θα ήταν  καλύτερα να μην προχωρήσουμε την διδασκαλία μας σε ψηλές πόρτες!

Πολύ βασικό επίσης θέμα για το τεχνικό σλάλομ σε μικρή ηλικία, είναι ο φόβος της πόρτας, συχνά και λόγω του ύψους τους που δεν τους βοηθά να περάσει το σώμα τους αρκετά «μέσα» στην πόρτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουν το καλάμι της μπροστά στα μάτια τους. Συνήθως αυτό τους προκαλεί να κλείνουν τα μάτια κατά την επαφή (παρατηρήστε το!), να σφίγγουν τα δόντια, να τεντώνουν μπροστά το «έξω» χέρι, να κάθονται πίσω (άμυνα!) και πολύ συχνά να μοιάζουν με τουρίστες που απλά τολμούν να περνάνε μέσα από τις πόρτες!

Ένας πιτσιρικάς με χαμηλό ύψος, είναι πολύ δύσκολο να θέσει το σώμα του αρκετά μέσα από το καλάμι, σε αντίθεση με κάποιον ψηλότερο, αφού θεωρητικά τα πέδιλά τους μπορούν να περάσουν από το ίδιο σημείο…

Alexis Pinturault

Σύμφωνα με τις πιο βασικές αρχές της προπονητικής πρέπει να βαδίζουμε από τα εύκολα στα δύσκολα, να αυξάνουμε προοδευτικά τη δυσκολία των ασκήσεων/δεξιοτήτων και να μη βιαζόμαστε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα, εάν δεν έχουμε εμπεδώσει το παρόν.

Η μεθοδική, ο τρόπος που διδάσκουμε μια δεξιότητα, όταν βασίζεται στις βασικές αρχές της προπονητικής, μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφορετικές προσεγγίσεις από  τους διάφορους προπονητές.

Εδώ θα παραθέσω μια δική μου προσέγγιση, η οποία μπορεί να παραλλαχθεί από εσάς με κάποια διαφορετική πιθανόν ακολουθία.

Λαμβάνω ως δεδομένο πως οι πιτσιρικάδες κατέχουν ως ένα βαθμό τα θεμελιώδη της τεχνικής του Αλπικού σκι…

Πάμε λοιπόν «γερά»!

Α. Ξεκινάμε από εύκολη πάντα πίστα με ρυθμική διαδρομή, χαραγμένη με τέτοιον τρόπο που να τους αναγκάζει να συνδέουν τις στροφές τους (διαβάστε το άρθρο μου για την χάραξη) και τόσο «στρογγυλή» που να τους επιτρέπει να αναζητούν ανάπτυξη της ταχύτητάς τους, χωρίς να τους φοβίζει η ταχύτητα. Στήνουμε «μανιτάρια», «φουντάκια» κλπ,  σημάδια που τα παιδιά δεν φοβούνται  ούτε την επαφή μαζί τους, ούτε πως κινδυνεύουν να τα «καβαλήσουν» και να πέσουν.

Στόχος: Σωστές «τεχνικές» στροφές με τα αθλητάκια μας να παρουσιάζουν την ίδια σχετικά εικόνα που έχουν και στο «ελεύθερο», με τα πέδιλα να περνάνε σχετικά κοντά στο φουντάκι και το βλέμμα τους να είναι στραμμένο σε δύο-τρεις στροφές μπροστά. Δεν πρέπει να κοιτάζουν χαμηλά στο σημείο που περνάνε τα σκι τους, ούτε το φουντάκι που περνάνε.

Είναι πολύ σημαντικό τα πέδιλά τους δίπλα από το φουντάκι να ολισθαίνουν στη γωνιά τους (να μη ντεραπάρουν) και να κοιτάζουν προς την γραμμή πτώσης της πίστας. Όταν τα πέδιλα δεν βρίσκονται σε τέτοια θέση στο φουντάκι, ακόμα και αν οι μύτες τους περνάνε κοντά του, στην συνέχεια το σώμα τους απομακρύνεται  από αυτό, λόγω της πλαγιολίσθησης (ντεραπάζ). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην καταφέρνουν στην συνέχεια να βρουν τις πόρτες με τις κνήμες τους!!!

τα πέδιλα προς την γραμμή πτώσης (Μόμος)

ντεραπάζ στην πόρτα...

Και όμως, αν τους ρωτήσετε θα διαπιστώσετε πως αυτοί είναι σίγουροι πως περνάνε «κοντά» στην πόρτα…

(Παρατηρήστε πόσοι τελικά από τους αθλητές μας, πραγματικά χρειάζονται τις επικαλλαμίδες τους; Παρακαλώ, παρατηρήστε…)

Β. Στην ίδια πίστα και κατά το δυνατόν στην ίδια χάραξη τοποθετούμε χαμηλές πόρτες.

Στόχος: Όλα τα παραπάνω, συν την επαφή των πορτών με τις κνήμες τους.

Γ. Αλλάζουμε τρόπο χάραξης, προσθέτοντας συνδυασμούς πορτών, διπλέτες, τριπλέτες και τραβέρσες, ακόμη όμως χρησιμοποιούμε μόνο χαμηλές πόρτες.

Στόχος: Όλα τα παραπάνω, συν την προσαρμογή τους στους συνδυασμούς πορτών.

Δ. Στην ίδια χάραξη με την προηγούμενη (που την έχουν μάθει), προσθέτουμε σταδιακά ανά τρεις-τέσσερις στροφές,  δύο ψηλές πόρτες γερμένες προς τα «έξω», αλλάζοντας μόνο τις οριζόντιες και αφήνοντας ακόμη στους συνδυασμούς τις χαμηλές.

Στόχος: Η σωστή επαφή τους με τις ψηλές πόρτες, που με τον τρόπο αυτό τους «έρχονται» εύκολα στις κνήμες και στο έξω χέρι. Έτσι δεν αναγκάζονται να «βλέπουν» την πόρτα μπροστά στα μάτια τους (και τα κλείνουνε), να σφίγγουν τα δόντια, να τεντώνουν μπροστά το έξω χέρι, να στρέφουν το σώμα τους προς την πόρτα και να δίνουν μπουνιές…

 Γιώργος Στοΐδης, Παμπόροβο Δεκ. 2013

Ε. Σταδιακά, όλες οι πόρτες μας έχουν αντικατασταθεί με ψηλές γερμένες ελαφρά προς τα «έξω», εκτός από τους συνδυασμούς που αφήνουμε τις πόρτες κατακόρυφες, αφού αυτούς θα πρέπει (στην αρχή τουλάχιστον) να διδαχτούν να τους περνάνε με το μέσα χέρι…

Στόχος: Όλα τα προηγούμενα και η τελειοποίηση της τεχνικής της σωστής απώθησης των ψηλών πορτών.

 Μιχάλης Δέλλιος, Παμπόροβο Δεκ. 2013

Με αυτήν την μεθοδική, σταδιακά, σηκώνουμε κατακόρυφα όλες τις πόρτες, ξεκινώντας από εκείνες που θεωρούμε πως τους «έρχονται» ευκολότερα στις κνήμες τους και στο έξω χέρι.

 

                                      

Ted Ligety

 TIPS

Εξυπακούεται πως στους παίδες πρέπει να χρησιμοποιούμε μόνο τις παιδικές, πιο λεπτές πόρτες, αυτές που ορίζει η FIS και η ΕΟΧ…

Καθώς βελτιώνονται οι επιδόσεις των νεαρών αθλητών μας, τότε μόνο μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στον ρυθμό και να βάζουμε πιο απαιτητικές κάθετες, τραβέρσες κλπ  και να περάσουμε σε πιο δύσκολες πίστες.

Αν κάποιος δεν μπορεί να «επιτεθεί» στην χαμηλή πορτούλα με τις κνήμες, δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε στο «καθάρισμα» της ψηλής πόρτας με το αντίθετο χέρι. Όσον αφορά τους μικρόσωμους αθλητές, επικεντρωνόμαστε στη διέλευση της πόρτας με το εσωτερικό χέρι (σαν το GS). Οι πιο μεγαλόσωμοι και δυνατότεροι, που λόγω της μάζας τους η πόρτα έχει μικρότερη αντίσταση και τους είναι ευκολότερο να έρθουν σε επαφή μαζί της, φαίνεται να κάνουν την είσοδό τους στο σλάλομ ευκολότερη.

Δοκιμάζουμε τον χρόνο του με διαδρομή που χρησιμοποιεί μόνο το έξω του χέρι, διαδρομή μόνο με το μέσα σαν να κάνει GS και διαδρομή που επιλέγει ποιο χέρι θα χρησιμοποιήσει, ανάλογα με την περίσταση. Έτσι θα διαπιστώσει και ο ίδιος ο αθλητής, ποιος είναι ο πιο γρήγορος τρόπος και όχι απλά ο πιο «μάγκικος»!

Η στοιχειώδης σχολική φυσική -αλλά και η κοινή λογική- υπαγορεύει ότι όσο ψηλότερα έρθουμε σε επαφή με την πόρτα, τόσο μικρότερη αντίσταση θα αντιμετωπίσουμε και τόσο πιο εύκολα θα την «ρίξουμε». Το να την βρούμε ψηλά, συνήθως δηλώνει και πως ρίχνουμε και το σώμα μας «μέσα» στη στροφή.

Μπορούμε να μαρκάρουμε με διαφορετικού χρώματος tape και σε διάφορα ύψη τις πόρτες, ώστε ανάλογα με το ύψος τους, να στοχεύουν οι αθλητές μας να έρχονται σε επαφή μαζί της ψηλότερα.

Ted Ligety Bormio 2005

Η «προστασία» είναι απαραίτητη στους μικρούς και για ψυχολογικούς λόγους. Πρέπει να νιώθουν «άτρωτοι», πως δεν υπάρχει περίπτωση να τους χτυπήσει άσχημα η πόρτα.

Προτιμούμε τα προστατευτικά μπαστουνιών που κάνουν ολοκληρωμένη κάλυψη, από το στέλεχος του μπαστουνιού μέχρι την άκρη της λαβής. Η μπάρα προστασίας προσώπου είναι υποχρεωτική. Ένα χτύπημα στο πρόσωπο μπορεί να καταστρέψει όχι μόνο ολόκληρη τη σεζόν, αλλά και να στείλει το παιδί επειγόντως στον οδοντίατρο… Δεν ξεχνούμε ποτέ ούτε τις επικαλαμίδες, ακόμη και να μην είναι έτοιμοι να τις χρησιμοποιήσουν! Τέλος, τα προστατευτικά του θώρακα, που ήταν κάποτε δυσεύρετα, τώρα τα βρίσκουμε εύκολα και σε λογικές τιμές στο εξωτερικό και είναι αδιανόητο μια κοπέλα να κάνει σλάλομ χωρίς αυτή την προστασία!

Δεν ξεχνούμε ποτέ ότι τα μπαστούνια δεν είναι διακοσμητικά! Μπορεί να μην προλαβαίνουμε πλέον να τα χρησιμοποιούμε στις πολύ γρήγορες στροφές, αλλά σίγουρα σε κάποιες είναι απαραίτητα! Το διπλό χτύπημα μπαστουνιών (double pole plant) ,ίσως ως κίνηση μας φαίνεται περίεργη στο μάτι, αλλά είναι λειτουργική, από την άποψη ότι βοηθάει τους ώμους να έρθουν κάθετοι και σε σωστή θέση κατά την «αλλαγή» και θεωρώ πως πρέπει να την βάλουμε στο ρεπερτόριό μας για διδασκαλία.

Παρακολουθούμε προσεκτικά τους αθλητές όταν «χτυπούν» την πόρτα για να δούμε αν το σκι τους μετατοπίζεται εξαιτίας του χτυπήματος της πόρτας επάνω του. Αν συμβαίνει αυτό μάλλον πρέπει να δώσουν περισσότερο «χώρο» προς την πόρτα, να περάσουν τα σκι τους λίγο μακρύτερα…

Σε ποιο σημείο της στροφής πετάγεται το περισσότερο χιόνι από τα πέδιλα; Κατά την έναρξη, «επάνω» στην πόρτα ή πριν την «αλλαγή» ;

Όλα αυτά είναι σημάδια που μας βοηθούν στην βελτίωση της τεχνικής τους, της «γραμμής» τους και τελικά της επίδοσης των αθλητών μας. Ποια κίνηση κάνει για να έρθει σε επαφή με την πόρτα ο αθλητής μας, αν όντως κάνει κάποια κίνηση; Μήπως τεντώνει το έξω του χέρι προς την πόρτα ή της δίνει μπουνιά, αντί να την περιμένει να έρθει σε επαφή μαζί του;  Μήπως μαζί με το χέρι του έρχεται μπροστά και ο έξω ώμος του; Μήπως ο βασικός του στόχος είναι απλά να κάνει μαγκιά και να τη «χτυπήσει»; Εάν είναι έτσι, μάλλον πρέπει να του ξαναθυμίσουμε ποιος είναι

ο βασικότερος στόχος του αγωνιστικού σκι:

Απλά, η γρηγορότερη κατάβαση της πίστας…με κάθε τρόπο…

Αναμένω την ανταπόκρισή σας,

Μίλτος Χειμωνίδης

miltos.thethiti@gmail.com

Για φωτογραφίες αγωνιστικού σκι επισκεφτείτε το: http://www.zoom-agence.fr/GB_galerie-ski-alpin.html










τεχνικό σλάλομ
τεχνική σκι
διδασκαλία σλάλομ σκι
πως χτυπάμε τις πόρτες του σκι
συμβουλές για το σκι
αγωνιστική τεχνική σκι
το άνοιγμα των ποδιών στο σκι
πόδια κλειστά στο σκι
σλάλομ σκι